Elke geboorte betekent potentiële
eenzaamheid. Zijn de blije moeders dit vergeten? Wat hebben de kinderen hen
aangedaan dat zij hen de wereld op gejaagd hebben? Nemen zij soms wraak op hun
eigen lot? Zoeken zij lotgenoten? Lijdensgenoten? Of moet ik begrijpen dat zij
gewoon hun biologische drang hebben opgevolgd? Als dat zo is, laten zij dan
ophouden met alle gepraat over het bijzondere van de aanwezigheid van de mens.
Laten zij ophouden te spreken over de vooruitgang van de mens waarbij in het
verschiet, achter de horizon, een zeker heil ons opwacht. Laten zij in plaats
van dat alles gewoon zeggen dat zij hen, hun kinderen, samen met hun ejaculerende
partners, op de wereld gezet hebben omdat het nu eenmaal hun biologische drift
is of voor mijn part omdat zij het niet kunnen verdragen alleen te zijn en iets
willen scheppen dat op hen lijkt. En als zij zeggen dat zij hun liefde op hun
kinderen wensen over te dragen, laten zij dan bedenken dat die kinderen er niet
om gevraagd hebben.
Dat is dan de staat van de mens: een ongelukkigerwijs uit de hand gelopen
incident. Een beklagenswaardig lot, gebaseerd op het verzinsel van een unieke
onontkoombare mensheid, dat sommigen nog aardig naar hun hand weten te zetten.
Laat
de Goden met rust. Geef hen geen voorwendsel meer om zich met ons te bemoeien.
