a. 2775 2015

Bij geboorte is de mens al veroordeeld tot zichzelf.
De mensenwereld: een uitdijende archipel met ongeregelde veerdiensten.
De mens leeft in een publieke sfeer: drukkender en tegelijk onvertrouwder dan ooit.
De mensensoort valt uiteen in een gulzige hebberigheid en een bescheiden verlangen om er wat van te maken.

De liefde is een kleffe stroop geworden behalve waar zij zich heeft teruggetrokken op afgelegen plaatsen.

Een zware nevel vult zich in het binnenste van mijn hoofd en drukt tegen mijn schedel. Ik voel mij alleen, gruwelijk alleen. Slapen wil ik, slapen.
De dingen en de mensen aan mij voorbij laten gaan.
Mijzelf vergeten maar nog net voelen dat ik mijzelf vergeet.