aforisme 1034 2013

Multiculturalisten presenteren met hun concept van de uitgeholde kosmopolitische mens, in feite een quasi onbekommerde lethargist, een voorafschaduwing van wat de mens vermoedelijk al te wachten zal staan na eeuwen van hardnekkige zingeving. Het is een lange weg die de mens afgelegd heeft: vanuit het bedreigende raadsel dat de omringende wereld hem bood kwam hij terecht in een tijdperk van op elkaar volgende en met elkaar concurrerende zinverleningen. Op een gegeven moment zal de mens ingezien hebben dat de zin in al die voorbije eeuwen opgedaan, niet meer dan een verzinsel is geweest om de leegte op te sieren die hem omringt en die uiteindelijk ook in hemzelf zit. Nadat dus de mens alle mogelijkheden van zijn voorstellingsvermogen heeft uitgeput is het enige wat hem rest een collectieve lethargie, een toestand waarin de laatste restanten van het ik opgeruimd worden. In die lethargische tijd zullen er toch nog heersers opduiken die de apathische mens verder zullen dresseren. Het laatste tijdperk van de mens zal vermoedelijk het tijdperk van de dressuur zijn maar voordat er toch weer mensen zullen komen die zich weten op te richten, zal de mens uitsterven als gevolg van de uitputting van de fysieke bronnen.