Op 5 en 9 december heb ik twee teksten geplaatst
waarop enkele reacties kwamen. Het waren er niet veel maar met weinig problemen
is de aard ervan te extrapoleren. Ze horen thuis op het lijstje ‘veel gegeven
antwoorden’. Zo verwees de link die ik ontving naar aanleiding van mijn link
naar de Nationale-Opsporingslijst waarop louter buitenlanders vermeld staan,
naar een film van Michael Mosley waarin hij liet zien hoe hij zonniger in het
leven kon staan. Ik zou de aangevers van dergelijke adviezen aanraden zich eens
te bezinnen op de zaak zelf of de zaken die ik aanhangig maak of die er spelen.
Hier, in geval van beide teksten viel het me op, zoals overigens te doen
gebruikelijk, dat niemand zich bezon op dit criminaliteitsprobleem. Of het
moest Herman van den Boom zijn die stelde dat we naar de haaien gaan. Echter,
criminaliteitscijfers staan, elk voor zich, voor traumatische gebeurtenissen en
ze illustreren een verdere verloedering van de samenleving. Vergroting van de
criminaliteit is slechts één van de gevolgen van de immigratiepolitiek zoals
die vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw zijn beslag kreeg en tijdens welke
burgers met slechte ervaringen en met legitieme kritiek op die politiek al in
een vroeg stadium afgeserveerd zijn, in de eerste plaats door links Nederland.
Maar ook Christenen kunnen er wat van en ik verwijt de VVD dat ze onvoldoende
aan de bel getrokken heeft. Hetzelfde kan van de rest van de oude partijen
gezegd worden. Hetzelfde tafereel biedt zich overigens in de ons omringende
landen aan. Landen met hetzelfde soort democratieën.
Nee, in plaats van zich grondig te bezinnen op de
problemen van deze politiek, voor en na de stichting van de EU, komt men met
verwijten, ontkenningen of vragen en aanmaningen om Het Standpunt
duidelijk te maken of om met Oplossingen te komen. Zoals ook nu weer. Ik
vermoed overigens dat de intenties verschillen.
Goed: de Oplossingen. Komt als vermaning altijd weer voorbij. Wel, allereerst komt het mij voor dat ik niet verantwoordelijk ben voor ‘deze’ problemen. Dat zijn anderen, direct dan wel indirect, waaronder vermoedelijk ook respondenten op Facebook. Daarom horen zij daar eigenlijk hun tanden op stuk te bijten en niet ik. En trouwens, als ik dat al zou doen, voor wie zou ik dan Oplossingen moeten bieden? Nederland en Nederlanders zijn mij steeds vreemder en het is bepaald in vele opzichten ongeriefelijker geworden. Er blijven dus steeds minder mensen over die ik zou willen helpen iets op te lossen.
Dan het begrip Oplossing zelve. Ik moet hier
trouwens meestal aan de vuile vaat denken. Aan de vaat en het wasmiddel, dat
immers een oplosmiddel is. De vraag is derhalve: waar is welk vuil opgehoopt
oftewel, over welk probleem of welke problemen spreken we? Op welk niveau
bevinden ze zich en hoe zijn probleemgebieden met elkaar verbonden! Ik heb al
eens eerder geschreven dat de idee van onbegrensheid en maakbaarheid de
immigratiepolitiek mogelijk gemaakt hebben. Oplossingen zoeken houdt in de
allereerste plaats in problemen en fricties op het spoor komen en die in al hun
facetten proberen te doorgronden. Ik nodig een ieder uit die met het verwijt
komt dat ik of een ander niet met Oplossingen komt zich eens na al die decennia
zelf ernstig te beraden op het caleidoscopische karakter van het
immigratievraagstuk en tegelijk eens te proberen oorzaken te betrekken op de
gevolgen: op economisch, sociologisch dan wel filosofisch niveau. Maar ook op
het niveau van natuur, energie, milieu en ruimte, de staatsbegroting of de
criminaliteit waarvan nu hier die Opsporingslijst getoond wordt, die overigens
het topje van de ijsberg is. Maak mij derhalve niet deelgenoot van de problemen
waar u zelf op enigerlei wijze aan bijgedragen hebt. Informeer u zelf, denk
zelf want het werkt immers ook zo dat wanneer ik iets ter berde breng (wat ik
toch zal doen) u al snel verleid wordt dat op de een of andere manier te ontkennen.
Zo gaat het namelijk meestal. Zo vergaat het ook nu Wilders waarop heerlijk
geschoten kan worden zonder de achterliggende problemen in hun onderlinge
samenhang aan het licht te brengen. Ik adviseer u: zie uw eigen arrogante en
zelfvoldane houding onder ogen.
Hetzelfde geldt voor de vraag naar wat nu mijn standpunt is. Hier passen in wezen ook bovenstaande opmerkingen. Ik wilde als jongen in de politiek en een belangrijke reden was dat ik dacht in termen van (publieke) verantwoordelijkheid; verantwoordelijkheid in de eerste plaats voor de eigen bevolking en de eigen ruimte, dus dat betrof in de eerste plaats niet een vreemd soort wereldverantwoordelijkheid die elke vreemdeling inmiddels telkens weer het bijkans goddelijk recht in zijn schoot legt deze te komen opeisen. In de vorm van een plek, in klinkende munt of door middel van een Iphone. Dat is dus een recept voor zelfmoord. Ik heb dat al eens eerder geschreven en nu zie ik dat Eric Zemmour voor Frankrijk dezelfde bewoordingen gebruikt. En Thilo Sarrazin schreef over de afschaffing van Duitsland. Als we spreken over die beperkte verantwoordelijkheid, die zich niet perse van de rest van de wereld hoeft af te wenden, dan arriveren we bij termen als het gemeenschappelijke of het algemeen belang. De Westerse immigratiepolitiek zou ik niet perse willen scharen onder wat ik het algemeen belang noem, dat dus in de eerste plaats ten dienste staat van de bestaande eigen bevolking. Voor wie ben je anders bestuurder en publiek verantwoordelijke? Echter, je ziet juist bij de ‘immigratievoorstanders’ een grote onverschilligheid voor de problematische gevolgen van de immigratiepolitiek. Of op zijn hoogst een ’oplossingsgerichte’ schijnaandacht. Ik beschouw zelf die desinteresse als het gevolg van een consumentistische, individualistische of beter solipsistische houding als een groot inherent probleem. Mediteer daar eens over, zou ik willen aanraden.
Ik ben bezig met een aantal teksten over deze materie. De eerste behandelt onderliggende facetten van de immigratiekwestie zoals de fictie dat ‘het’ wel goed komt. Mensen als Pechtold vertonen overigens de hardnekkige neiging de immigratiekwestie te betitelen als integratiekwestie. Ook de taal is dus zo’n factor van belang die haast ongemerkt de geesten bezoedelt. De tweede tekst behelst een korte opsomming van de gevolgen van deze politiek. Een derde tekst zou moeten gaan over de vraag wat er nog gedaan kan worden en wat had behoren gedaan te zijn. Waarom hebben politici de verantwoordelijkheid jegens hun burgers min of meer verkwanseld? Je ziet nu weer precies hetzelfde gebeuren. Een burgemeester in Budel wil de wens van het machtige COA honoreren en stelt dat de gemeenteraad de afspiegeling van de bevolking is, dus zeuren moet ze niet, lijkt hij te zeggen. Eén van die burgers zegt vervolgens dat de meesten zeer ontstemd zijn en op de PVV stemmen. Nietzsche schijnt ooit gezegd te hebben dat de geschiedenis zich eerst als drama aandient en vervolgens als klucht. Ja misschien kunnen we inmiddels spreken van een droeve klucht waarin de lokale burger maar weer eens opgeofferd wordt. En weer. En weer… Hij moet niet zeuren. Hij moet dankbaar zijn. En hij is schuldig in het zicht van het gelaat van de vreemdeling, van alle migrerende vreemdelingen.
Maar nog maar eens een keer, niet alles is kommer en kwel wat buitenlandse mensen aangaat, maar dat is de kwestie niet. Maar daar zult u, eenmaal denkend, vast wel achterkomen. Verder kan men op mijn blog terecht; ook daar staat al voldoende geschreven. En nog maar eens: mediteren helpt problemen en vragen niet altijd de wereld uit. Was dit zo dan ging ik ogenblikkelijk overstag en op een matje zitten. Maar het is niet zo.
