Het gemeenteraadsdebat van 20 maart
2018.
Bouwen, bouwen, bouwen……. Weer klinkt die stupide en kwaadaardige mantra. Meer, meer, meer……
Bouwen, bouwen, bouwen……. Weer klinkt die stupide en kwaadaardige mantra. Meer, meer, meer……
Laat ik het zo zeggen: ik besefte
al vroeg in mijn leven dat ik terechtgekomen was in een volk van stereotiepe,
sentimentele, hypocriete, laffe, onnadenkende, kortzichtige, onderdanige, inschikkelijke maar tegelijk paternalistische
wezens die zich weinig gelegen lieten liggen aan de voorwaarden waaronder er
zoiets als een samenleving zoals die zich in geest, tijd en ruimte ontvouwde, mogelijk
was. Zorg om de kwetsbaarheid en de schaarste van wat de mensen omringde was - en
is - nauwelijks een zaak van belang. Steeds meer speelde men de triomferende
mens die zijn orde oplegde aan zijn aandoeningen. Tenminste dat dacht hij. In
feite begonnen zijn gebreken hem meer en meer te overheersen en werd hij de
slaaf van zijn aandriften. Van zelfbescheidenheid en zelfbeheersing was steeds
minder sprake. En naarmate mijn leven vorderde bleek dit vroege besef alleen
maar bevestigd te worden. Kunstenaars bleken hiervan, op een enkele
uitzondering na, niet uitgezonderd. Dus dat nu uit al die kelen die onbehouwen
mantra klinkt, hoort mij niet te verbazen hoe verschrikkelijk ik dit ook vind.
Hypothese achteraf: De Verlichting
bestond slechts in de hoofden van enkelingen net zoals ze zich nog steeds in de
hoofden van enkelingen bevindt. De grote massa heeft slechts een glimp hiervan
opgevangen en verder alleen wat vage noties omtrent vrijheid, gelijkheid en
broederschap meegekregen. De meesten bevinden zich dus nog steeds in de
duisternis van de rede; daar waar geen licht doorgedrongen is en waar de
vruchten van de voorlopigheid, de aarzeling en de kritische methode zo goed als
afwezig zijn. Vandaar dat zovelen zich door de actualiteit laten gijzelen en
elkaar proberen te overtroeven want iets meer dan een kaartspel zit er onder de
gegeven omstandigheden niet in.
Slechts pessimisme en een zekere wanhoop benaderen de werkelijkheid zoals die
zich stormenderwijs presenteert. Optimistisch zijn betekent op dit moment: met de
leugen leven.
