eu-tolerantie

Bij het doornemen van enkele Letter en Geestedities van het dagblad Trouw die ik geregeld van een oom en tante ontvang, stuitte ik op een artikel van Sebastiaan Valkenberg over de EU-notitie ‘A European Framework Statute For The Promotion Of Tolerance”: volgens SV een notitie die poogt tolerantie via het supranationale recht actief te bevorderen. Het zal duidelijk zijn dat er bepaalde interpretaties zullen gaan domineren in de Europese bestrijding van wat men als intolerantie zal gaan willen beschouwen. Er ontstaat zo, aldus SB, een fatsoensunie. Afgedwongen wel te verstaan.

SB vroeg zich af waar het schrijversprotest was en welke kunstenaars op de barricaden stonden. Een open brief van intellectuelen heeft hij ook node gemist. Kortom, armoe troef aldus SB. Mij was die notitie niet bekend en misschien velen van de door SB gemiste personen ook niet, maar ik kan misschien een suggestie doen om dat ontbreken te begrijpen, mochten ze metterdaad ontbreken als zij mogelijkerwijs wel van zo’n notitie zouden weten.

Ik vermoed dat het gros van de Nederlandse intellectuelen, schrijvers en kunstenaars, electoraal gezien, tot Links behoren. Links was ooit pleitbezorger van het arbeidersparadijs maar heeft dat met een zekere hardnekkigheid ingeruild voor de multi-etnische en multi-culturele heilstaat. Te bewerkstelligen via geleide immigratie en open grenzen of het ontkennen van grenzen. In het kielzog van die utopie bestaat er een schroom om de Europese Unie al te hard aan te vallen omdat die Unie nu juist open grenzen propageert en de uitwissing van historische verworvenheden en zo u wilt identiteiten wil bevorderen. Een heerlijke nieuwe EU-wereld is nakende. In deze utopische ruimte zwerven zoetgevooisde woorden als solidariteit, gerechtigheid, tolerantie en gelijkheid als fladderende beschermengelen in het rond.

Al die zaken komen nu samen in een min of meer samenhangend beeld dat eigenlijk eerder als een soort inbeelding functioneert. Die inbeelding werkt, om het anders te zeggen, als een stabiel referentiekader voor de goede zielen die zich van geen gevaren en van geen tegenstand bewust zijn. Dat referentiekader heeft echter de eigenschappen van een kaartenhuis.

Links is een toestand geworden.

Geen intellectuele uitdaging.
Een verdediging uit de oude doos, al wil dit helemaal niet zeggen dat de ermee samenhangende vragen overbodig zijn. Was dat maar zo. Dan was er inmiddels echt een nieuwe wereld aangebroken.

Dit zorgt er allemaal voor dat de volgers hun opstandige, creatieve en zelfstandige denken, zo ze dat al bezaten, verder in de ban gedaan hebben. Er bestaat een vrijwillige censuur die overigens als een bevrijding beschouwd wordt. Links voelt zich immers door de goede fee aangetikt. En de rest houdt zich gedeisd. Nee, dan is een intellectueel als Alain Finkelkraut van wie in de Letter en Geest van 9 november zijn nieuwe boek ‘L’identité malheureuse’ middels een interview becommentarieerd werd, van een andere snit. Als ik me al getroost mag voelen dan is dat bij mensen als hij, die hun geesteskracht inzetten om feiten tot zich door te laten dringen en te denken in plaats van als een mak en versleten ezeltje achter een krakkemikkig wagentje aan te sjokken.