tag:blogger.com,1999:blog-10479023842840576752024-02-19T07:24:26.752-08:00Otto EgbertsOtto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comBlogger215125tag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-72899891387562745452018-05-22T12:44:00.000-07:002018-05-22T12:44:08.904-07:00blog 64 weer een miljoen huizen erbij<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Goed,
een slordige miljoen huizen of woningen erbij! Zegt een coalitie van grote
projectontwikkelaars, beleggers en bouwondernemingen. Ja, lees het goed gij
linkse mensen! Een coalitie dus van belegeraars; zo kan ik het toch wel
stellen. ‘Laat ons in het groen’,
zeggen ze – Groen Links komt straks - . Vanwaar deze gruwelijke ontgroeningseis?
Wel door bevolkingsgroei en toenemende welvaart staat er in de krant. Het
klinkt bijna onschuldig. En het bestrijden van het woningtekort – ja, het lijkt
op een ziekte – noopt (!) tot nieuwe maatregelen. Bouwers houden natuurlijk van
iets, wat dan ook, wat hen noopt om te bouwen. Winst! Banen natuurlijk! Een
miljoen woningen erbij: probeert u het zich even voor te stellen, met alles er
op en er aan. ‘Ons land is vol, ten dele overvol’, zei koningin Juliana lang
geleden. Het lijkt inmiddels leger geworden dan ooit en 85% van de burgerij
lijkt zich op natuur en milieu na (de grote aflaat van tegenwoordig - u kunt al
aflaatbrieven kopen) te wentelen in alledaags geluk. Ook een kanariepietje zal in zijn kooitje gelukkig
zijn, als U het mij vraagt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Bevolkingsgroei?!
Waardoor vraag je je af. Voor de<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Volkskrant is deze vraag blijkbaar niet zo heel interessant. Het is heel
eenvoudig: het is een optelsom van (oud) geboorteoverschot en
migratieoverschot. En ook natuurlijk van levensverlenging (moeten we eens iets
aan doen…. maar dat komt vast nog). Hebben we ooit de ‘kerken’ gehoord over het
probleem van het aantal mensen hier? Heeft het Christendom hierover een idee?
Nooit iets over gehoord afgezien van Aantjes een keer. Christenen doen niet aan
dergelijke prozaïsche bespiegelingen: een kind is immers een cadeautje van God.
En een gegeven paard kijk je niet in de bek. En de Bijbel praat niet over die
dingen. Verder dus: de immigratie, het cadeautje aan ‘ons’, het Nederlandse
volk. Nu ja, volk….. een deel dus van dat volk was christelijk of zegt dat nog
steeds te zijn, een ander deel links, dus ook een beetje christelijk, weer een
ander deel zoiets als liberaal of links-liberaal en ander deel zoiets als niets
of iets. En dan tegenwoordig nog al die buitenlanders. Zijn daar misschien
bezorgden onder? Amper lijkt me. Kom dus bij hen – de chrlilibiebu’s - <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>niet om dergelijke vragen die
samenhangen met het beslag dat mensen op van alles en nog wat leggen.
Christenen houden van de mens, dus blijkbaar hoe meer hoe liever; de linkse
mensen zijn stevig in de weer met herverdeling en sinds <i style="mso-bidi-font-style: normal;">kort</i> met de minderheden en andere identiteitsgevoelige zaken. Goed,
het is geen intellectueel hoogstandje daar bij hen (te voorspelbaar), maar het houdt hen bezig: de
wereld bestaat binnen de grenzen – ja, ook daar zijn grenzen - van hun
breinlogica uit economie en uit niets meer, dat is hun heilige dogma, dus dat is dan ook tegelijk de werkelijkheid. Gekrompen
wijsheid zal ik maar zeggen. En de marktmensen, waar dus de christenen, de
linksen en de ietsen ook weer van profiteren, wel die houden van de markt; van
het maken en verkopen van spullen dus. Van het verdienen vooral. Ook op hen
kunnen <i style="mso-bidi-font-style: normal;">we</i> dus niet bouwen. Ik bedoel
diegenen die zich in bredere zin zorgen (dom, heel dom) wensen te maken over
hoe het allemaal gaat, want zo eenvoudig ligt het. GroenLinks dan, ik beloofde
al het erover te hebben. GroenLinks – ik heb ooit, god betere het,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>op de politieke voorganger van deze
club gestemd -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>dat ooit een filmpje
maakte in de duinen met de boodschap van de 360 graden draaiende camera: ‘Er is
plek genoeg’. De linkse cabaretier Jan Jaap van der Wal deed het geloof ik
onlangs nog eens dunnetjes over. Links, vooral GroenLinks, houdt van het naar binnen halen van
vreemdelingen. Zou het daarom zijn dat je ze nooit hoort over al die huizen?
Ook hun vreemdelingen moeten ergens wonen immers. Bouwen bouwen bouwen. In
Rotterdam koopt de stichting de Verre Bergen huizen op voor de vluchtelingen.
Dus ergens anders zijn er weer tekort. En ja, wat is links hedentendage nog?!
Een verschrompelde emancipatieclub. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Joop
Stoop, kunstenaar hier te lande, zei ooit met veel moeite en met de nodige
tegenzin dat er hier gemakkelijk 30 miljoen mensen konden wonen. Hoe dat verder
moest en waarom dan zoveel en waarom dan enzovoorts, dat hoorde je allemaal
niet. Had hij ook nooit bij stilgestaan. Interesseerde hem ook niet. Het
perverse van zijn bewering zag hij niet; kon hij misschien ook niet. Maar hij
is echt niet alleen hoor; veel mensen zal het hier een worst wezen. Mieren zijn
het. Suffe braverikken die het allemaal wel over zich heen laten komen; nu ja,
men maakt zich nu dan druk over de islam of het pensioen of over wat
loonsverhoging of over de overheid die hen geld aftroggelt maar hoe, met wie
en met hoe velen ze hier leven<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-
het heet hier trouwens wonen, wat een cruciaal verschil is -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>het interesseert ze blijkbaar niet. Met
‘dit’ volk heb <i style="mso-bidi-font-style: normal;">je </i>eigenlijk geen
vijanden meer nodig; het wentelt zich in naïeve alledaagse stompzinnigheid...….
en is gelukkig. Wanneer vloeit er nu eindelijk eens iets positiefs uit je pen,
schreef een van mijn broers. Is er dan iets te melden? Ik bedoel iets wat hout
snijdt, geen alledaags leukigheidje waar zoveel van al die gelukte mensen zo
van schijnen te houden.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ook hij
gaat overigens nooit en te nimmer ook maar op iets <u>in</u> van wat ik schrijf
of op wat hier aan de hand is. Zoals zo velen trouwens. Waarom zou je ook
nadenken? Diep nadenken. Nu ja, gewoon een beetje verder! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Is
het een ‘beschaving’ op zijn retour? Ik zou niet weten hoe dit anders te
noemen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">En
de kunstenaars dan? Gloort daar hoop, afgezien van Joop?<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ook die schijnen in grote getale van de
import van vreemdelingen te houden. Mensenrechten, u weet wel. En ja, dan houd
je je mond natuurlijk over de gevolgen daarvan. En als je over het milieu,
populair tegenwoordig, begint dan zorg je er natuurlijk voor dat het lekker
apart van alles staat. Alles hangt op de een of ander manier samen maar wat is
nu fijner om sommige verbanden uit te lichten en andere weer niet. En rechten
zijn net zoals de rechtvaardige inkomensverdeling oneindige verlangens die boven alles staan. Er is
nooit genoeg van. Altijd werk aan de winkel. Maar behalve de gebruikelijke
linksachtige praat heb ik van kunstenaars weinig zinnigs gehoord. Geen
gedachtenvorming en kritiek of iets van dien aard. <br />Er heerst veel misverstand
over hen. Filosofen steken vaak ongegeneerd de loftrompet over deze bijzondere
soort. Zelfs iemand als de Duitse denker Peter Sloterdijk bezondigt zich
hieraan; dus kun je kunstenaars hun zelfoverschatting kwalijk nemen?! Peter
Sloterdijk schrijft in zijn <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kritiek van
de cynische rede</i> dat <u>de</u> kunstenaar leeft met de indruk dat de dingen
eerder iets van hem willen dan hij van hem. En verderop: als de liefde elke
ochtend nieuw is, zijn de voorwerpen van die liefde daardoor ook nieuw. Ook
elke dag dus, zeg ik er maar bij. Om te beginnen:<u> de </u>kunstenaar bestaat
niet. Elke kunstenaar is mens en verder is het kunstenbestaan een historische
categorie. Manieren van doen zijn niet altijd hetzelfde, in de tijd gezien. Hoe
kunstenaars zich nu opstellen is niet perse hetzelfde als vroeger. Dan ben je
een luis in de pels, dan ineens onderdeel van de macht.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Zoiets gaat meestal sluipend. Je denkt
nog dat je rebel bent maar je bent het al lang niet meer. Ten tweede is er
verschil tussen werk en werken en wat een kunstenaar<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>of een andere cultuurproducent, daarnaast zo allemaal vindt
en doet….. of nalaat.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Dit verschil
kan pregnant zijn, dat zeg ik u. Ten derde, elke dag weer nieuwe voorwerpen van
liefde (is het aandacht of een soort inpalming?) tot zich nemen, is de mens
nauwelijks gegeven. Komt soms de liefde van vandaag bij de vorige
liefdesgebaren en voorwerpen van liefde<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>van al die voorgaande dagen? Het lijkt me onmogelijk. De
mens zoekt derhalve vastigheden, beschutting en beperkingen; grenzen dus. Daarom heeft hij
meningen, overtuigingen, geloof, een praktische geest maar ook
onverschilligheid, goedgelovigheid en optimisme…. of hij beoefent allerlei
vormen van vergeetachtigheid. Anders houd ‘hij’ het niet vol. En daarnaast
heeft hij ook nog zijn karakter natuurlijk. Laten we dat vooral niet vergeten.
Dus nee, van kunstenaars verwacht ik momenteel ook niet veel als het om kritiek
op een miljoen extra woningen (en huishoudens!) gaat. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Peanuts</i> voor de Jopen hier; ach wat, huizen. Gezellig toch. En de
automobilisten laten we gewoon wat meer belasting betalen. En verder natuurlijk
alles duurzaam hè</span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">. Nee, ik vermoed dat de meeste kunstenaars deze vormen van
vermeerdering voor lief neemt en zich er eigenlijk nauwelijks voor
interesseert. Zou ik toch in al die jaren een keer iets van gemerkt moeten
hebben?!</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ik
begrijp het wel; als je kritiek op die huizengroei hebt dan moet je ook kritiek
ontwikkelen op de oorzaken hiervan, en ja dan kom je net als de christenen met
hun kinderen Gods bij hen uit bij die geliefde vreemdelingen. U weet wel, we
hebben allemaal recht op een plekje onder de zon, al is het hier op een
kluitje. We zijn rijk, weet u, dus ruimte zat. En trouwens, grenzen doen er
niet meer toe. Ze worden wel overschreden maar ze doen er niet meer toe. Landen
en volken mogen wel de gevolgen dragen maar eigenlijk doen ze er niet toe. Hoe
heerlijk dat denkende bewustzijn. Maar denken is sluimeren, laten we wel wezen.
En de bouwers die bouwen wel hoor. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Dus
begrijpt u nu zo langzamerhand dat ik doodmoe ben geworden van al die pedante
onverschilligheid – opperpedant <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>A
Grunberg bepleitte onlangs nog een zekere mate van onverschilligheid
(natuurlijk jegens de zaken die hij zelf weer niet zo belangrijk vind) – en dat
ik zo langzamerhand moeite heb met velen van u en dat ik het steeds moeilijker
vind niet over mijn verbijstering en boosheid<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>te spreken of niet met verbijstering, ironie en boosheid te
spreken.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Het is godgeklaagd hier allemaal.
Hoe kan ik zoveel hypocriete laksheid nog verdragen?!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Een flinke portie cynisme is zo langzamerhand nog de enige
strategie die in de pas loopt met wat er ten diepste gaande is. En ik beschouw
het als mijn plicht – misschien ben ik daarom ook kunstenaar geworden voorzover
je dat al worden kunt – om over deze dingen op deze wijze te schrijven. Er is
geen andere weg. <o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Mei
2018 </span><span style="font-size: 18pt;"><o:p></o:p></span></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-21737016792063849262018-04-12T09:01:00.004-07:002018-04-13T10:25:16.439-07:00Blog 62 De dingen keren zich om<div class="MsoNormal" style="margin-right: 60.0pt; tab-stops: 694.6pt;">
<span style="font-family: "adobe caslon pro"; font-size: 16.0pt;"><i>Het meest moet de mens zijn medemensen vrezen en dus ook de medemens in
zichzelf.</i> </span><span style="font-family: "adobe caslon pro";">(Nr 8590. 2018)</span><span style="font-family: "adobe caslon pro"; font-size: 16.0pt;"> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Je
hoeft niet zo heel lang in een verkeersfile te zitten om iets van het menselijk
gedrag gewaar te worden. Automobilisten blijken keer op keer de file in te stormen
en iedereen kiest als het even kan voor zijn eigen hachje. En daarbovenop komt nog
eens <i style="mso-bidi-font-style: normal;">het systeem</i> met zijn eigen vreemde
dynamiek dat door sommige automobilisten in gang gezet wordt waardoor het nog
moeilijker wordt je eraan te onttrekken. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Probeer maar eens met aangepaste snelheid te rijden terwijl anderen
je met agressief ongeduld voorbijrijden en voor je gaan rijden tot ze weer een
ander gaatje zien; je krijgt het gevoel dat je een sukkel bent en een dief van
je eigen ruimte. <br />
Het blijft ingewikkeld om te weten te komen of al die filemensen zich nu laten
opfokken door iets als het filesysteem dat zich buiten hen om lijkt af te spelen of dat ze zelf vol ongeduld zitten. Maar
op een gegeven moment weet je ook niet meer wie nu de aanstichters zijn van dat
onstuimige<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>filegedrag; het lijkt
wel of iedereen door die aanzuigende werking van dat gedrag opgeslokt wordt.
Toch noteer je verschillen in het rijgedrag.<br />
Kind nog, sprak ik mijn vader aan over verandering van ‘het’ systeem, dat
natuurlijk per definitie fout was, waarop steevast geantwoord werd: begin bij
jezelf. Ik vond het toen een dooddoener en tot op zekere hoogte nog steeds. De
aangesprokene ontloopt de vraag naar zijn of haar <i>verantwoordelijkheid </i>of mist daardoor een aanzet om over het probleem van die verantwoordelijkheid te denken.<br />Die opmerkingen over het systeem markeerden een korte revolutionaire opwelling in
mijn leven die later zou resulteren in een al even korte wens om ‘de politiek’
in te gaan; ik had iets met harmonie, het zoeken naar een acceptabele modus om
met elkaar te leven. <br />
Niet dat ik toen al veel begrip van ‘het’ systeem had, het stond blijkbaar
tegenover het individu, maar ik zag na die kortstondige discussie met mijn
vader wel in dat we zo wel heel snel in een patstelling beland waren. Wat dat
betreft is er niets veranderd. Het lijkt wel alsof mensen van patstellingen
houden; dan kunnen ze én zeggen dat ze een bijdrage hebben geleverd aan ‘de
discussie’ én tegelijk vergenoegd vaststellen dat ze niet
toegegeven hebben. Patstellingen worden te weinig onderzocht.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Ik
was ook nog vrij jong toen ik mijn vader aansprak over het bevolkingsprobleem:
wij hadden thuis zeven kinderen en ik stelde mij voor dat als mensen er op deze
schaal mee door zouden blijven gaan, de gevolgen problematisch of zelfs
dramatisch zouden worden. Het leek achteraf dat ik een van de weinigen was die
zich die simpele vraag stelde of die zich zoiets voorstelde. Vragen beginnen vaak bij <i>voorstellingen</i>
hebben van iets. Als je die niet hebt dan heb je ook niets te vragen. Heel af
en toe kom ik iemand tegen die dat ook deed al weet je het niet van iedereen
want ondanks alle opwinding hier verneem je weinig wat iemand nu werkelijk beweegt
of waar hij of zij zich zorgen over maakt, laat staan dat hij of zij die zorgen
probeert af te wegen. In die zin hebben we toch weer geen kruidenierscultuur:
<i>afgewogen </i>wordt er weinig maar ‘gewogen’ des te meer. In een cultuur van een open gesprek ben ik dus niet
opgegroeid. Van open denken al helemaal niet. Mijn vader antwoordde toen, ik
zal dat nooit vergeten: “Als je het niet zint, dan ga je maar naar Australië!”
Ik vond het een dom en irrelevant antwoord en sindsdien heb ik nog heel veel
domme en irrelevante antwoorden van deze en gene moeten aanhoren. Want ook in
dit opzicht is er weinig veranderd.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Even
terug naar Australië. In de jaren vijftig en zestig groeide er in bepaalde
kringen in dit land het besef dat het hier wel vol was - de geboortegolf was
net achter de rug - <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en nog ondraaglijk
voller zou worden als er niets aan gedaan werd en zo kwam er een emigratie op gang
naar landen als Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Ik had ook drie ooms, die met
de boot vanaf een Rotterdamse kaai naar Canada vertrokken. Dat besef van volte
of congestie is snel weggeëbt; al spoedig begon (aarzelend) de immigratie naar
Nederland en naar vergelijkbare Europese landen. Ik hoorde trouwens in die tijd
al het gebonk van de heipalen en ik wist toen al: hoe meer mensen hoe meer
heipalen. Maar ook hier leek ik weer een van de weinigen te zijn die dit
verband legden. Voor veel mensen worden er nu kinderen geboren, en morgen, dat
is een heel andere tijd blijkbaar, worden er heipalen de grond in gedreven en
ze komen dan dus nooit op het idee dat dat ook met die kinderen te maken heeft.
Veel mensen nemen blijkbaar gescheiden waar of ze houden hun mond erover. Het stilzwijgen bewaren is vaak favoriet. Dat is nog steeds zo. Ook schrijvers
leggen opmerkelijk weinig relevante verbanden. Mooie en verheffende woorden
hebben ze des te meer maar een besef van ruimte en tijd niet zo heel veel. Ze
lijken in een vacuüm te leven zoals zoveel mensen. <br />Ook de kerken heb ik nooit
gehoord over die grote gezinnen; elk kind kreeg in het begin nog gewoon kinderbijslag.
Geen reflectie achteraf. Geen brede maatschappelijke discussie, wat trouwens
ook vaak niet meer dan een fopspeen is, toen. Niets van dat alles. Men liet de
kwestie passeren; dacht er vermoedelijk niet meer aan. Ik ben dus vooral
opgegroeid met nóg meer mensen, nóg meer heipalen, nóg meer straten en wat al
niet meer, maar van een enigszins fundamentele bezinning die verder ging dan over het produceren van de koek en het verdelen en consumeren ervan, heb ik weinig
tot niets vernomen. En dat werd er met de opkomst van het zogenaamde individu
bepaald niet beter op. Mensen werden assertiever maar niet wijzer. Ook de
toenemende instroom van vreemdelingen heeft niet tot een verhoging van het
intellectuele niveau geleid. Moeilijk te zeggen of hun aanwezigheid tot een
terugval heeft geleid want het geestelijk-intellectuele niveau van de inheemsen
was al niet zo bijster hoog. Grote denkers heeft dit land dan ook nauwelijks voortgebracht.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Maar de vraag of het wijselijk was om
ook vanuit dat standpunt zeer voorzichtig te zijn met het naar binnen halen van
mensen is nauwelijks gesteld. Hier werd angstvallig weinig afgevraagd. Over
angst gesproken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">In
de jaren zestig kwamen, nadat eerst de Molukkers toegelaten waren, de eerste
gastarbeiders. Daarmee gaven ondernemers samen met de politiek het signaal af
dat je zo met Nederland kon omgaan. Dit land werd als het ware gebruiksklaar
gemaakt, eerst voor de economie daarna voor de zogenaamde liefdadigheid waar
steeds grotere groepen uitheemsen van konden profiteren. Nederland als land,
als begrensde gemeenschap deed er niet toe. <i>Produceren, verdelen, genieten en
liefdadigheid, dat was het zo’n beetje. </i>Land en volk waren en zijn dus slechts bestanddelen
om gebruikt te worden. Ieder een plekje onder de zon….. of in de Nederlandse regen.
Naar kritiek, die er toch wel eens was, werd amper geluisterd: ‘Ja, ik heb je
wel gehoord hoor!’ <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Nog steeds
eigenlijk niet. Er is nooit zoiets als een nuchter afwegend denken geweest,
nooit zoiets als een fundamentele zorg over wat een land is of aankan; ik heb
er in mijn leven bedroevend weinig van gemerkt. Het komt vast door een
combinatie van de oude gehoorzaamheid, nieuwe individualiteit, slordigheid en
andere vormen van beoefende afwezigheid. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">En nu zit het westen met de brokken;
in elk land een beetje anders. Je ziet het voor je ogen gebeuren: het uit
elkaar groeien van gemeenschappen, het ontstaan van nieuwe scheidslijnen, toenemende
irritatie, slaapgebrek, afbrokkelend vertrouwen, een groeiende congestie met
alle problemen die erbij horen, een haast ongeremde financieel-economische druk
die overigens niet helemaal losstaat van de het volume van de mensenmassa’s al
schijnen sommigen dat weer niet te denken, u weet wel: alles ontwikkelt zich gerieflijk
apart, toenemende controle, toenemende fiscale druk (afpersing van loyale
burgers), toenemend gevoel van vervreemding, een grote druk op de landbouw die
met die grotere mensenmassa’s en met politici als Sicco Mansholt en de
toenmalige EEG<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>enorm
geïntensiveerd is (en dan nu weer op haar grenzen stuit), uitbreiding van de
verkeersstromen, afbraak van natuur en milieu, druk op de energievoorraden en grondstoffen, ook
als gevolg van de immigratiepolitiek, verrommeling van het ‘landschap’, schaarser
wordende ruimte, hogere prijzen voor het gebruik van die ruimte, massale woningbouw,
toename van de leugens en ga zo maar door. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>En dan nog de dynamiek: alles sleurt alles mee in haar
kielzog. Dat heb ik ook wel gedurende mijn economiestudie geleerd: dat iets wat
in gang gezet werd iets anders aanzwengelde. <br />
En wat ik ook begon te vermoeden, was de gijzeling waarin mensen zich
gemanoeuvreerd hadden. Ik begon te merken dat als mensen iets belangrijk vonden
zoals de groei, hun geloof of de immigratie, dat gevolgen had voor hun besef en
hun waarneming op andere terreinen: het ene gijzelde het andere. Het is net
zoals met leugens: de ene leugen roept de andere op. En je kon nog iets anders
zien, namelijk dat links zich geconfronteerd zag met afnemende mogelijkheden om
kritiek te uiten op het financieel-economische establishment. Met haar steun
voor de massa-immigratie en de economische hervormingen, deels nodig om diezelfde immigratie te bekostigen (maar ook om de kosten van het wanbeheer van financiële instellingen op de bevolking af te wentelen), is ze voor veel mensen onwaarachtig of zelfs een
vijand en deel van het inmiddels perfide establishment geworden. Trouwens,
zowel wat links als wat rechts genoemd wordt, ontbeert het aan een zinnige blik
op de samenleving als een zich in tijd en ruimte ontwikkelende (organische)
gemeenschap. Beide emancipatie- en belangenstromingen delen een verengde sociaal-economische blik,
houden elkaar in gijzeling en zijn zelf weer remmingen geworden. Dat geldt
deels ook voor het christendom dat mensen tot eenzame op zichzelf staande individuen
heeft gesmeed, compleet met zonde, schuld, boetedoening en een flinke portie schijnheiligheid. Maar ondanks dit
perspectivistisch tekort is er een verschraling van de kritiek ontstaan en ook
dat is risicovol. En wat we vooral niet moeten vergeten is, dat al deze
veranderingen samengaan of vooraf gegaan worden door vermindering of verenging
van de geestelijke- en intellectuele kwaliteiten van mensen. Maatschappelijke
neergang wordt altijd voorbereid in de menselijke eigenschappen. Die op hun
beurt weer gemodereerd worden door de ontwikkelingen die ze zelf in gang hebben
gezet. Het leven is een buiteling. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Er
zijn dus de afgelopen naoorlogse decennia enorme risico’s opgebouwd en veel van
die risico’s staan met elkaar in verbinding, maar ik heb in al die jaren zo
goed als nooit serieuze tekenen gezien dat de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">hoogmoed</i> van de afgelopen tijd beseft
werd. Het westen heeft zich de mogelijkheid ontnomen om zelf tijdig tot een
verstandiger beheer te komen waarin <i style="mso-bidi-font-style: normal;">toen,
nu en straks</i> alledrie een plek hebben. Dat men nu begint te praten over de
vraag wat voor een wereld ‘wij’ onze kinderen nalaten, is rijkelijk laat,
hypocriet en mosterd na de maaltijd. Ik vroeg mij dat als kind al af en ik
heus niet alleen. Zo moeilijk is dat niet. Of toch wel? Hangen dergelijke
vragen misschien af van een toevallig aanwezige constitutie van deze of gene
mens? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Echter:
de technocratisch geworden mens, waartoe ook de altruïstische mens behoort, heeft
zichzelf op de troon gehesen en denkt dat hij over zichzelf en de rest kan
heersen, desnoods vol van aangeleerde bescheidenheid. Maar altijd zal hij op
enig moment door de gevolgen van zijn kortzichtige handelen beheerst worden. De
dingen keren zich altijd om. En ik zou er liever op gepaste afstand naar kijken
dan er onderdeel van zijn. Dat bevalt me helemaal niet. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 16.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
12
04 2018 <span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
table.TableNormal
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin-top:0cm;
mso-para-margin-right:0cm;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0cm;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-fareast-language:EN-US;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<i>Opgeschreven
na weer een slapeloze nacht</i><span style="font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-24437789857812058692018-03-21T11:40:00.004-07:002018-03-27T03:04:44.070-07:00Blog 61 Gemeenteraadsverkiezingen 2018<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Het gemeenteraadsdebat van 20 maart
2018.<br />
Bouwen, bouwen, bouwen……. Weer klinkt die stupide en kwaadaardige mantra. Meer,
meer, meer……<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Laat ik het zo zeggen: ik besefte
al vroeg in mijn leven dat ik terechtgekomen was in een volk van stereotiepe,
sentimentele, hypocriete, laffe, onnadenkende, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>kortzichtige, onderdanige, inschikkelijke maar tegelijk paternalistische
wezens die zich weinig gelegen lieten liggen aan de voorwaarden waaronder er
zoiets als een samenleving zoals die zich in geest, tijd en ruimte ontvouwde, mogelijk
was. Zorg om de kwetsbaarheid en de schaarste van wat de mensen omringde was - en
is - nauwelijks een zaak van belang. Steeds meer speelde men de triomferende
mens die zijn orde oplegde aan zijn aandoeningen. Tenminste dat dacht hij. In
feite begonnen zijn gebreken hem meer en meer te overheersen en werd hij de
slaaf van zijn aandriften. Van zelfbescheidenheid en zelfbeheersing was steeds
minder sprake. En naarmate mijn leven vorderde bleek dit vroege besef alleen
maar bevestigd te worden. Kunstenaars bleken hiervan, op een enkele
uitzondering na, niet uitgezonderd. Dus dat nu uit al die kelen die onbehouwen
mantra klinkt, hoort mij niet te verbazen hoe verschrikkelijk ik dit ook vind. <o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Hypothese achteraf: De Verlichting
bestond slechts in de hoofden van enkelingen net zoals ze zich nog steeds in de
hoofden van enkelingen bevindt. De grote massa heeft slechts een glimp hiervan
opgevangen en verder alleen wat vage noties omtrent vrijheid, gelijkheid en
broederschap meegekregen. De meesten bevinden zich dus nog steeds in de
duisternis van de rede; daar waar geen licht doorgedrongen is en waar de
vruchten van de voorlopigheid, de aarzeling en de kritische methode zo goed als
afwezig zijn. Vandaar dat zovelen zich door de actualiteit laten gijzelen en
elkaar proberen te overtroeven want iets meer dan een kaartspel zit er onder de
gegeven omstandigheden niet in. <br /><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Slechts pessimisme en een zekere wanhoop benaderen de werkelijkheid zoals die
zich stormenderwijs presenteert. Optimistisch zijn betekent op dit moment: met de
leugen leven. <o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:DocumentProperties>
<o:Template>Normal.dotm</o:Template>
<o:Revision>0</o:Revision>
<o:TotalTime>0</o:TotalTime>
<o:Pages>1</o:Pages>
<o:Words>299</o:Words>
<o:Characters>1705</o:Characters>
<o:Lines>14</o:Lines>
<o:Paragraphs>3</o:Paragraphs>
<o:CharactersWithSpaces>2093</o:CharactersWithSpaces>
<o:Version>12.0</o:Version>
</o:DocumentProperties>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-83361303358410001022018-02-27T10:24:00.000-08:002018-02-27T10:26:11.904-08:00Blog 60 2018 De redding van de groei of de redding van de mens. <div class="MsoNormal">
<span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: large;">De aarde mag zich heden ten dage in
een zekere populariteit verheugen al wordt het verband tussen het </span><u style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">aantal</u><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: large;">
mensen en de risico’s van het daarbij behorende consumptieve gebruik nog weinig
benadrukt. Wat vreemd is, want het ‘getal’ is hier een kernvariabele. De
grootste aandacht gaat derhalve uit naar het gebruik en de technologie om de
problemen op te lossen… en dus naar de idee dat ‘het’ op te lossen is. De mens
is blijkbaar nog steeds een heilig wezen, een totem die aanbeden moet worden
hoeveel aanbidders er ook van rondlopen. Nu is er dan weer Kate Raworth die met
haar boek Donut economie (het boek heb ik zelf overigens nog niet gelezen)
wijst op het groeimechanisme van de westers georiënteerde consumptie-economieën
waarheen overigens zoveel mensen naar toe willen verhuizen. Zij spreekt zelfs
over de groeival. Wanneer ik over dergelijke problemen praat, gebruik ik liever
het woord ‘fuik’ omdat mensen namelijk doodgemoederd de brede opening in ‘zwemmen’,
ze hebben zelfs geen idee van een fuik, en van lieverlee in het smalle deel
terechtkomen waaruit geen ontsnappen meer mogelijk lijkt. De </span><i style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">fuik</i><span style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: large;"> lijkt me één van de kernbegrippen
om het reilen en zeilen van de mens te verstaan.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De buitenste cirkel van de donut
staat voor de grenzen van het klimaat, de ecologische bovengrens. Ik lees geen
ruimte of natuur. Denk nog even aan de Club van Rome met haar rapport ‘De
grenzen aan de groei’ uit 1972. Weinig of niets mee gedaan en de
immigratiepolitiek van het westen die lijdt aan hetzelfde groeisyndroom moest
toen nog goed en wel beginnen. Dat is goed om te onthouden! Begrijpelijk dus
dat haar slippendragers waaronder ook verbazend veel mensen uit het zogenaamde
culturele circuit, zich niet zo graag uitlaten over die grenzen. Hun ‘mindset’
bestaat immers uit een zeker idee van grenzenloosheid ja zelfs van een afkeer van
grenzen, vergetende dat dat woord ook hun denken op andere terreinen besmet.<br /><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De binnenste cirkel van de donut bestaat uit de ondergrens, een minimum aan productie
dat nodig is om alle (!) mensen in hun basisbehoeften te voorzien. Nu zegt Kate
Raworth heel eerlijk dat zij geen oplossingen paraat heeft – ik kan niet uit de
artikelen over haar opmaken hoe het met de definiëring van de problemen gesteld
is, met andere woorden uit welke lagen die problemen voor haar bestaan - maar
ook hier is de variabele hoogte van de bevolkingsgroei in relatie tot de ruimte
die de gegroeide bevolking inneemt en het beslag dat zij op alles legt dat
nodig is voor haar instandhouding, zo te zien een nogal afwezige factor. Ook
hier ligt dus weer een technocratische kijk op de loer en een bijbehorende
drang tot beheersen inclusief de machtsontplooiing die daarvoor nodig is. Maar
er is nog een probleem. Raworth lijkt de groeidwang tot de consumptieve en
kapitalistische economieēn, in meer of meerdere mate bijgestuurd door staatsinterventionisme,
beperkt te houden. Dat zou een aanname zijn die voorbijgaat aan het probleem
dat mogelijk aan de mens zelf kleeft en dat als het ware wakker geworden is met
de technologische vooruitgang. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De mens heeft in de loop van zijn geschiedenis
‘de vermeerdering’ ontdekt behalve misschien nog in enkele afgelegen enclaves
waar men nog niet met dat virus is besmet, maar ook daar zal de ontketende mens
wel raad mee weten. De vraag is dan hoe het groeiprobleem bij de horens te
vatten binnen de grenzen van de huidige gemengde
economisch-financiële-technologische systemen die die drang naar vermeerdering
verleidelijk en misschien wel noodzakelijk maken. De prikkel is daar de drang
naar ‘meer’ en de immigratie als <i style="mso-bidi-font-style: normal;">levenshouding</i>
van westerlingen is uit hetzelfde hout gesneden. En verder bezitten vele van de
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">ontwikkelde </i>aardbewoners een
verkaveld bewustzijn zodat problemen op het ene gebied als het ware los komen te
staan van problemen op het andere gebied, alhoewel dat steeds moeilijker
volgehouden zal kunnen worden. <br /><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kan Raworth die haast immanente groei te lijf gaan en alleen al die
basisvoorziening bereiken zonder dat er andere beheersingssystemen zullen
moeten ontstaan die de mensen beteugelen? De wereld wordt steeds meer een
kaartenhuis en je kunt de individuele kaarten niet zomaar even gaan schudden
dus wat we zien is een verstijving van de gerezen problemen waarbij geprobeerd
wordt alle <i style="mso-bidi-font-style: normal;">spelers</i> wat meer te belasten
en met wat meer technologie de zaak onder controle te houden. Ik vermoed dat
het de kant opgaat van meer dwang, zeker gezien de digitale verleidingen en de
steeds grotere demografische concentraties. Bovendien zullen er altijd genoeg
mensen zijn die er geen enkel probleem in zien de ander te beknotten. Ik maak
me wat dat betreft geen enkele illusie. Gesteld voor de enorme opgave waarvoor
het mensenras staat en gezien de groeiende massaliteit en het uit elkaar
groeien van groepen en gemeenschappen, hun al dan niet verborgen ressentimenten
en uitgaande van de natuur van de mens, lijkt me een ontwikkeling van
autoritaire snit het eerste waar ik aan moet denken. Vrijwilligheid past niet
bij de gerezen problemen hoe hard de mensen ook denken dat ze in liefde en
toegenegenheid ‘samen’ zijn en hun zaakjes kunnen oplossen. De werkelijkheden
die zij geschapen hebben wijzen ergens anders op.<o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">27 02 18</span><span style="font-family: "geneva"; font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-24987955331083817222018-02-13T08:29:00.000-08:002018-02-15T07:25:26.678-08:00Blog 59 Bezint eer ge begint, een wandeling van Michael Moore naar E. F. Schumacher..<div class="MsoNormal">
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">In het begin van 2018 waren er op de Nederlandse televisie
twee verwante documentaires te zien. De ene documentaire heette Green Gold. Het
groene goud was de palmolie en het probleem de massale verbouw van palmolie die
als grondstof moest dienen voor biodiesel. Aan de orde kwam de verdringing van
grond voor voedsel door grond voor energie. En als gevolg van de
grootschaligheid van de productie met de bijbehorende belangen werden lokale
boeren meer en meer verdrongen van hun grond. Daar ging deze documentaire over.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimGtT24YBJTonkPdcaLSmkPmcrRJ4Pp1lgOk86ITPcJI5GYj6AiHh1gS-OCWFWSR6mX-74wQ9515vXRb-GjDrsHvVt5VZjXBQ58TMcRTybEagksZPAApcG6yTkmzaa2GvZUAUFSHPmtOEm/s1600/michael+moore.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimGtT24YBJTonkPdcaLSmkPmcrRJ4Pp1lgOk86ITPcJI5GYj6AiHh1gS-OCWFWSR6mX-74wQ9515vXRb-GjDrsHvVt5VZjXBQ58TMcRTybEagksZPAApcG6yTkmzaa2GvZUAUFSHPmtOEm/s320/michael+moore.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Michael Moore</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De tweede documentaire gemaakt door de Amerikaan Michael
Moore heette Capitalism – A love story uit 2009. Het begon met de effecten van
ontslagen, behandelde een uitwas van het verzekeringswezen waarin door banken
levensverzekeringen op werknemers afgesloten werden en het ging vervolgens over
de financiële crisis van 2007-2009 die begon met het wankelen van de zekerheden
van de afgeleide financiële producten die in de tijd daarvoor in het leven
werden geroepen met geen ander doel dan het ‘maken’ van geld. De Amerikanen
moesten hun eigen huis hebben was het politieke credo. De als obligaties
verpakte en gebundelde hypotheken in het lage marktsegment werden snel minder
waard. De onzekerheden over de precieze betrokkenheid van banken zorgde voor
een sneeuwbaleffect dat uiteindelijk</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">
</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">het financiële systeem in zijn voegen deed barsten. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">
De documentaire ging ook over de macht van de plutocratie waarin de rijksten
aan de touwtjes trekken. En ze ging vooral over de dagelijkse gevolgen voor die
mensen die weinig meer te bieden hadden dan hun arbeidskracht want kapitaal,
grond en macht bezaten ze in onvoldoende mate en het zou trouwens ook niet
voorstelbaar zijn wanneer iedere burger deze drie in gelijke mate zou bezitten,
al wordt de ideologie van het vrije marktkapitalisme wel door het najagen van
deze fictie gedragen. <br />
Waar de eerste documentaire met name de steeds grotere druk van een toenemende
wereldbevolking op steeds schaarser wordende grond en grondstoffen aan de orde
stelde en de negatieve gevolgen in kaart bracht voor de kleine producenten,
liet de documentaire van Michael Moore vooral de funeste bijwerkingen zien van
het financiële kapitalisme zoals dat het Amerika van nu beheerst. Ze
confronteerde op filmische wijze de hoogdravende woorden van de politici en
‘corporate’ bestuurders met de barre praktijk van velen die aan hen
overgeleverd waren. Uitgebreider kwam de 700 miljard dollar aan bod die de
Amerikaanse belastingbetaler mocht ophoesten om de banken te redden hoe
onduidelijk de precieze besteding van al dat geld ook bleef. Machtspraktijken,
hoe versluierd ook, zijn echter van alle tijden en niet enkel verbonden met het
financiële kapitalisme. In de oude Sovjet Unie heerste de nomenklatoera en die
deed precies hetzelfde, haar macht consolideren en uitbreiden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Het is dus niet vreemd dat er van tijd tot tijd economen
of andere denkers zijn geweest die nadachten over dat probleem van die
machtsconcentratie. In de negentiende eeuw droomde Pierre-Joseph Proudhon van
een coöperatieve samenleving zonder een regering. Charles Fourrier dacht aan
lokale gemeenschappen die uit zo’n 1700 mensen zouden bestaan. Deze
gemeenschappen zouden in zogenaamde phalanstères moeten wonen en zij zouden
verbonden moeten zijn in een wereldfederatie. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirVyG1z3eKaGUkSpasThze7j2P_fu9W9cEkfMLEfSiN_Kpo9XXyEtL4FI8v6al76tvpMwI11o9zQX6gZrgZI1T5vQrhO7mfisi64LBRaCOhisEqY4aDcg0j49FA9_KaHGiFI9_lOHEdWvd/s1600/J+K+Galbraith.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="157" data-original-width="321" height="156" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirVyG1z3eKaGUkSpasThze7j2P_fu9W9cEkfMLEfSiN_Kpo9XXyEtL4FI8v6al76tvpMwI11o9zQX6gZrgZI1T5vQrhO7mfisi64LBRaCOhisEqY4aDcg0j49FA9_KaHGiFI9_lOHEdWvd/s320/J+K+Galbraith.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">J K Galbraith</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">In zijn boek American Capitalism
muntte de Amerikaanse econoom Kenneth Galbraith, die adviseur was geweest van
president F. D. Roosevelt, het begrip countervailing powers. Deze tegenmachten
hadden als doel economisch-politieke machtsposities te neutraliseren en
bundeling van macht tegen te gaan. De recente studie van Thomas Piketty laat de
opeenhoping zien van grote vermogens die daarmee macht en invloed kunnen
uitoefenen. Vooral bij linkse mensen is dit boek populair gezien hun nadruk op
financieel-economische factoren en hun vurig verlangen hun eigen gelijk
bevestigd te willen zien. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibTs3oh0hEwQKCcSo3sMM_6HabIE3vtIpSku775OF_wM3DzklHbG_BQcMZ3HKzja6jwJ0wPGtQVAs0u0KJfR6842eIM3Rasi82du6nYoUKPPcKblgqJrWv5Cz_OZyhvhJ_6rFikljuGZqQ/s1600/Karl+Popper-3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="299" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibTs3oh0hEwQKCcSo3sMM_6HabIE3vtIpSku775OF_wM3DzklHbG_BQcMZ3HKzja6jwJ0wPGtQVAs0u0KJfR6842eIM3Rasi82du6nYoUKPPcKblgqJrWv5Cz_OZyhvhJ_6rFikljuGZqQ/s320/Karl+Popper-3.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Karl Popper</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">In zijn boek De Open Samenleving en zijn vijanden
besprak de Oostenrijkse filosoof Karl Popper een samenleving waarin spraak en
tegenspraak via een </span><i style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">trial and error </i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">methode
voor een </span><i style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">vooruitgang</i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> zou zorgen. Het
grootste deel van zijn lijvige werk gaat overigens op aan een aanval op de
gedachten van denkers als Plato, Aristoteles, Hegel en Karl Marx die met hun
historicistische benadering de toekomstige geschiedenis als het ware</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> </span><i style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">op
slot te zetten, </i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">omdat er niet aan de loop van de geschiedenis te ontkomen
viel. We zien die onafwendbaarheid later terug bij de onverzettelijkheid van
hen die zich door dergelijke woorden lieten inspireren; zij immers stonden aan
de goede kant van de geschiedenis. Ethische vooringenomenheid en analyse
schuiven vaak ongemerkt in elkaar. Net als de drang naar macht is het verlangen
aan de goede kant te staan nog steeds dominant in de intermenselijke
betrekkingen. Beide attitudes leveren antagonismen op van allerlei aard.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGsg_QdxhE4jdxb5neJptbOPvgtfO-wL7DkTbsmjkVJu7hP50TVW_pa7tyjKiVhpOGDNjPyNnwIApaVRDEn8wkk4s68qkRT51S2Ovy_3hul4UCWWEncRWLvK6LhPdGdxa0BJor6MjWRdmH/s1600/Plato-4.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="257" data-original-width="196" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGsg_QdxhE4jdxb5neJptbOPvgtfO-wL7DkTbsmjkVJu7hP50TVW_pa7tyjKiVhpOGDNjPyNnwIApaVRDEn8wkk4s68qkRT51S2Ovy_3hul4UCWWEncRWLvK6LhPdGdxa0BJor6MjWRdmH/s320/Plato-4.jpeg" width="244" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Plato</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Plato ging in de geschiedenis terug, op zoek naar een oude
ideaalstaat - bij hem de Spartaanse samenleving - die eigenlijk alleen maar kon
</span><i style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">vervallen</i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">; Hegel keek de andere kant
op en beschouwde de geschiedenis juist als ontvouwing van de absolute Geest.
Karl Marx tenslotte, schatplichtig aan Hegel, zag de menselijke geschiedenis
als een klassenstrijd die uiteindelijk beslecht zou worden door de overwinning
van het proletariaat en de afsterving van de staat. Dat deze noodwendige
lotswending best nog wel een handje geholpen kon worden bleek later wel uit het
opkomende revisionisme en uit gedachten van iemand als Gramsci die opriep tot
een ‘mars door de instituties’ om de hegemonie van de oude heersersklasse te
doorbreken. Het marxistische dilemma was de keuze tussen het laten
voortwoekeren van de voorspelde Verelendung en de pogingen om iets aan deze
toestanden te doen. De sociaal-democratie koos voor de laatste optie.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja6TBRTZodHHETu-eLAZOBxDTDpChGxOl1pXTFIfOcKHkKe2gAXuacro9zKiVmeIIn7tg4g-vBf0iuJToSy13Ta2popRZhfgBe6h5XoSVhlX8a7RzopaspNvBFgSfsJ-nuJ6WrOuAMJNeA/s1600/karl+marx.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="205" data-original-width="246" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEja6TBRTZodHHETu-eLAZOBxDTDpChGxOl1pXTFIfOcKHkKe2gAXuacro9zKiVmeIIn7tg4g-vBf0iuJToSy13Ta2popRZhfgBe6h5XoSVhlX8a7RzopaspNvBFgSfsJ-nuJ6WrOuAMJNeA/s320/karl+marx.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Karl Marx</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kenmerkend voor het gedachtengoed van Marx en de zijnen
was een sterk gevoel van een noodzakelijke en onontkoombare dialectische
beweging van de menselijke geschiedenis maar daarnaast hebben de gedachten ook
een sterke eschatologische inslag. Waar Plato met enige overdrijving een
oertijd zag, zien post-marxisten eerder een eindtijd voor zich. Een zelfde soort
schisma tussen ‘voortijd’ en ‘natijd’ zien we tegenwoordig in Europa waar de
immigratie, globalisering</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">en de
Europese eenwording de gemoederen sterk verdelen. Popper schreef zijn boek om
de scheiding te verduidelijken tussen de magische opvattingen van de op tribale
leest geschoeide culturen en de open samenleving waarin juist een levendig en
open discours het verloop van de politiek-maatschappelijke aangelegenheden zou
moeten bepalen. Vreemd genoeg heeft de opkomende immigratiepolitiek en het
erbij behorende multiculturalisme er juist voor gezorgd dat er een nieuw
mythisch geloof ontstaan is, namelijk de multi-etnisch-culturele samenleving.
Inmiddels heeft die voor een reeks aan spanningen en problemen gezorgd en heeft
tevens tot gevolg gehad dat de oude links-rechts tegenstelling die vooral
kapitaal en arbeid betrof, door een nieuwe as doorkruist werd, namelijk door
één die bepaald werd door burgers die zich bedreigd voelen in hun hele manier
van leven en mensen die van ontworteling juist een politiek willen maken. Het
zijn nu juist de somewheres (de ergensmensen)</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">zoals de Engelse schrijver David Goodhart hen noemde, die
tegenover de anywheres (de overalmensen) kwamen te staan;</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">er begon zich dus een scheiding af te
tekenen tussen de sedentairen, de gevestigden, en de zogenaamde kosmopolieten
die de wereld eerder vanuit een toeristisch of universalistisch oogpunt plegen
te zien en de ‘eigen’ gemeenschappen hoogstens als vehikel beschouwen om die
doeleinden te realiseren. Er lijkt bij hen dus een instrumentalisering van het
gemeenschapsbeeld ontstaan te zijn waartegen de mensen in opstand kwamen die in
de veranderde en ontwrichte gemeenschappen moesten zien te overleven en daar
ook nog voor moesten betalen. Inmiddels worden zij ook opgezadeld met het schuld-
en boetebesef dat zo eigen is aan het Christendom. De immigratiepolitiek en
zijn gevolgen hebben zo langzamerhand een religieuze dimensie gekregen. Dit
nieuwe conflict heeft tegelijk de positie van kritiek op het kapitalistische
bestel verzwakt, niet in de laatste plaats omdat veel autochtone inwoners links
niet meer als hun natuurlijke vertegenwoordiger ervaren. Links heeft zichzelf met haar
haast bijbelse steun aan de permanente immigratiepolitiek van de mogelijkheid
beroofd waarachtige stelselkritiek te leveren omdat haar steun aan een
grootschalige immigratie, die ook door bepaalde ondernemers gesteund wordt,
haar deelgenoot heeft gemaakt van het vigerende systeem omdat die immigratie
dat systeem in feite bevestigt. Immigranten willen trouwens ook niet hier naar
toe om een systeem dat er nog niet is; hun kansen zoals zij die zien, liggen
bij wat er is en daar hopen zij van te profiteren. We zien hier trouwens een
paradox op de loer liggen: immigranten zoeken hun heil bij het bestaande
westerse systeem van leven maar hun helpers wijzen dat systeem ten dele weer
af. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">
De immigratiepolitiek heeft een geheel nieuwe dynamiek met zich mee gebracht
waarvan vooralsnog niet te verwachten valt dat dit het besef van het
gemeenschappelijke zal versterken en de opgelopen spanningen zal verlichten. We
zijn eerder getuige van het tegendeel. Immigratiepolitiek heeft tot splijting
geleid. En dat in een tijd waarin de mens gezien de bedreigingen die het steeds
massaler bewonen van de aarde met zich mee brengt, juist wel wat gemeenschapszin
zou kunnen gebruiken. Tegelijk, zoals hierboven al is gesuggereerd, wordt de
druk op het bestaande economische systeem met elke nieuwe mensengolf verder
opgevoerd en dat betekent ook oplopende druk op het gebruik van ruimte, milieu,
natuur, energie en grondstoffen. Het westen - het consumentistische model - is
als een doos waarin een ballon opgesloten zit die steeds een beetje verder
opgeblazen wordt. Een bijeffect van deze toenemende grootschaligheid,
verwevenheid, groeiend onderling wantrouwen en het ontbreken aan intermediaire
dempende mechanismen is de aandrang de samenleving steeds meer in het keurslijf
van regels en controle te dwingen. Grotere aan elkaar vreemde opeengehoopte
mensenmassa’s gaan op den duur niet samen met een grotere vrijwilligheid. Ook
de gemeenschapszin wordt gecompartimenteerd, hoe hard men ook roept om cohesie.
Vooralsnog dragen ook de ontwikkelingen op het vlak van de door politici
afgedwongen Europese eenwording hier aan bij. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kortom, de westerse kapitalistische, consumentistische
immigratiesamenlevingen komen onder steeds grotere druk te staan. Toch zijn er
hier en daar op sommige punten tegenontwikkelingen aan het ontstaan zoals ook
de documentaire van Michael Moore laat zien. Ze laat een Amerikaans deuren-
ramenbedrijf uit Chicago zien dat door de Bank of America ten dode was
opgeschreven maar inmiddels na een staking met een soort arbeiderszelfbestuur
verder probeert te gaan. De Bank of America heeft bakzeil gehaald en de werkers
schadevergoedingen uitbetaald. Is het geen grondwet van de menselijke
geschiedenis; dat het kleine zich op een gegeven moment verzet tegen het grote?
Dat het onderdrukte uiteindelijk tegen de overheersing in opstand komt? Al
blijft de vraag natuurlijk wie de onderdrukten nu werkelijk zijn? Bestaan er
‘echte’ onderdrukten of moeten we samenlevingen anders benaderen? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC3zFPSjxlQ1aJS_MVkskmD1lvmtBAgdx0Un62-E37BaBzTBFWsk3QQMGjSVj1EpJQUb6KFiTs40vQ3QC_2NfqOP_9dDteLProUybkuZjIU_QcJZ3iwCoDQg4WKLINjbXAIOuFP1Ot-2sB/s1600/E+F+Schuhmacher-1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="170" data-original-width="297" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjC3zFPSjxlQ1aJS_MVkskmD1lvmtBAgdx0Un62-E37BaBzTBFWsk3QQMGjSVj1EpJQUb6KFiTs40vQ3QC_2NfqOP_9dDteLProUybkuZjIU_QcJZ3iwCoDQg4WKLINjbXAIOuFP1Ot-2sB/s320/E+F+Schuhmacher-1.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">E F Schumacher</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">In 1973 werd het boekje ‘Hou het klein’ van de econoom E.
F. Schumacher uitgegeven; een jaar nadat het rapport </span><i style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">Grenzen aan de groei</i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> van de club van Rome werd uitgebracht. Het
rapport legde een verband tussen bevolkingsdruk, economie en milieu. Schumacher
ontwikkelde gedachten over een Boeddhistische economie die gebaseerd zou
behoren te zijn op het geloof dat arbeid diende om de mens zijn vermogens te
laten ontwikkelen. Het was het eerste ‘links-georiënteerde’ boekje dat mede
door de toon van het geschrevene nogal warme gevoelens bij me opwekte. Dat is
nu niet meer het geval. De linkse leer is te doctrinair en te vanzelfsprekend
geworden, trekt daardoor dogmatische types aan en als klap op de vuurpijl heeft
de immigratiekwestie de geestelijke en intellectuele eenvormigheid versterkt. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">
Bij iemand als Schumacher, die mij een voorzichtig mens leek, al was het vanuit
een afstand, had ik dergelijke negatieve gevoelens niet. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kernprobleem voor Schumacher was dat de moderne mens zich
niet meer als een onderdeel van de natuur ervoer maar als een kracht erbuiten.
Negentiende-eeuwse ideeën als die waarin hogere manifestaties slechts
aanvullingen waren van het materiële levensproces en het positivisme dat
beweert dat slechts kennis verkregen kan worden door de methoden van de
natuurwetenschappen, hebben daaraan bijgedragen. Ook iemand als de Duitse
filosoof Heidegger heeft zich over het vraagstuk van het beschouwelijke versus
het instrumentele geborgen. Wie nu zo her en der discussies volgt zal merken
dat de instrumentele denkwijze aan invloed heeft gewonnen waardoor centrale
‘metafysische’ vragen het liefst vermeden worden. Overtuigingen zijn er in
ruime mate maar ze dienen slechts als onwankelbaar kader om te handelen zoals
men toch al wilde en worden nauwelijks nog als vraagstuk gezien. Het opgewonden
beroep op de Europese of de nationale waarden en symbolen is ook niet anders te
zien dan een krampachtige poging om negatieve ontwikkelingen die in gang gezet
zijn, te ontlopen en er iets tegenover te stellen waarvan men hoopt dat ze de
uit elkaar geslagen bevolkingsgroepen weer rond een gezamenlijke noemer zal
verenigen. We stuiten hier op een voorstellingsfout want waar vanuit het
binnenste van een samenleving geen binding meer bestaat zal dat ook daar niet
zo maar ineens uit kunnen groeien. Het opleggen van een schijn van
gezamenlijkheid zal het kunstmatige slechts versterken. Mensen kunnen slechts
iets delen als er eerst iets gedeelds bestaat. Je kunt burgers dus niet
blijvend disciplineren met gezamenlijkheid net zo min als met een idee van
vrijheid. Er moet bij burgers een idee van gewenstheid en vrijwilligheid
bestaan om zich zoiets als een samenleving te willen en te kunnen voorstellen
en voorstellen voor institutionele wijzigingen van het politieke of
maatschappelijke systeem zijn als zodanig een onvoldoende remedie voor
problemen die zich bij de menselijke geest en de samenlevingen hebben
ingesleten. En zal dieper gekeken moeten worden en om hier tenminste enige
vooruitgang te boeken zal men er zeker niet onderuit kunnen, recht te doen aan
diegenen die menen dat hen onrecht aangedaan is. Hiervoor is een stap terug in
de tijd en bij zichzelf naar binnen nodig. Al het andere is een lapmiddel. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Een van de gedachten die mij bij herlezing van het boekje
opviel, en waarover ik zelf ook al eens heb geschreven, is de idee dat de man
(of vrouw) die een verandering wil invoeren, moet aantonen dat er geen
schadelijke gevolgen aan verbonden kunnen zijn. De idee gaat er van uit dat
elke gedachte, elke daad, gevolgen produceert, gevolgen die men soms niet
overziet, maar die wel deel horen uit te maken van het menselijke
afwegingsproces. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">In dit licht moet ook de volgende stelling van Schumacher
bezien worden: ‘Elke activiteit die geen principe van zelfbeperking kent, uit
den boze’ zegt hij. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMhI6Ar8PJglHCurYVUwNDb4YWkfjv34txWqMVSUuHC77-HTgLumZHBW95X-yEEIsHFwJ89pyhXsc30hS76CAEuN2PDDP50TcoLj1HFJ_jp-RE4HAfSw3mVyYyNh8ZoBy5KCuzLSq5kg0T/s1600/edmund+burke.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="178" data-original-width="284" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMhI6Ar8PJglHCurYVUwNDb4YWkfjv34txWqMVSUuHC77-HTgLumZHBW95X-yEEIsHFwJ89pyhXsc30hS76CAEuN2PDDP50TcoLj1HFJ_jp-RE4HAfSw3mVyYyNh8ZoBy5KCuzLSq5kg0T/s320/edmund+burke.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Edmund Burke</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De Engelse politieke denker Edmund Burke schreef rond de
Franse revolutie het volgende: ‘A nation is an idea of continuity, which
extends in time as in numbers and in space’. Het goede voor een samenleving met
andere woorden, hoort bepaald te worden vanuit een studie van de samenleving
zelf en niet vanuit a priori speculaties van een individuele denker. Een
‘reasoner’, zelf lid van een samenleving, heeft een corresponderende verantwoordelijkheid
en moet van hieruit handelen. Burke stond hier tegenover Paine die de
omwenteling van het Engelse politiek systeem beoogde en hierbij uitging van de
onvervreemdbare natuurlijke rechten van het individu. Burke beschouwde de
samenleving als een soort contract tussen de levenden, de doden en de
ongeborenen. Hij zag misschien het lijden van de Franse bevolking onder het
monarchale bewind over het hoofd, maar een samenleving zo maar inrichten op
basis van een bundel abstracte rechten leek hem zeer onverantwoord. Rechten net
zoals plichten bestaan binnen de context van een samenleving en aangezien zelfs
de studie van die samenleving ons blijvend voor ongekende raadsels zal stellen,
gebiedt het verstand ons tot omzichtigheid want schade is eerder aangericht dan
men het beseft.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">‘Breng geen schade toe’ zei Socrates ooit. <br />
Er is een theorie te verzinnen waarin elke stap die de mens doet schade aan een
ander berokkent. Willen we als mens, zeker in een vollere wereld, geen schade
aanrichten dan kunnen we het beste ogenblikkelijk zelfmoord plegen al ontkomt
men ook daarmee niet aan deze theorie, tenminste zolang er nog mensen zijn die
ons dan vinden. Maar dat wil deze gedachte misschien ook niet zeggen. Zij wil
eerder aangeven dat zoiets idealiter de achtergrond van ons handelen zou
behoren te zijn. Met andere woorden, Schumacher spreekt in feite over een
deugdethiek die aan het handelen vooraf zou moeten gaan. Bezint eer ge begint.
Hier echter wringt de schoen. Elke beschaving is bevangen door een atmosfeer
die de mensen omringt en in hen doordringt, vaak zonder dat zij het merken en
vat op hebben. Hierbinnen handelen, dromen, denken, fantaseren zij. <br />
En al zijn er individuen die vanuit hun eigen kracht inzicht proberen te
ontwikkelen over de aard van het menselijk handelen en denken, toch zal door
velen dat niet (blijvend) opgebracht kunnen worden en zullen zij eerder
meedeinen op de verschillende modes en sentimenten. En sentimenten waarbij de
gevolgen van het eigen handelen centraal staan, zijn ofwel niet populair ofwel
worden zeer selectief begrepen. De mens brengt een dergelijke gedachtesprong
maar in zeer beperkte mate op: hij wil vooruit. Dit bedwelmt de mens. Daarbij
komt dat elke verminderde waarneming gepaard gaat met een verminderde
waarneming van die verminderde waarneming. Dat verklaart waarom een cultuur al
snel de neiging vertoont zich in neergaande lijn te ontwikkelen omdat mensen
zich als gevolg van hun geestelijke luiheid zich aan een steeds lager niveau
aanpassen. Niets immers ook wordt vanzelf beter. Ook de taal speelt hier een
belangrijke rol. Woorden kunnen aan alles geplakt worden waar men dat maar
wenst. Men kan een verandering of verslechtering als een vernieuwing of als een
kans benoemen en zo blind blijven voor wat er werkelijk plaatsvindt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Er is nog een probleem bij een cultuurbeschouwing.
Ethische vooringenomenheid en nuchtere analyse gaan soms ongemerkt in elkaar
over. De mens zit ingeklemd tussen zijn verlangen naar de daad en het denken.
Zich iets afvragen staat al snel haaks op het ‘ik doe’ en ‘ik vind’. Daarbij
komt nog dat elk stadium de dynamiek vormt naar het volgende stadium toe. In
die zin is de ontwikkeling van een beschaving een lot dat zich zelf voortstuwt.
Eenzelfde gedachte maar dan in dialectische zin zagen we al bij de Griekse
filosoof Heraclites en later bij Hegel en Karl Marx. Het is een gedachte
waaraan Popper hoopte te ontsnappen met zijn ‘adviezen’ met betrekking tot wat
hij sociale technologie noemde. In feite meende hij dat een samenleving of een
beschaving eeuwig te hervormen was. Hij moest daarom wel diepere lagen en
krachten in de samenleving ontkennen en een eeuwig vruchtbaar gesprek
postuleren waaruit elk magisch besef gesneden was. Een samenleving lijkt voor
hem een vorm van technologie. Maar vroeg of laat zal elke verandering stuiten
op iets dat zich daartegen verzet.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De plausibele
en sympathieke gedachte van Schumacher dat<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>die mens die iets veranderen wil een verhaal te vertellen
heeft, leidt een beetje aan hetzelfde euvel. Er is in ideale zin een samenleving
denkbaar waarin een dergelijk advies ter harte genomen zal worden maar het zal
eerder uitzondering dan regel zijn en bovendien zal een ‘onwillige samenleving’
die eerst inzake een bepaalde kwestie een tegengestelde route heeft genomen nu
de verbeelding op moeten brengen eerst met haar eigen fouten in het reine te
komen. We zien in de documentaire van Michael Moore al hoe moeilijk dat is -
macht wil zichzelf bevestigen - en we zien het ook aan de recente geschiedenis
van de westerse immigratie. Mensen vertonen de neiging hun eenmaal ingenomen
positie te willen handhaven en passen hun waarneming daarop aan. Hun verlangen
om van hun handelen en opvattingen een mythe te maken, is te groot. En waar
mythevorming ontstaat, ontstaan in deze syntactische tijd vreemd genoeg ook
pogingen het pleit te beslechten met een beroep op waarden, bewijzen en
argumenten. Waar dus alles overladen is met betekenis, belang, en mythe
verkeert men in de waan dat er een neutrale ruimte bestaat waarin argumenten
zuiver naar hun soortelijk gewicht gemeten kunnen worden, de hele voorafgaande
geschiedenis vergetend. De nadruk op argumenten geeft aan hoe abstract de
cultuur geworden is, losgezongen van de werkelijkheid behalve van die
werkelijkheid die men blijkbaar wil verdedigen. Men heeft dan wel het politiek
systeem enigszins gedemocratiseerd maar het denken heeft men ook proberen te
democratiseren en dat past niet bij de aard van het denken. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Uit al dergelijke bespiegelingen dringt de conclusie zich
op dat adviezen en inzichten pas kunnen landen wanneer men in een cultuur <i style="mso-bidi-font-style: normal;">zover</i> is. Misschien moet een cultuur
uitzieken, zichzelf ontgiften, voordat ze in een nieuwe fase terecht kan komen.
Eerder zal echter een cultuur net zoals een mens eerst tegen dat aan moeten
botsen dat zijzelf geproduceerd heeft. Maar ook dan zal een
intellectueel-geestelijk leerproces niet op voorhand vast staan. Eerder nog
gaat men op de oude voet verder al zal men misschien wel andere schoenen
aantrekken. Om verder te komen zal de mens zich moeten zien te beperken. <br />
Ook de tweede stelling van Schumacher dat elke activiteit uit den boze is die
het principe van zelfbeperking niet kent, is sympathiek maar ook al geen
gemakkelijk lot beschoren. Elke geboorte is zelf al een expansieve daad; de
mens strekt zich door middel van zijn kinderen zelf uit naar de toekomst en
zegt<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘hier ben ik, hier zijn mijn
kinderen’. Breng mij de mens die zich elke dag een stukje verder inperkt. De
moraal van het kapitalistische marktsysteem is op dezelfde leest van de
zelfuitbreiding geschoeid. Zelfbeperking bestaat voor de aanjagers niet: het is
eten of gegeten worden. Eenzelfde mentaliteit van vermenigvuldiging en
vermeerdering heeft zich in de samenleving genesteld. Reclame jaagt de
behoeften aan, de media overspoelen de mens met afleiding, de immigratiekwestie
gaat uit van dezelfde geest van vermeerdering. Deze mode van de toename wandelt
keurig mee met de ontwikkeling van het zelfbeeld van de mens dat zich al haast
niet meer van zijn beperkingen bewust is. Verlangen naar materieel gewin en het
moderne altruïsme zijn uit hetzelfde hout gesneden. Het idee dat een
samenleving een fragiel weefsel is dat een idee van continuïteit belichaamt,
bestaat enkel op een kunstmatige manier. Eerst komt wat men zelf wil of
belangrijk acht, en daarna pas komt de samenleving of ‘hoe men dat ook noemt’.
De oproep van een beweging als de Nederlandse Leeuw die meer autochtone
geboorten bepleit is vanuit hun standpunt over de gevolgen van de expansieve
immigratiepolitiek begrijpelijk maar tapt uit hetzelfde vaatje als de
mentaliteit waartegen zij zich keert. Ook hier zal vrees ik de wal het schip
moeten keren. Schumachers zo gewenste dieper inzicht in de ‘metafysiek’ is nog
ver weg.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Langzaam zijn we terechtgekomen in de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">vertragende </i>gevolgen van de verstikkende vermeerdering die bezit
heeft genomen van de mensen. En de vraag is of en hoe andere en betere
inzichten kunnen landen temeer daar er een cultuur is ontstaan waarin het
relativisme het eigen gelijk ongemerkt op de eigen troon gezet heeft en men
niet meer bevattelijk is voor een, ik zou haast willen zeggen, encyclopedische
kijk op de loop der gebeurtenissen zoals die zich afgespeeld heeft en zich nog
steeds onder onze ogen afspeelt. Want dat is het aloude probleem van de mens,
gesteld als die is voor de moeilijkheden van het denken in het licht van de
gebeurtenissen die bezit van hem nemen: hoe wordt hij/zij bevattelijk voor
inzichten in zijn handelen, zeker wanneer die inzichten niet vanuit hemzelf
komen maar van buiten hem. In een cultuur ontstaat een atmosfeer zoals ik
eerder schreef. Als we kunnen zeggen dat het gelijke slechts het gelijke
herkent dan lijkt ook dit ertoe te leiden dat de mens zijn eigen stappen wel
moet vermenigvuldigen. Een zijwaartse sprong lijkt onmogelijk. De mens is
slechts ontvankelijk op een wijze zoals die in hem is beschikt al is de aard en
soort van beschikking hem niet altijd even duidelijk. Daaruit bestaat de
levensweg. <br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Je bent in zekere zin slechts in staat tot leren als je al
iets van leren in je hebt. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt-RGpsrCfu_7nFOS_g3-g4GM3WoQlTFd3wjjfwFNclRnoCUSFOKG1eNH80f-OAarp_pfon6iEVzfrrBMl1pq_TUyRMaYGuQq2IScE8B2EAOVhs0IS4LIIAj2xKRRvRUk3nkiV7PLm-DMr/s1600/confucius-1.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="175" data-original-width="288" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgt-RGpsrCfu_7nFOS_g3-g4GM3WoQlTFd3wjjfwFNclRnoCUSFOKG1eNH80f-OAarp_pfon6iEVzfrrBMl1pq_TUyRMaYGuQq2IScE8B2EAOVhs0IS4LIIAj2xKRRvRUk3nkiV7PLm-DMr/s320/confucius-1.jpeg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Confucius</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Schumacher citeert de Chinese denker Confucius. ‘Wil
ik u de zin van kennis leren?’ vraagt hij. ‘Wanneer je iets kent, erkennen dat
je het kent, en wanneer je het niet ziet, weten dat je het niet kent, dat is
kennis.’ Maar zulks veronderstelt een kennende geest die weet dat een vraag
altijd een begin is en nooit een einde. En dat is voor veel mensen teveel
gevraagd. Veel discussies die je zo van een afstand of van nabij meemaakt
starten juist bij een ‘einde’, een overtuiging of een mening en op een
miraculeuze wijze schijnt men te denken dat er zoiets als een gesprek of zelfs
een vergelijk ontstaat. Juist de huidige immigratiekwestie ‘leert’ ons hoe
moeilijk het is voor mensen om afstand te nemen en met een ‘dood’ oog naar de
gebeurtenissen te kijken en al helemaal wanneer zijzelf daar eenmaal een
ideologische positie hebben ingenomen. Dit veronderstelt overigens weer dat er
mensen kunnen zijn die beter zien, denken of zich betere vragen stellen. Maar
juist de relativistische houding - ieder zijn eigen mening - heeft mensen gepositioneerd
achter hun weinig onderzoekende geest en de discussie is de aflaat geworden van
dat gebrek. Hoe ver verwijderd zijn de oude denkers niet van de alledaagse
praktijk die zo door onbevragelijkheid gekenmerkt wordt. Karl Popper met zijn
eis van spraak en tegenspraak is niet alleen te optimistisch geweest - we
hebben een plicht tot optimisme zei hij -</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">
</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">maar we dienen ons ook af te vragen of dat ‘dialogische’ model wel
voldoet. Voldoet voor wat? Wachten op tegenspraak maakt de mensen lui om die
zelf te genereren. Discussie is een zelfontsnappingsmodel geworden. Hetzelfde
geldt voor de partijendemocratie die burgers heeft opgesloten in hun eigen
gedachtenconstructen. Het is veelzeggend dat Popper zelf in de weinige
gedachten die hij in zijn boek ‘de Open samenleving en zijn vijanden’ aan zijn
methode heeft gewijd, er niet toe gekomen is om de grenzen van zijn eigen
voorstellen af te tasten. Iets wat hij elders wel als methode voorstelt. Wat
hij gedaan heeft is de andere theorieën aanvallen - in die termen drukt hij
zich uit - en daar tegenover zijn eigen reddende ideeën plaatsen. Ook liet hij
geen perioden zien waarin er dan blijkbaar wel een bevruchtende dialogische
sfeer bestond. De moeilijkheden die Socrates in dit opzicht ondervond, sprak al
boekdelen. Openheid is eerder zeldzaam dan populair. Er zijn teveel gesprekken
tussen te weinig verbaasden. Schumacher leek mij overigens een man die mij niet
met zijn theorieën wilde overweldigen. Niet zomaar citeert hij Confucius
(K’oeng-foe-tz’). In ‘De gesprekken, vertaald door Kristofer Schipper, spreekt
hij over de zes verwordingen. ‘Houden van medemenselijkheid, maar niet van
leren, ontaardt in dommigheid’ en ‘Houden van standvastigheid maar niet van
leren, ontaardt in idiotie’ staat er ondermeer geschreven. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">
Maar wie is in staat tot leren en hoe herkennen we bij elkaar dat vermogen tot
leren? Dat zijn prangende vragen die in elk tijdsgewricht spelen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
Aan het eind van zijn boekje somt Schuhmacher een aantal deugden op die als
richtsnoer van de mens zouden moeten dienen. Maar ook die zouden overigens niet
behoren te worden opgelegd maar op moeten wellen vanuit het innerlijke leven
van de mens zoals dat gestalte krijgt binnen een samenleving. In deze
kunstmatige tijd is men echter te gemakkelijk gaan denken dat je met een draai
aan de knop een verandering kunt bewerkstelligen. Er heeft een elektrificatie
van ons voorstellingsvermogen plaatsgevonden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Schumacher noemt vier kardinale deugden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De prudentia wijst ons op voorzichtigheid en<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>bezonnenheid. Schuhmacher plaatst
bezonnenheid voor de goede bedoelingen omdat die op zich niet voldoende zijn.
Hier komt dus de raad van Confucius om de hoek kijken. Het geldt ook voor
andere deugden; zodra er een verabsoluteerd wordt, kwijnen de anderen weg. <br />
Naast de prudentia zijn er de justitia ofwel de rechtvaardigheid en
rechtschapenheid, de fortitudo die ons zegt dat wij moedig dienen te zijn, en
de temperantia die ons wijst op de matigheid en de zelfbeheersing. <br />
Wat moeten wij nu doen vragen mensen zich af. Schuhmacher zegt dat wij onze
innerlijke huishouding op orde moeten brengen en de leiding van dit werk is nog
steeds te vinden in de traditionele wijsheid van de mensheid. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kernvraag is en blijft hoe dit werk ondernomen kan worden
in deze overspannen tijd van vermeerdering belast als de mensen zijn door de
paradox van gelijkheid (het gelijke dat uitmondt in het ongelijke) en het
superieur eigene dat zich in de eerste plaats uit in een gebrek aan
onderzoekendheid. Volgens Schuhmacher hangt dit samen met negentiende eeuwse
ideeën die het begrip van de hiërarchische orde om iets te begrijpen ontkend
hebben. Gevolg hiervan is dat mensen zo langzamerhand geen zijnsniveaus of
graden van betekenis (en van begrip-o.e.) meer kunnen onderscheiden zodat de
mensen de mogelijkheid niet meer hebben om hun positie goed te bepalen. Wij
lijden aan een metafysische ziekte, een ziekte van de overtuigingen. Zoals ik
al zei, is achter het masker van de relativistische gelijkheid het staketsel
van het eigen gelijk opgetrokken. Velen van ons zijn misschien geen aanbiddende
wezens meer, maar vragende wezens evenmin. De verwesterde mens is zijn
uitdrukking geworden en tussen de wal en het schip geraakt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-89994193926869132302017-12-04T13:41:00.002-08:002017-12-04T14:03:58.324-08:00Blog 58 Het ware, het schone, het goede, het verhevene<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Het is de grillige speling
van de ironie dat dezelfde verheven termen op uiteenlopende politieke
tegenstanders van toepassing kunnen zijn. En dat is ook niet zo vreemd want
hier staan geen vreemde elkaar uitsluitende dingen tegenover elkaar maar mensen
van vlees, bloed en geest en die delen dezelfde vermogens, vooringenomenheden,
denk- of voorstellingsgebreken. Columnist Toine Heijmans doet in de Volkskrant
van 17 november een vileine aanval op Thierry Baudet c.s. naar aanleiding van
zijn advies om een Parijse tentoonstelling met ware echte kunst te gaan
bezoeken. Deze bleek samengesteld te zijn door een zekere Marc Fumeroli, een
groot verdediger van het klassieke erfgoed. De door Baudet c.s. verfoeide kunst
wordt door hem, zo lees ik, betiteld als wanstaltig, zijnde van een onvervalste
lelijkheid, als ‘esthetisch terrorisme’, ontsproten aan een totale chaos,
resulterend in een ‘grensverleggende afzichtelijkheid of brutaliteit’. Alleen
ware kunsten scheppen schoonheid, volgens hetzelfde jargon. Baudet en de zijnen
lijken hier gevangen in de hermeneutische cirkel waarin waarheid schoonheid
schept en schoonheid blijkbaar weer de waarheid. Kunnen mensen trouwens ooit uit
die cirkel ontsnappen?</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Het heeft mij altijd, zij
het telkens weer kort, verbaasd dat zelfverklaarde ‘conservatieven’ - J.
Heldring had een voorkeur voor de term <i style="mso-bidi-font-style: normal;">conservatieve
houding</i> wat ik al beter vind omdat we middels een houding de wereld en
onszelf tegemoet treden - altijd ook een uitgesproken smaakvoorkeur hebben en
die koppelen aan een klassiek ideaal, waarmee overigens niet gezegd is dat elke
oude norm daarom alleen al betekenisloos is. Wanneer je Popper’s ‘Open
samenleving en zijn vijanden’ leest, dan duikt een zelfde soort spiegeling aan
een oud en klassiek ideaal (idee) op bij de door hem uitgebreid besproken
filosoof Plato, leerling van Socrates. Plato ziet de maatschappij ‘veranderen’
en meent dat hij moet kiezen tussen de nog prille rumoerige Atheense democratie
en de oude vertrouwde op Sparta geïnspireerde orde van de oligarchen. En die
orde ziet hij al snel als de ideale orde en dat gaat weer samen met zijn
theorie van de ‘idea’ waarin de dagelijkse realiteit een afspiegeling is van de
idea in de hogere wereld. Realiteit is dus ‘tweederangs’ en de kunsten met hun
drang tot nabootsing staan daar weer onder: nabootsing van nabootsing; de
werkelijkheid is de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">mimesis</i> van de
idea en de kunsten zijn de mimesis van de mimesis. Je zou dus kunnen beweren
dat <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ontfiguurlijkte</i> kunst dichter bij
die Platoonse idea staan dan figuratieve kunst die het moet hebben van wat de
werkelijkheid haar voorschotelt.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Popper poogt in zijn boek de
overgang te beschrijven van een tribale samenleving gebaseerd op stabiliteit,
groepsrituelen en magie naar een open rationele samenleving waarin de
samenleving stapsgewijs (d m v <i style="mso-bidi-font-style: normal;">trial and
error</i>) ‘verbeterd’ kan worden door met rede begiftigde individuen ingebed
in democratische instituties. Nu is het gevaar altijd dat dergelijke pogingen
tijdperken en samenlevingsvormen strikt van elkaar te scheiden, om aan dat
onderscheid de eigen voorkeuren op te hangen, ertoe leiden dat men bepaalde
aspecten over het hoofd ziet zoals het magisch-metafysische karakter van wat
als rationaliteit beschouwd wordt of de wel erg simpele gelijkstelling van een
oude situatie met ‘de ideale’ situatie. Of je koestert, zoals je ook wel bij
Popper ziet, een onwrikbaar geloof in een lineaire ontwikkeling van de
menselijke geschiedenis of het menselijk kenvermogen. Een meer cyclische
opvatting van diezelfde geschiedenis wordt dan al snel over het hoofd gezien
evenals de waarde van oude modellen, die immers voorbij zijn. Hier is weinig
plaats voor een sceptische levenshouding zoals bij niemand die zich
optimistisch en welgemutst op eenvormige doelen en eenvormige oplossingen
richt. Eén van de zaken die men eveneens licht over het hoofd ziet, is het
verschil tussen het ‘hoofd van de mensen’ en het ‘uiterlijk vertoon’ van de
maatschappijen. Simpel gezegd aan de hand van een voorbeeld van nu: je kunt open
grenzen ambiëren vanuit een ‘gesloten’ denk - en wereldbeeld in je hoofd en een
haast magisch geloof in de heilzame werking van het vrijelijk heen en weer
bewegen van mensen. Duisternis, rationaliteit, rede en magie zijn niet zo zeer
aan elkaar tegengestelde begrippen maar zijn allen facetten van het beperkte
ken- en voorstellingsvermogen van de mensen die zich een weg banen in de wereld
en in zich zelf. Bij al die kenvormen blijft de vraag recht overeind staan hoe
zich <i style="mso-bidi-font-style: normal;">alles</i> aan de mens openbaart. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Open en gesloten, bewaren en
openbreken, inclusiviteit en exclusiviteit, stilstaan en vooruitgaan, mooi en
lelijk, donker en licht, goed en kwaad, boven en beneden, individualisme en
nationalisme en al dergelijke polaire ‘ideaaltypische’ termen geven de fictieve
uiteinden weer van de worsteling van mensen met de wereld die zij scheppen of
tegemoet treden, maar minstens zo vaak schuiven dergelijke uiteinden in elkaar
want niets laat zich helemaal scheiden; in het ene zit het andere verscholen.
Niets sluit perse het andere uit. Begrijpen is concurreren op het vlak van de
begrijpelijkheid. Alle termen om het leven te duiden blijven bedachte termen
die zich zowel in eerste als laatste instantie niet goed en helder laten
definiëren, temeer daar ze ingezet worden in de strijd van de mensen onderling.
En hoe kun je wapens gebruiken die niet uit één stuk vervaardigd zijn? De
verleiding van simpele<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>doeltreffendheid is dus groot. <br />
Exclusief refereren aan een ‘voorbije’ gouden periode of het exclusief
‘verwijzen’ naar een of andere toekomstige heilstoestand gaat voorbij aan de
bestaande wereld waarin de mensen leven, vol met langs en over elkaar heen
buitelende feiten, gebeurtenissen, herinneringen, verwachtingen, onzekerheden,
gewoontes, beslissingen en voorkeuren. Maar ook het tekens weer verwijzen naar
de actualiteit die tot deze of gene handelwijze noopt, ontaardt al snel in een
snobisme waarin heden, verleden en toekomst niet in elkaars perspectief bekeken
worden. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Als gevolg van menselijke
beslissingen zijn de westerse samenlevingen in de recente tijd veranderd van
betrekkelijk stabiele naar instabiele samenlevingen met oude nog functionerende
mechanismen; de straatlantaarns doen het nog. Samenlevingen houden zich immers
ook nog tot op zekere hoogte op de been door de werkdiscipline die nodig is om
brood op de plank te krijgen. Het mag trouwens opvallend genoemd worden hoe
sterk mensen, zelfs diegenen die in veranderlijkheid geloven of daarvan hun
dogma maken om de door hen zo gewenste immigratie te bepleiten, toch nog blijk
geven van een zeker geloof in de betrekkelijke stabiliteit van die samenleving en
de instituties die haar schragen. Een analyse van de mogelijke en al
gerealiseerde veranderingen als gevolg van de immigratiepolitiek wordt met
enige zorgvuldigheid vermeden of ogenblikkelijk politiek of moreel geduid.
Begrijpelijk als dit is, want welke boodschapper vertelt nu over de inherente gevaren
van zijn heilsboodschap? <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Die toegenomen instabiliteit
komt niet alleen door de uiterst riskante besluiten om grote aantallen mensen
van allerlei snit toe te laten maar ook door de onstuimige ontwikkelingen van
de technologie, de spasmen van de economie, het postmodernisme met zijn soms
ontwrichtende relativistische kanten, het arrogante zelfgenoegzame
individualisme en het mediaspektakel dat haast niets anders doet dan het
actuele opkloppen totdat er zoveel lucht in is geblazen dat het voor de
argelozen de enige wereld wordt waarin zij leven. Toch is in die maalstroom de
weerstand gegroeid, al bedient die zich soms van dezelfde soort mechanismen als
die waartegen zij ogenschijnlijk in het geweer komt. Elke cultuur presenteert
nu eenmaal een bepaald palet aan mogelijkheden en er zijn maar weinig
zelfstandige of onwennige individuen die zich weten te onttrekken aan de
gebruikelijke conditioneringen of terminologieën. Het kind staat tegen de vader
op zoals de vader tegen zijn vader opstond. <br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Zo zien we juist in een opengebroken cultuur als de
onze een heftig en onverzoenlijk dualisme ontstaan waarin het wezenlijke feit
van de polariteit niet begrepen wordt en mensen vluchten naar de ene of de
andere zijde, zich bedienend van elkaar uitsluitende kwalificaties die echter
veel meer op elkaar betrokken zijn dan menigeen denkt. Tegenstellingen zitten
samen in de val. <o:p></o:p></span></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De huidige ‘progressieve’
verwijzing naar de rede en redelijkheid - die altijd de hunne is - doet in dit
verband nogal archaïsch en tegenstrijdig aan. Men wil zijn ware
vooronderstellingen of ‘conclusies’ bewaren maar tegelijkertijd doen alsof men
‘open’ staat; het is echter een openheid in de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">gewenste </i>richting. Aan de andere kant zijn we getuige van een
sterkere nadruk dan voorheen van het verlangen naar een identiteitsgevoelige
collectiviteit of van een bij uitstek klassieke kunstvoorkeur, al is niet elk
verlangen naar het ‘oude’ enkel en alleen op het conto te schrijven van de voor
velen bedreigende ontwikkelingen in de westerse naoorlogse periode. Veel
opvattingen en sentimenten van mensen leiden een slapend bestaan en worden pas
goed wakker als er aan geknaagd wordt. Dit wordt licht vergeten. Niet alles kan
zuiver als reactie begrepen worden. Zo werd er ook wel voor gewaarschuwd de
Russische beer niet wakker te maken. Het kan van wijsheid getuigen om iets te
laten rusten totdat het vanzelf gaart. <br />
Net als het exclusief lonken naar een eenvormige identiteit – als
vooruitgeschoven bolwerk tegen de alles openbrekende krachten – vergist men
zich aan de conservatieve zijde ook nogal eens door het heil in bepaalde
religieuze kringen te zoeken. Dat zijn bepaald geen kringen waar de
intellectuele zelfstandigheid van de mens gevierd of verdragen wordt net zo min
als overigens bij de ‘kosmopolitische’ zijde waar het verlangen onderdeel te
zijn van het goede of van de historisch noodzakelijke loop van de geschiedenis,
niet veel anders is. Ook daar heerst de kneveling.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Waar progressieven hun lot
in de handen van de altijd maakbare toekomst hebben gelegd, wijzen
conservatieven op de oude modellen die volgens hen hun diensten al ruimschoots
bewezen hebben. Overigens stelt het gebruik van termen als conservatief of<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>progressief ons voor problemen. Immers
de term is er al voor wij gaan ‘zoeken’. Als mensen echter hun best doen
onderscheidende factoren op hun merites te beoordelen en altijd een voorlopigheid
in te bouwen in hun voorstellingsvermogen en hun redeneringen, dan is het
risico van het gebruik van dergelijke termen betrekkelijk gering. Alles wordt
dan als het ware hypothetisch geladen. Elke term wordt dan voorwaardelijk maar
nog niet onwerkelijk of vrijelijk inwisselbaar. Het voordeel van de
betrekkelijke vaagheid van onderscheidende termen is misschien wel dat zij
juist daardoor ruimte bieden om een beeld te vormen zonder dat waar men naar
kijkt, al in een wirwar van noten, annotaties en toevoegingen gegoten is. Want
wat <i style="mso-bidi-font-style: normal;">is</i> een conservatief of een
kunstenaar nu eigenlijk? Juist dat gebrek aan begrippelijke invulling geeft
ruimte om verder te kijken dan iemands neus lang is. Dat tussenwoordje ‘is’ is
echter het offer dat mensen steeds weer brengen aan hun knellende onzekerheid
over hoe iets tot hen doordringt. De ongeduidheid van al het zijnde wordt zo
onder controle gebracht. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiFpSjzVnZ0bv6HWvvUw8pmjZY_8Kh8qWsUhobiiaObcNLmETszDwftIIy-7yEpGV2jqsp3aITeqSaRZZIAVLdK8-DQBo-kch0VyI3zmhfklu4EKkX8PtoqkSBh_sezPrJSSJxu0e2c72q/s1600/david+bade.jpeg" imageanchor="1" style="font-family: Times; font-size: medium; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="195" data-original-width="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhiFpSjzVnZ0bv6HWvvUw8pmjZY_8Kh8qWsUhobiiaObcNLmETszDwftIIy-7yEpGV2jqsp3aITeqSaRZZIAVLdK8-DQBo-kch0VyI3zmhfklu4EKkX8PtoqkSBh_sezPrJSSJxu0e2c72q/s1600/david+bade.jpeg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">David Bade</td></tr>
</tbody></table>
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span></span><br />
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kunstenaars – laten we de
verder definiëring even voor wat die nog niet is – kunnen onderscheiden worden
van de werken die zij maken. Wat de eerste categorie betreft, het is in
beschouwende teksten nogal eens gebruikelijk om niet over kunstenaars te
spreken maar over de kunst, het onderscheid omzeilend tussen de werken, de
receptie, de makers, het maken, de plek van al deze facetten in de cultuur in
ruime zin of elke factor ook waarop men nog niet is gekomen. ‘Kunst’ wordt
doorgaans als heilzaam voor een samenleving verklaard en kunstenaars inclusief
hun houding worden tot type veralgemeniseerd in plaats als een historische veranderlijke
categorie beschouwd die weer uiteenvalt in een veelheid aan individuen. Een
voorbeeld van het bewieroken van die vermeende eigenaardige bijzonderheid van
kunstenaars en hun kunst is het artikel in de NRC van 25 januari 2017 van
Birgit Donker, directeur van het Mondriaanfonds en ex-hoofdredactrice van de
NRC, waarin gesteld wordt dat kunstenaars kritische, autonome en onderzoekende
vrijdenkers zijn. Zij gaan uit van mogelijkheden en zien in veranderingen juist
kansen. Ook hier is weer geen sprake van enige diepere reflectie op bijvoorbeeld
het wezen van de kritiek maar wordt die in dit geval automatisch gekoppeld aan
het kosmopolitische multiculturele model. Want de kritiek is de goede kritiek
volgens dit </span><i style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">donkeremaanse </i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">wereldbeeld.
Laten we ons om maar eens een klein voorbeeld voor de geest te halen, ons
voorstellen hoe wij op iemand zullen reageren die ons met een zwaard van het
leven wil beroven; dat is immers ook een verandering en die biedt toch ook
kansen. Maar in dit artikel zijn geen sporen van enige twijfel aangaande van de
veronderstelde juistheid van de gebezigde termen te vinden. Verderop stelt zij
dat </span><u style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">onze</u><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> kunst </span><u style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">onze</u><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> identiteit is. Laat de populisten zoiets niet
zeggen! Hun werk, orakelt zij verder, is typisch Nederlands en het </span><i style="font-family: arial, helvetica, sans-serif; font-size: x-large;">verbindt</i><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">. Altijd weer dat toverwoord
waarvan we ons hier moeten afvragen hoe zich dat zou verhouden tot het autonome
en onderzoekende karakter van al die vrije kunstenaarsgeesten.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizZcaa6s356xPNrJDSLcmeSh3fo3grUSwu-odlrxpSYxwO2BwmSEVWPretU8LYzpDDh6WWO-eUxFgfofNhAS2swCLDZ6DN6y9hROzNAIdcQsi-vrYj2Al8LlwJIsVBigKVysLbf35kFdpB/s1600/erik+van+lieshout.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizZcaa6s356xPNrJDSLcmeSh3fo3grUSwu-odlrxpSYxwO2BwmSEVWPretU8LYzpDDh6WWO-eUxFgfofNhAS2swCLDZ6DN6y9hROzNAIdcQsi-vrYj2Al8LlwJIsVBigKVysLbf35kFdpB/s1600/erik+van+lieshout.jpeg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">erik van lieshout</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Als je zo wel eens al die
verheven woorden over de kunsten tot je door laat dringen dan moet de gewone
burger wel gek zijn om zich hierdoor niet te laten inspireren bij zijn
levensvragen en maatschappelijke zorgen. Kunst is de heilsmassage die de
geprangde burger nodig heeft. Maar wat zien we als we naar de laatste decennia
kijken en de politiek-maatschappelijke positie van kunstenaars tot ons door
laten dringen? We zien dan dat westerse kunstenaars in grote getale zijn gaan
behoren tot de beweging van het kosmopolitisch georiënteerde multiculturalisme
met alle vooringenomenheden en meningen die daarbij horen. Hieruit volgt een
agenda en een machtsontplooiing die weinig ruimte laat voor andere stemmen.
Begrippen als progressief of beschaving zijn hier onverwoestbare bakens van de
juistheid van het wereldbeeld dat men koestert of de voorstellen die men
oppert. <br />
Daarop kan en hoort kritiek geuit te worden. Tegelijkertijd zijn het doorgaans
mensen die hun vak serieus nemen en proberen er het beste van te maken. En wat
hun werk betreft: kun je van hen verlangen altijd en eeuwig te blijven werken
volgens een oude volgens sommigen beproefde canon? Dan beweer je dus dat de
geschiedenis bij bepaalde punten stopt. Maar je beweert dan tegelijk dat het
niet aan individuen is om mogelijkheden te zoeken en geaccepteerd te krijgen
die voorbij die gevestigde canon reiken. Zij horen dan blijkbaar trouw de
‘partijlijn’ te volgen al zal het hen vast toegestaan worden hier met minuscule
gestes van af te wijken. Maar we dienen goed te begrijpen dat elke
‘vernieuwing’ zich presenteert als een overtreding van de norm, hoe snel die
overtreding zelf ook weer de nieuwe norm wordt. Patiënten in ziekenhuizen mogen
blij zijn dat het chirurgijnsgilde ook niet is blijven steken bij de oude
aderlatingen of keisnijdingen alhoewel ook in medische kringen dezelfde
tegenstelling tussen het oude en het nieuwe of het bewezene en het onbewezene
een rol spelen. Vroeger durfde men bijvoorbeeld niet echt in het lichaam te
kijken maar ventileerde intussen wel allerlei opvattingen over de inhoud van
datzelfde lichaam. Sommigen noemden het een zak met darmen net zoals nu de samenleving
wel als een zak met mensen wordt getypeerd. Het idee over God speelde bij de
visie op het lichaam een belangrijke rol. Onderzoek naar het lichaam bevond
zich lange tijd in de taboesfeer. Dezelfde processen van vermijding spelen ook
nu een rol. En morgen weer. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Kun je dus mensen dwingen
volgens oude patronen die blijkbaar eenmaal als maat der dingen heilig
verklaard zijn, te blijven werken? Je zult hun creativiteit dan net zo moeten
kanaliseren als multiculturalisten nu de geesten van hun tegenstanders willen
kanaliseren om er het ‘goede’ in te gieten. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De wereld net zoals de mens
zelf wordt bepaald door die altijd naast en in elkaar werkzame krachten als het
openen en het sluiten, het vroegere, het huidige en het toekomstige, het hier
en daar, het stilstaan en het voortbewegen, het oude en het nieuwe of het
individuele en het collectief gezamenlijke. Wat als de conservatieve stroming
bekend is geraakt, kreeg met iemand als Edmund Burke een nieuwe impuls toen hij
stelde dat het de opgave van de mens was oog te hebben voor het oude wanneer
hij in het heden het toekomstige voorbereidde. Ik heb een dergelijk appel
altijd willen begrijpen als een voortdurende en een zich steeds hernieuwende
aansporing om tijdsgebonden krachten te onderzoeken in plaats van zich blind te
staren op een of andere oude orde dan wel zich te vergalopperen aan onbezonnen
dromen voor een nieuwe orde. Elke ‘vernieuwing’ doet zich immers al snel voor
als oud en eerbiedwaardig en wil zich vestigen. Bevestiging zoeken is eigen aan
de mens. Vandaar ook de verleiding bij sommige conservatieven om hun ideeën op
de oude vertrouwde leest te schoeien als het om inrichting van de maatschappij
of om de kunsten gaat. Net als bij Plato, al beschouwde hij de kunsten op grond
van zijn theorie over de werkelijkheid en de idea als in feite tweederangs want
ze was slechts nabootsing van de werkelijkheid, zie je bij conservatieven naast
een bezorgdheid om de ontwrichting van het bestaande, een verlangen naar het ‘gefixeerde’
ware, het ‘gefixeerde’ schone en het ‘gefixeerde’ goede. Een zelfde
waarheidsverlangen zien we overigens ook terug bij hun tegenstrevers die
eveneens appelleren aan de waarheid van hun principes en idealen, alleen
richten hun idealen zich op dat wat zij nu en in de nabije toekomst willen
bereiken en veel minder op iets dat al bestaat; dat interesseert hen niet zo
zeer. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Het principe staat hier tegenover
de toestand</i>; het principe van de verandering, de ethiek of de waarheid
tegenover de weerbarstige eigenaardigheden van de bestaande toestand. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Idealiteit tegenover realiteit. </i>De
conservatieve reactie van mensen als Burke was gericht tegen de
universalistische aanspraken van de Franse revolutie aan het einde van de
achttiende eeuw die de maatschappelijke inbedding van mensen over het hoofd
dreigde te zien en al snel leidde tot allerlei vormen van scherpslijperij en
onderdrukking. Net zoals heden ten dage weer aan de orde is met de verzengende
invloed van de multiculturele <i style="mso-bidi-font-style: normal;">revolutie</i>.
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Maar in plaats van het
openhouden van de geest te midden van het autoritaire appel dat van de bevrijde
revolutionaire geest uitging, zag je - bijvoorbeeld bij iemand als de Duitse
filosoof Gottfried Herder - een terugkeer naar de oude vertrouwde patronen van
geborgenheid en hierdoor werd uiteindelijk weer ruim baan gegeven voor de
hoogmoedige aanspraken van de openbrekers van bestaande modes en culturen. Nu
de conservatieve reactie zich tegen elke prijs begon vast te klampen aan
traditionele opvattingen gaf ze de ‘modernisten’ een publicitair wapen in
handen om hun ‘hogere’ principes uit te venten zonder dat zij zich rekenschap
hoefden te geven van het feit dat ‘het bestaande’ sterke papieren heeft en moet
hebben <i style="mso-bidi-font-style: normal;">want in het bestaande rust immers
alles wat er uit voortkomt</i>, en bovendien tast het nieuwe altijd het
bestaande aan wat betekent dat <i style="mso-bidi-font-style: normal;">het nieuwe
zich dient te verantwoorden</i>. Vooral als die drang naar het nieuwe de levens
van anderen dreigt aan te tasten. Misschien dat de geest van de
Verlichtingsdenkers de conservatieven maar ten dele verlicht heeft omdat ook
zij zich wilden koesteren in iets dat verloren dreigde te gaan. En juist
daardoor, ik schreef dit al eerder, hebben ‘modernisten’ zich meer ruimte
toegeëigend dan inmiddels als verstandig beschouwd wordt. Want
maatschappijomvormers zijn meestal <i style="mso-bidi-font-style: normal;">rücksichtlose</i>
mensen die van geen voorzichtigheid en kritiek willen weten. En juist zij zijn
er bij gebaat het discours gevangen te houden tussen de polen rede en
nationalisme. Want dat wordt gesuggereerd door progressieven: zij zijn immers
de vertolkers van de rede en de redelijkheid al gaan die vreemd genoeg samen
met het onafwendbare, het gewenste of historisch noodzakelijke. Het heeft er
dus de schijn van dat de huidige lichting progressieven onverzettelijker en
vasthoudender is dan de zogenaamd populistisch nationalisten met hun bijna
wanhopige vragen. Wie zijn conserverender?! <br />
Waar de rede een program of doctrine geworden is, verarmt het. Conservatieven -
weer moet ik dat woord noemen voordat een uitputtende (!) beschrijving gegeven
kan worden - verzetten zich juist tegen dat doctrinaire en de maatschappelijke
gevolgen daarvan. Dat zij dan juist zoals dat bij hun kunstopvattingen blijkt,
zich vastklampen aan een oude gefixeerde praktijk doet hun zaak geen goed en
daar zouden we voor moeten vrezen. De aard en wijze van het denken van sommige
Verlichtingsfilosofen zouden wat meer vat op hen moeten krijgen om een al te
schematische blik te vermijden. Is dat misschien de val waarin de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">progressieven</i> hen gelokt hebben? Zij
hebben immers baat bij een simpele tweedeling. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsmF2CjPyxG9q_h-4Boe4h4s3SEOIImtx7S_718fiP5hnpwMmF9dUSkqo4dpU2XfnM_4I4iW0dUlDtx2Qm5OG03EsIPsyX7TR832IJWWyo8sZdnM2agHezdVYNX5bn3COvX9VYRR3h6kq0/s1600/melanie+bonajo+2.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="189" data-original-width="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgsmF2CjPyxG9q_h-4Boe4h4s3SEOIImtx7S_718fiP5hnpwMmF9dUSkqo4dpU2XfnM_4I4iW0dUlDtx2Qm5OG03EsIPsyX7TR832IJWWyo8sZdnM2agHezdVYNX5bn3COvX9VYRR3h6kq0/s1600/melanie+bonajo+2.jpeg" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">melanie bonajo</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Maar wat valt er nog te
zeggen van die kunstenaars die zich al te vanzelfsprekend aangesloten hebben
bij een ‘universalisme’ dat zo weinig oog heeft voor bestaande leefpatronen en
in feite opteert voor het onbegrensde, in tegenstelling tot de opdracht van de
mens die zich nu juist kenmerkt door zich het onbegrensde voor te stellen in
een begrensde en vooral bestaande wereld. Doordat multiculturalisten nu juist
wel van in feite onbegrensde mogelijkheden uitgaan, scharen zij zich hiermee
bij die Amerikanen die die onbegrensde mogelijkheden altijd als hun alfa en
omega beschouwd hebben: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">les extremes se
touchent</i>. De menselijke geschiedenis kent wel meer ironische
overeenkomsten. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Carry van Bruggen
(1881-1932), ondermeer schrijfster van ‘Het huisje aan de sloot’ en ‘Prometheus’,
stelde - ik hoop haar woorden hier niet te misbruiken - dat de kunstenaar <i style="mso-bidi-font-style: normal;">disponibel</i> diende te zijn. Wat wij bij
hedendaagse kunstenaars aantreffen is het inleveren van ‘die’ beschikbaarheid
voor het aanhangen van het program van het multiculturalisme en voor de
aanvechting de oude samenleving - die nu zo genoemd wordt -<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>op te offeren voor een ideaal dat met
het inwilligen van werkgeversbelangen begonnen is en dat hardnekkig en met alle
beschikbare middelen poogt een ‘nieuwe wereld’ te scheppen. Zij hebben zich de
afgelopen periode dus voornamelijk laten kennen als slippendragers van
specifieke maatschappijopvattingen en daarmee zijn de vitale vermogens afgestorven
om zo onbevangen of kritisch als mogelijk naar zichzelf te kijken en naar wat
zich aandient of hen omringt. Nogmaals, dat euvel is op meerdere plaatsen te
zien. Wat verandert er wanneer de mensen de ene oogkleppen inruilen voor de
andere? <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large; text-align: center;">Dan nog een enkele opmerking
over de status van het Ware, het Goede, het Schone. Al dergelijke termen hebben
iets geografisch. We kunnen ons altijd afvragen waar het Ware is, waar het
Schone of waar het Goede. En we kunnen ons afvragen of zo’n gebied met
onfeilbare zekerheid is vast te stellen met onze feilbare geestelijke
vermogens. En zelfs dat kunnen we ons afvragen. En daarom is dat besef van die
feilbaarheid cruciaal. Een pleidooi voor de aarzeling is het enige dat de mens
nog rest die bij zichzelf naar binnen gekeken heeft.</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-66105509892720885472017-10-25T07:24:00.001-07:002017-10-25T07:24:58.553-07:00afo 7776 2017 <div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Al
beschouwde ik het concept ‘mens’ al van jongs af aan als hoogst bezwaarlijk,
toch ontwikkelde ik al vroeg een paar basisnoties die leidend werden in mijn
leven. Ik bezat een levendig gevoel van verantwoordelijkheid voor mijn omgeving
die zich schilsgewijs aandiende; ik was mij er van bewust dat er iets als
dichtbij en veraf was. Ik bezat al vroeg een haast natuurlijk gevoel van nieuwsgierigheid
en verwondering en ik vond het moeilijk iets zo maar op gezag of voor de lieve
vrede aan te nemen. Aarzelend begon ik mijn waarneming te scherpen. Ik had eens
een vriendin die vond dat ik te veel zag. <br />Al kwam mijn denken traag op gang, ik
zeg wel eens dat mijn bewustzijn zich pas rond mijn vijftigste pas goed tot
aanschijn kwam, toch begon ik al vroeg de neiging te ontwikkelen de zaken zo
helder als mogelijk voor te stellen. Dat wil zeggen, er kwam langzaam wat
tekening in mijn gedachten. Ik wilde noch kon mijn denken laten vertroebelen
door vaste voorstellingen. Dergelijke voorstellingen lagen me niet en wat kon
ik nog meer doen dan mijn voorkeuren aangeven en deze tegelijk als hypotheses
beschouwen die ik aan de anderen kon proberen voor te leggen in de hoop dat zij
daar ook op hun manier zorgvuldig mee om zouden kunnen gaan. In plaats dus van
iets maar aan te nemen voelde ik me een stuk meer thuis bij wat ik voor een
onderzoekende houding hield. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ik
ontwikkelde een sterk gevoel voor waarachtigheid en tegelijk had ik een
bepaalde weerzin tegen allerlei vormen van schijnheiligheid, onverschilligheid
en gemakzucht. Ik zag ook al vroeg dat de crux van veel problemen tussen de
mensen in hun gesprekken te vinden waren.<br />
Ik begon al vroeg te merken dat wat de mensen deden altijd gevolgen had en dat
sommige gevolgen weer met elkaar te maken hadden. Door het een kwam het ander
en dat in een nooit eindigende keten. Ik begon ook de ingewikkeldheid der
dingen te zien en werd gevoelig voor het tegenstrijdige en paradoxale karakter
van de gebeurtenissen die aan de mensen kleefden. Je kon mensen nooit zo verstaan
als zij aangaven dat zij verstaan moesten worden. Ik liet me dus iets niet
zomaar gezeggen en werd gevoelig voor de keerzijde. Ik bezat geen neiging tot
extravagantie, eerder voor een zekere soberheid en behoedzaamheid en ik begon
in te zien dat er grenzen waren aan wat de mens vermocht. <o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Op al deze fronten betekende
de immigratiepolitiek en de daaropvolgende immigratiekwestie een aanslag op wat
ik voor deugdelijk hield. Het betrof niet alleen een bruuske en ingrijpende verandering
van de omgeving waarin ik en anderen leefden of de wijze waarop dat gestalte kreeg
maar eerst en vooral de manier waarop de menselijke geest deze zaken ‘beheerde’.
De negatieve ervaringen op al deze punten hebben mijn functioneren ondanks mij
sceptische grondhouding ernstig verzwakt want hoe kon ik me nog om zaken die de
gemeenschap betroffen, bekommeren terwijl binnen die gemeenschap het menselijk
falen zo domineerde, zodat ik op een gegeven moment niet anders kon dan
twijfelen aan elk voorstel om wat dan ook maar te verbeteren. </span><!--EndFragment-->Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-23450457570050613012017-09-16T10:21:00.001-07:002017-09-16T10:21:39.783-07:00Blog 57 Weke westerlingen<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Zaterdagmorgen
bij een Lidlvestiging te Rotterdam. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Dit is
geen samenleving maar een klonterend samenraapsel van individuen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">‘Zij
horen hier niet’ ben je geneigd te denken en velen van hen voelen zich evenmin
bij elkaar op hun gemak. Ze zijn met tevelen en van te verschillende origine.
Mensen, goed, maar vreemden; te snel, te kunstmatig en te massaal om
uiteenlopende redenen binnengelaten. Is men in het westen bang geworden ‘neen’
te zeggen? Is het zo schijnbaar coulante ‘ja’ dominant geworden? Heeft men zich
zelf en elkaar in de ‘permissive society’ uit het oog verloren? Heeft men
zichzelf niet meer als een probleem willen zien? Is het populair geworden
individualisme uitgelopen op een massale vorm van zelfvervreemding die juist
daarom uit moest lopen op een even grote vorm van zelfbevrediging? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">In het
westen lijkt men zich een grote onverschilligheid ten aanzien van het ‘eigene
en nabije’ eigen gemaakt te hebben en die vervangen te hebben door een reeks
van gemeenplaatsen die op gezette tijden gelanceerd worden. Hier heerst de
ideologie van de doorlopende beschikbaarheid die geen voorbehoud meer
accepteert. Het is de ideologie van de verwende westerse kinderen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Maar
waarom dienen de oude weggeduwde inwoners zich met de hen opgedrongen vreemden
in te laten behalve dan in voorkomende gevallen; mensen zetten hun dagelijkse
beleefdheid immers nooit helemaal aan de kant. En wie van hen heeft hen nu
werkelijk welkom geheten? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">En de
binnengelatenen: waarom zouden zij - die bepaald niet allemaal de ‘ontvangende’
bevolking genoemd wordt, gunstig gezind zijn - zich met die bevolking moeten
inlaten? Hebben zij soms een schuld jegens die bevolking? Op grond waarvan?
Heeft immers niet ieder mens op grond van de heersende egalitaire doctrine
gelijke rechten? Dus waarom zouden ze? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Dat
predikaat ‘ontvangen’ past overigens lang niet iedereen. Want hoe waarachtig is
dat ontvangen wanneer je weet dat het stof van de immigratie voorlopig nog
steeds wel buiten je voorstellingskring neerdaalt of wannneer je daar geen
specifieke gedachte aan vuilmaakt? Of: wanneer de beslissingen hierover zich
buiten je invloed plaatsvinden. Hoe kun je iets ontvangen dat je opgedrongen
wordt? Zo is het immers toch begonnen en zo is het nog steeds. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">En
moeten de gelijke rechten soms van ieder mens een rechteloze passant maken?
Wordt hier de filosofie van het kippenhok gepredikt wordt? En door wie? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ik
voel die morgen weer een totale vervreemding en onderdruk voor de zoveelste
keer mijn woede over al dat in de laatste tientallen jaren uitgekraamde
hoogdravende onbenul. Intussen wordt het betaald parkeren uitgerold over de
stad. Alles schuift blijkbaar door inclusief de controle over ieders leven.
Mensen zijn niet te beroerd de ander aan zich of ergens aan te onderwerpen al
doen zij of het hen ook maar overkomt. Die zinsnede lijkt favoriet bij de quasi
verschillige mens. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Met
enig ongemak maar toch met de nodige gedweeheid worden nieuwe vormen van
onvrijheid en ongerief geaccepteerd om nog iets te redden van een oude
vrijheid. Zolang ook dat duurt tenminste. Natuurlijk, er zijn op het eerste
gezicht valide argumenten voor de nieuwe regulering te horen. Die zijn er
eigenlijk altijd wel. En altijd blijken er weer mensen te zijn die ze in
voorraad hebben. Niets zo gemakkelijk als argumenten; je zegt gewoon ‘daarom’
of ‘omdat’ en klaar ben je. Het is de aloude westerse methode jouw onwrikbare
gelijk af te dwingen. Het is een alledagslogica van steen onder een rationeel
jasje. Met bezinning op wat, met wie, waar of hoelang men ‘is’, heeft het
doorgaans weinig van doen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De
weke onverschillige of overrompelde westerlingen hebben zich tot nu toe
grotendeels neergelegd bij de ontwikkelingen die hen binnen het bestek van de
democratie zijn opgelegd. Zij zijn de nieuwe slaven maar het bijzondere is dat
zij in grote getale hun eigen houders geworden zijn. Zij zijn geen hoeders meer
van wat ‘is’ maar onderdanig aan wat ‘komt’. Tussen al die dreigingen groeit
wat liefelijkheid. Wat onschuld. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ik
waan mij in een versplinterende segrerende samenleving waarin het ene probleem
met het andere opgelost en toegedekt wordt en de samenleving intussen kaler en
zakelijker wordt. Ook hier is doorschuiven de grondwet van het politieke
handelen. Ik ben getuige van een morele dwangneurose, een dyslexie van het gebezigde
woord, van een hardnekkige groeipathologie, van een hersenverweking al is men
zich om dezelfde reden daar al niet meer van bewust. Ik ben getuige van een
gestaag maar onstuitbaar zijnsverval. Hetzelfde gaat op voor de ruimte waarin
men samen leeft. Ruimte is nog te benutten ruimte geworden, ze is beschikbare
ruimte waarvoor geen enkele restrictie en ontzag meer geldt. Ze is een nuttig
instrument voor de gebruikende mens, die nu zo langzamerhand een opgebruikende
mens geworden is. Al verschijnt er wat paniek aan de horizon van het
ongelimiteerde handelen van de mens. Ik waan mij in een land waarin dierbare
herinneringen tot het strikt persoonlijke domein beperkt worden al hoor je, nu
de collectieve neergang in volle gang is, amechtige geluiden over wat ons allen
min of meer schijnt gebonden te hebben of weer zou moeten binden. Het zijn
valse lokroepen in de mist. Luchtspiegelingen vervangen vitale herinneringen.
Het leven valt slechts paradoxaal te verstaan. Dat kun je humor noemen. Maar
een dosis cynisme lijkt nodig geworden om een flink deel van de mens in de
huidige era te verstaan.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">We
kunnen, als we de moed, de opmerkingsgave en de verbeeldingskracht daartoe
hebben, getuige zijn van omvangrijke pogingen om alles, wat en waar ook, open
te breken. Openheid schijnt in de mode te zijn wat men zich er ook bij denkt en
dat is meestal heel beperkt. Doordenken is uit de mode. Misschien ook
nauwelijks in de mode geweest. Dat hoort nader beschouwd niet bij zijn wezen.
De open samenleving is een alsmaar doorgaand reconstructie- en
veranderingsproject geworden. Koppen dicht; houd de rijen gesloten. Ook hier
heerst de paradox. <br />
Er zijn ook goede berichten hier en daar. En ja, waarom ook niet. Die waren er
zelfs in concentratiekampen en die zijn er overal. En geconcentreerd zijn we
hier inmiddels. <br />
Niets lijkt dit proces nog te kunnen stuiten. Het besef dat datgene waarin men
leeft beschermingswaardig is, lijkt met het verval verdwenen. Het gaat er aan
vooraf en volgt daarop. Elk proces zijn eigen besef en opmerkingsgave. De
westerlingen en een goed deel van de binnengekomenen ontwikkelen gaandeweg een
armetierig bewustzijn: een plekjesbewustzijn. Hier is het toch voor ons nog
goed?! <br />
Maar intussen kruipt het onbehagen omhoog; niet naar breder bewustzijn toe maar
naar een plek waar ook al weer de reflexen heersen. En ook daar kunnen we niet
gerust op zijn. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De
nieuwe slaven schikken, plooien zich en rechtvaardigen de nieuwe situatie met
een keur aan gelegenheidsargumenten. Het is nu eenmaal zo. Het loopt niet zo’n
vaart. Ieder mens heeft toch gelijke rechten?! De aardse goederen moeten toch
op een rechtvaardige manier herverdeeld worden?! Alsof die zomaar in oneindige
pakhuizen liggen opgeslagen. Het weinig hoopgevende of opstandige dat nog
bestaat of net opgebloeid is, zal het tij niet meer kunnen keren. De rot zit al
op een onnoemelijk aantal aantal plekken binnen binnen. Paniekerige agressieve
opgewondenheid is zo’n teken van die rot. Onherroepelijk ontwikkelt de moderne
samenleving zich in de richting van een krioelende vervreemdende stagnatie en
elke volgende implosieve episode wordt al nauwelijks meer opgemerkt en als er
al iets opgemerkt wordt dan hult men zich in praktische of anderssoortige
wijsheden of valt gewoon de opponent aan. Onderlinge vijandigheid lijkt het
nieuwe negatieve fundament van een samenleving te worden, die gebaseerd is op
de foutieve idee dat ‘alles kan’. Maar het slikken is voorlopig nog de norm. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><span style="font-size: large;">Het
lijkt onafwendbaar dat een vitale samenleving in de loop van haar ontwikkeling
een accomoderende samenleving wordt; één die zich aanpast aan het steeds lagere
niveau waarin ze door haar toedoen verzeild raakt. 2017</span> </span><span style="font-family: Geneva; font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-32329176427486712702017-06-22T11:34:00.000-07:002017-06-22T11:34:12.813-07:00Blog 56 De mens en zijn eigenschappen<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Een van die zaken die met de massa-immigratie van na de jaren zestig
naar de achtergrond geschoven is, is het elementaire besef dat de mens beslag
op de aarde legt en dat dat beslag groter wordt naarmate er meer mensen op deze
planeet ronddolen. De nijvere burgemeester van Palermo die zo in beslag genomen
is met het welkom heten van alle mogelijke immigranten heb ik daarover niet
gehoord, maar hij heeft dan ook een herverdelingsinstinct ontwikkeld. Ik
begreep dit bevolkingsprobleem als veertienjarige al en toen ik mijn vader (had
zeven kinderen) hierover aansprak antwoordde hij mij dat als het me niet
aanstond ik maar naar Australië moest vertrekken. Het is de eerste keer dat intellectuele
luiheid of dito onvermogen en onbenul mij paarsgewijs zo opvielen, of in ieder geval
bijgebleven zijn. Er zouden nog veel soortgelijke ervaringen volgen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Menselijke eigenschappen actualiseren zich altijd; zo kan luiheid het
verlangen naar zekerheid of voorspelbaarheid opwekken, een dromerig en rozig
besef van de mensenwereld kan leiden tot een onwerkelijk besef van de realiteit
en de neiging tot gehoorzaamheid actualiseert zich wel eens in complementair
autoritair gedrag. Iets dergelijks kun je ook van gebeurtenissen zeggen: de
menselijke eigenschappen komen bij gebeurtenissen aan het licht; zij
verwerkelijken zich bij die gelegenheden die zelf in zekere zin als hefboom
voor al die eigenschappen en gedragingen fungeren. Al die menselijke
eigenschappen en gedragingen liggen in elkaars verlengde of ze hebben juist een
compenserend karakter. Het is dus de vraag of de mens in staat is tot een nieuw
begin zoals wel gezegd wordt. Een mens is altijd gijzelaar van zijn eerdere
investeringen. Die bepalen zijn aanschijn in hoge mate.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Dat denk-, taal- of voorstellingsgebreken zich in de bevolkingskwestie
dus in andere gedragingen verwerkelijken en daarin een rol van betekenis
spelen, is dus niet zo vreemd. Ik denk dat het klein begint en groot eindigt.
Elkaar hier op aanspreken lukt veelal niet omdat het de kwesties en de
standpunten zijn die domineren en niet de manier waarop de mensen functioneren.
In zijn toespraak over de taak van de universiteit uit 1959 sprak de Spaanse
cultuurfilosoof Ortega Y Gasset over de jungle die het leven is waarin de mens
om niet te verdwalen wegen of paden zoekt. Ortega noemde dat cultuur maar het
blijkt dus ook dat die paden die met elkaar in verbinding staan juist een
netwerk vormen waar soms geen uitweg meer te vinden is. De mens verkleeft zich
dus als het ware als gevolg van zijn verlangen naar zekerheid of identificatie.
En deze toestanden staan zoals we kunnen zien weer in ‘geschakelde’ verbinding
met andere eigenschappen, die weer met verschillende menselijke behoeften
corresponderen. Alles hangt aan elkaar vast, het ene opent de weg voor het
andere en het ene zuigt het bloed uit het andere. Eigenschappen kunnen
parasitair of vampiristisch van aard zijn. Van nature ontwikkelt de mens dus
gesloten systemen en het is maar net de vraag wat de input van dergelijke
systemen is teneinde de risico’s van die systemen te bepalen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Een vriend van mij schreef toen hij een jaar of zeventien was, een
opstel over het probleem van de overbevolking. Hij voegde alle relevante
factoren bij wijze van spreken bij elkaar samen en kwam met nogal zorgelijke
conclusies. De leraar zei dat het niet zo’n vaart zou lopen. De schrijver van
dit opstel was perplex, even perplex als later, toen Paul Rosenmöller
(GroenLinks) hetzelfde zei over de gevolgen van de immigratie: het zou niet
zo’n vaart lopen. Antwoorden zijn vaak enorm stereotype en lijken een
overeenkomstige conditioneringen te illustreren. Misschien dat het bij hem zijn
autoritaire inslag was waardoor hij de gevolgen vergoeilijkte om ze maar niet
serieus hoeven te nemen. Mogelijk ook heeft hij een soort intellectuele luiheid
opgelopen sinds hij om welke reden dan ook lid van die club geworden. Politieke
partijen werken disciplinerend. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Iets begint vaak in het klein en is al onderweg voordat men het goed en
wel beseft. En laten we vooral niet vergeten dat de mens een zich zelf bevestigend
wezen is. Zelfbevraging en zeker zelfontkenning behoren niet tot zijn
dagelijkse bezigheden. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Ik denk dat je bij mensen vaak kunt zien dat de ene eigenschap zich
actualiseert als een andere en dat die weer een ander gedrag tot gevolg heeft.
Je kunt dit verschijnsel zien als op elkaar volgende schakelingen<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(het zijn ‘openaars’) die telkens de
weg vrijmaken voor een nieuwe eigenschap of een handelwijze. Zo krijgt het
gedrag van mensen in de loop van de tijd het karakter van een rhizome, een
soort intern netwerk dat op die trapsgewijze schakelingen berust. Die
schakelingen kunnen doorgaans niet terugklappen net zoals de tanden van een
python naar binnen gericht zijn zodat de prooi vast komt te zitten. <br />
Gevolg is dat je vertakt raakt in een zelf opgeroepen systeem waar je
nauwelijks meer uitkomt. Vandaar dat mensen vaak zo hermetisch zijn en haast
nooit terugkomen op eerdere uitspraken of handelwijzen. Daarom worden zaken als
de immigratiekwestie ook erger: men wordt alleen door externe verslechteringen
tot de orde geroepen alhoewel dat nog geen intellectuele verlichting hoeft te
betekenen. En net zoals het geen zin heeft om met de slang over je vrijlating
te onderhandelen heeft het zo goed als nooit zin om met mensen te spreken die
zich zelf als het ware ‘vast’ geschakeld hebben. En zoiets zien we bij de
bevolkings- en immigratiekwestie ook. Rust roest. </span><span lang="NL" style="font-size: 10.0pt; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:DocumentProperties>
<o:Template>Normal.dotm</o:Template>
<o:Revision>0</o:Revision>
<o:TotalTime>0</o:TotalTime>
<o:Pages>1</o:Pages>
<o:Words>792</o:Words>
<o:Characters>4520</o:Characters>
<o:Lines>37</o:Lines>
<o:Paragraphs>9</o:Paragraphs>
<o:CharactersWithSpaces>5550</o:CharactersWithSpaces>
<o:Version>12.0</o:Version>
</o:DocumentProperties>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-53952711990074605242017-06-19T12:41:00.001-07:002017-06-19T12:41:53.358-07:00Blog 55 YIN YANG<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Yin
Yang<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Ik
was het afgelopen weekend op bezoek bij iemand die na een lange periode van
irritatie, het multiculturele Rotterdam ontvlucht is. We spraken over de
immigratiekwestie, het multiculturalisme en haar verdedigers. Ook het
yin-jangprincipe kwam in dit licht ter sprake. Dit principe, een oosterse
zienswijze, gaat uit van de onverdeelde Tau die zich manifesteert in twee
tegengestelde en elkaar aanvullende krachten. Het yangprincipe staat voor
allerlei eigenschappen zoals het actieve terwijl het yinprincipe eerder de
statische pool belichaamt. Het hiermee samenhangende Taoisme is geen lineaire
benadering van de wereld, maar eerder een cyclische: alles keert terug en gaat
dan weer verder. Of zoals Emerson over de maatschappij zegt dat waar het ene
aan belang wint, het andere zich juist terugtrekt. Het yin-yangdualisme is
voortdurend in beweging, wat zich slecht verhoudt met het westerse denken dat
meer rechtlijnig van aard; vandaar de begrippen vooruitgang en utopie. Het is
een denken dat de beweging lijkt te belichamen maar het is in de wijze waarop
zij hiermee omgaat juist weer statisch en hermetisch. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Andere
kenmerken van dit tweedelenprincipe zijn dat het een niet zonder het ander kan
maar ook dat achter elke voorzijde een achterzijde schuilgaat. Vooral gaat dit
principe uit van de natuur van de mens waarmee je rekening hebt te houden, wil
je proberen te streven naar een zeker ‘vloeibaar’ evenwicht. <br />Je zou de
immigratie-en de multiculturele drang als eenzijdig yang kunnen beschouwen. De
Duitse christelijke filosoof Gabriel Marcel spreekt, om het westerse technische
bewustzijn te kenschetsen, over het faustische principe. Het is een begrip dat
uitvoerig aan de orde komt in de Untergang des Abendlandes van Oswald
Spengler.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Het is de geest van de
ongeremdheid, terwijl een element van de rede volgens Marcel nu juist een vorm
van gematigdheid en remming is. Des te vreemder is het om multiculturalisten
vanuit met name de linkse hoek nu over gematigdheid en de rede te horen
spreken. Het immigrationisme en het multiculturalisme zijn dat nu juist niet:
er is eerder sprake van een agressieve ideologie die haar maat aan de te
veranderen samenleving op wil leggen. De reacties van burgers die om
terughoudendheid en zorg ‘voor het nabije’ roepen, werden en worden onvoldoende
gehoord. Tenzij je de geboden weerstand zo kunt noemen.<br /><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Je kunt daarnaast ook stellen dat die immigratiedrang zich aanvankelijk juist
voedde met de relatieve stabiliteit van de samenleving die men eufemistisch de
ontvangende samenleving placht te noemen, en passant iedereen onder dezelfde
noemer brengend en een kwaliteit aan de samenleving toevoegend die op zijn
minst discutabel was. Men ging uit van voldoende draagvlak in financieel,
cultureel, ruimtelijk of in welk ander opzicht dan ook. Belangrijk hierbij is
te beseffen dat iets dat van verandering uitgaat dit doet ten opzichte van iets
dat nu juist, en zeker aanvankelijk, onveranderlijk is of tenminste zo gedacht
wordt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Het
eruit voortvloeiende denken is in die zin typisch westers, omdat het geen oog
heeft voor de andere pool, niet van de achterzijde uitgaat doch er op zinspeelt
dat de burgers zich wel zullen voegen. Het is in die zin autoritair. Maar het
cyclische denken gaat nu juist wel van ‘tegenreacties’ uit omdat daar immers een
ander deel van een kijk op de samenleving achter schuilgaat die minstens even
werkelijk is als de aanbeden hang om te veranderen en dat bovendien met de
gevolgen te maken heeft. Het is dus altijd de kunst een modus te zoeken die
beide polen op de een of andere manier verenigt. Maar dat vereist een open en
democratische kijk op een samenleving. Immigratiepolitiek die altijd nieuwe
aanleidingen zoekt om zich te realiseren, mist echter een beweeglijke dualistische visie op mens en
samenleving. <br />
Het is dan ook niet vreemd dat wij beiden, en wij niet alleen, met het
voortschrijden van die politiek juist steeds gevoeliger werden voor
onderscheidingen naar afkomst, religie, cultuur of politieke voorkeur. De
gelijkheidsdrang, die Gabriel Marcel nog als gevaarlijk betitelde omdat daaraan
afgunst en wrok aan ten grondslag lag, heeft in die landen waar zij opgelegd moest
worden, juist een sterkere hang naar onderscheid opgeleverd, zoals we al zagen
bij buitenlanders die zich juist meer op elkaar aangewezen voelden, een
verschijnsel dat wel meer bij migrantengemeenschappen voorkomt, en bij het groeiende
autochtone verlangen naar iets van zichzelf. Men noemt dat tegenwoordig het
vraagstuk of het probleem van de identiteit. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">De
in het westen dominante drang ‘naar voren’, is juist vergeten dat er geen
eenvoudig ‘naar voren’ is. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Literatuur:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Het
Tau : gids voor zelfontwikkeling in het dagelijks leven. Hua Ching Ni<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">Taoïsme,
de weg van de mysticus. J. C. Cooper<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 18.0pt; mso-bidi-font-size: 12.0pt;">De
Ondergang van de wijsheid. Gabriel Marcel<o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-79097665887405159632017-04-01T08:57:00.001-07:002017-04-07T12:02:32.327-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAtx1G4Eb_RgdifFDb6oOK-czFZ2OrCXkz1v7A6mQpxyQzOd9FNsrXEsWWphq89EtVLAZ6CeCMe21HKN2lM-anJ-CKdzXN_GsMqTH6T8-br1wuNk5jdhF_RTKZndh4-DToyZT2nN9txFTr/s1600/WUND+XIII+2013+2017+65x50cm+olieverf+op+doek+kopie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAtx1G4Eb_RgdifFDb6oOK-czFZ2OrCXkz1v7A6mQpxyQzOd9FNsrXEsWWphq89EtVLAZ6CeCMe21HKN2lM-anJ-CKdzXN_GsMqTH6T8-br1wuNk5jdhF_RTKZndh4-DToyZT2nN9txFTr/s640/WUND+XIII+2013+2017+65x50cm+olieverf+op+doek+kopie.jpg" width="464" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">WUND XIII 2013/2017 65x50cm olieverf op doek</td></tr>
</tbody></table>
<br />Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-90360287249337971052017-03-30T07:48:00.003-07:002017-04-03T07:07:14.191-07:00Blog 54 2017 AVONDLAND-ESSAYS Paul Bauduin Uitgever Xanten<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Op
zoek naar dwarse geesten in dit intellectueel verkavelde en daardoor armoedige land
stuitte ik bij boekhandel Donner in Rotterdam op Paul Bauduin die op 1999 met
een pistoolschot een einde aan zijn leven maakte. Hij was toen 93 jaar. In de
jaren twintig van de twintigste eeuw vertrok hij naar de Indische Archipel, kwam
in de reclame terecht, trouwde, werd door de Japanners gevangen genomen en
moest werken aan de beruchte Birmaspoorweg. Terug in Nederland werkte hij in
het marketingbedrijf van zijn broer en schreef daar ook over. Gedurende de
Koude Oorlog vertrok hij naar de VS bang als hij was dat in Europa de Derde
Wereldoorlog zou uitbreken. Hij bekwaamde zich in de filosofie die hij
uiteindelijk grotendeels bekwame nonsens vond. Hij schreef liever over
alledaagse vraagstukken in plaats van diepe theorieën te ontwikkelen. Maar hij
werd wel geïnspireerd door Oswald Spenglers ‘der Untergang des Abendlandes’. <br /><br />
</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">De essays geselecteerd in de ‘Avondland-Essays’ werden geschreven van 1978 tot het eind van zijn leven. Met de filosofische discipline
in zijn achterhoofd verkende hij een groot aantal vraagstukken en kwesties
zoals ‘het onkenbare en het onbekende’, ‘de verlossingsmythe’, ‘geest, stof en
doodgaan’, ‘natuur en cultuur’ en ‘de massastaat’. Het zijn zoals Gerard van
Eyk op de achterflap van het boek zegt eenvoudige lineaire vertellingen met
hier en daar rake typeringen. Een zelfstandig en eigenzinnig denker maar niet
iemand met meeslepende grote gedachten. Over de ontwikkelingen als gevolg van
de immigratiekwestie schreef hij amper, voorzover ik kon nagaan maar in dit citaat
wordt het wel gememoreerd. Het staat in het hoofdstuk ‘Blauwdruk voor een
ondergang’.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Terwijl
de culturen op aarde, de grote, de kleine, de oude, de jonge, de levende en de
dode, overspoeld werden met technische snufjes en de politiek orakeltaal van het
Westen (democratie, gelijkheid, zelfbeschikking, socialisme, kapitalisme,
mensenrechten enzovoort), wordt de natuurlijke verscheidenheid van alle rassen,
volken en individuen platgewalst onder een homogeniteit die niets te verliezen
heeft dan haar eigen vulgariteit; een wereldwijde communicatie die niet méér te
communiceren heeft dan de roddelpraat van de vijf werelddelen. <br />
Cultuur is een product van het verleden, aan ons doorgegeven niet alleen om
ervan te genieten, maar ook om het verrijken en te bewaren; Was du ererbt von
deinen Vätern hast, erwirb es um es zu besitzen (Goethe). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Spengler
schreef in zijn Gedanken: Alles, was gross geraten is, geht <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>an der Kleinheit der Erben zugrunde.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Als
de drie hoofdoorzaken van de huidige wereldcrisis noemt PB de overbevolking van
de aarde, de onstuitbare groei van de techniek en de verwoesting en verspilling
van onze natuurlijke levensbronnen. <o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Vanzelfsprekend
lijkt me dat deze oorzaken gepaard gaan en deels ook weer veroorzaakt worden
door gebreken in de voorstellingen die mensen van zichzelf en hun strevingen hebben. Hier in het intellectueel vlakke Nederland heerst helaas een bloedeloos en moralistisch pragmatisme dat het denken tamelijk verengd en deels ook afgeschaft heeft. Ik
ben dus blij met mensen als Bauduin al is het denken van mensen als Spengler
aanzienlijk scherper. </span><span style="font-size: large;"><o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Klein
vervolg. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Zoals
hier al eerder min of meer zo gezegd is, beschouw ik Bauduin als iemand
begiftigd met een filosofisch geschoold maar nuchter verstand. Het is niet het
soort nuchterheid dat je hier te lande veel aantreft; dat is namelijk een soort
nuchterheid die op de grens van pragmatisme, onverschilligheid en benepenheid zit.
Bij Bauduin zit het hem in zijn levenshouding en de wijze waarop hij met ‘de
dingen’ omgaat. Die is ‘franker en vrijer’. En dat is in het moralistische
Nederland een veel zeldzamer eigenschap. Daar kan analyse nooit vrijmoedig laat
staan uitgebreid zijn, omdat de moraal, de mening, zich er haast altijd tussen
wringt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Hier
nog twee citaten: één over de universele liefde en één over de dood. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">‘De
doctrine van universele liefde dicteert dat iedereen moet liefhebben,
ongetwijfeld het meest absurde voorschrift dat ooit in enig cultureel bestand
is uitgedacht. Aangezien gerichtheid en begrenzing van haar object ingebouwde
hoedanigheden zijn van de liefde, leidt de onbeperkte uitbreiding van haar
werkterrein onvermijdelijk tot een evenredige verdunning van haar intensiteit
en daardoor van haar effect. (soortgelijke opmerkingen te vinden bij Amos Oz-oe)
Ogenschijnlijk zou deze afzwakking van de kwaliteit kunnen worden opgevangen
door extra doses dogmatiek en ritueel, ware het niet dat de normale instelling
van de mens ten aanzien van zijn medemensen ergens zweeft tussen
onverschilligheid en haat, gevoelens waartegen op den duur ook het meest
perfecte ritueel het moet afleggen. Daardoor leidt de opgelegde universele
liefde tot frustraties die het hele sociale en politieke leven vergiftigen.
Universele liefde wordt de dekmantel voor bemoeizucht, machtsmisbruik, geweld
en rechtsweigering, waarbij sociale deugden als tolerantie en geestelijke
openheid natuurlijk worden verstikt.’<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">‘Ik
ben van mening dat de dood zou moeten worden aangemoedigd, gefaciliteerd en
ooit eens beloond zou moeten worden. Het zou als een publieke dienst
beschikbaar moeten zijn, zoals een begrafenisondernemer, op afroep voor de
armen. <br />
…... zou het simpele feit van de beschikbaarheid ervan een atmosfeer van
vrijheid creëren, van opluchting en zelfs van veiligheid wanneer mensen zich er
langzaam maar zeker van bewust worden dat er wel degelijk een uitweg is uit
alle problemen, en wel zonder dat er vragen gesteld worden.’</span><span style="font-size: large;"><o:p></o:p></span></div>
</div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-65364626403976600632017-02-14T12:02:00.000-08:002017-02-15T07:42:57.023-08:00Blog 53 2017 Vreselijk land<div class="MsoNormal">
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Gisteren was zo’n
dag. <br />
“Alles wordt volgebouwd”, zei ze, toen we langs haar ouderlijk huis reden. Ik bracht ‘s avonds mijn nicht naar
huis en parkeerde mijn auto even langs de school tegenover haar woning. “Elke dag weer moet de rotzooi
opgeruimd worden die elke dag weer door de leerlingen op straat gegooid wordt”
zei mijn nicht. En ja, het was vooral een zwarte school, alhoewel de naam van
de school daar niet op leek te duiden. “En de meesten zijn zo brutaal als wat”.
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><span lang="NL">Die zelfde morgen
las ik in de Volkskrant een artikel met als strekking de
vertrouwenscrisis.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Schrijvers
ventileerden nog maar eens de gedachte dat als we in feite weten dat we een
gezamenlijk doel nastreven het ook gemakkelijker wordt onze verschillen te
overbruggen. Ik kreeg de indruk van het geschrevene dat onder dat gezamenlijke
doel een zo prettig mogelijk leven verstaan werd. Schrijvers zijn
respectievelijk wetenschappelijk medewerker en neurowetenschapper aan de
Radbouduniversiteit! Goed, het zoveelste stuk met deze strekking (ik noem het
intussen een <i style="mso-bidi-font-style: normal;">terlouwtje</i>) : ‘we moeten
verbinding zoeken in plaats van onze wereld versmallen’, stond er. </span><span lang="NL" style="color: black;">Deze schrijvers keken vooral naar het schaamteloze Me
First in navolging van het America First van Donald Trump. De
bevolkingstoevloed van de afgelopen halve eeuw werd niet vermeld. Op dat punt
geen versmalling, zou je zo op het eerste gezicht zeggen. Eerder vermeerdering
net zoals al die vermeerderingen elders. En misschien zou je de gedachte kunnen
opwerpen dat de mens toch niet tegen al die vermeerderingen bestand is en zich
een weg terug zoekt. Maar dit soort overwegingen zijn zo te zien niet aan
schrijvers als deze besteed. </span><span lang="NL">Waar het dergelijke stukjes altijd maar weer aan
schort is een gedegen analyse en dat komt omdat men maar aan één ding denkt, de
goede boodschap overbrengen. Aan dit soort of aan wat meer dreigende
boodschappen geen gebrek. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Die middag liet een beminnelijk kunstliefhebber mij een filmpje zien
van het ‘Theatre of wrong decisions’, dat hij blijkbaar een warm hart toedroeg.
Het genootschap dat hier achter steekt, bestaat ondermeer uit kunstenaars. Het
betreffende filmpje heette brEXIT<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>en al kon ik de stem, die in het Engels een omineuze tekst van
Shakespeare voordroeg, niet goed verstaan, toch wist ik uit wat mij van de
tekst doordrong dat Brexit een duidelijke <i style="mso-bidi-font-style: normal;">wrong
decision </i>was. Punt. De begintekst van het filmpje luidde Is there a way out
of nationalism. Blijkbaar was de stem van die Britten die voor het Brexit
hadden gestemd een stem uit de krochten van het donkere nationalisme. Ja hoor. Waren
de Britten voordat in 1973 besloten werd dat Engeland lid moest worden van de
EEG soms ook bedorven nationalisten? Hier werd ons wederom angst en dreiging
ingepeperd met de goedkope saus van het nationalisme dat overigens niet verder
verduidelijkt wordt. Het woord is blijkbaar genoeg. Weer goedkoop theater, leek
me. We spraken nog even door over het intellectuele niveau van kunstenaars
en<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ik stelde de vraag dat wanneer
dat intellectuele niveau niet als al te hoog moest gekwalificeerd worden, wat dan
de waarde van hun bijdrage zou zijn. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL"><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Een uur of drie daarvoor keek ik thuis nog even terug naar de
uitzending van Buitenhof van de afgelopen zondag. De interviewster heette
Marcia Luyten, een wat streng ogen dame die door sommige scribenten als politiek
correct omschreven wordt. In Buitenhof komen in de aanloop naar de verkiezingen
achtereenvolgens wat lijsttrekkers langs. Eerst Marianne Thieme van de Partij
van de Dieren. Zij mocht praten over Duurzame Ontwikkeling omdat de mens zoals
deze nu bezig is, een gevaar is voor de ecosystemen, de grondstofvoorraden en
het geluk. Over natuur en ruimte hoorde ik trouwens niets. Wat we ook niet
hoorden was het gevaar van het <u>aantal </u>mensen; van de demografische druk dus,
hier en elders in de wereld. Haar verhaal behoeft dus nog uitbreiding. Maar je
hoort dat eigenlijk nooit. Zou het de heimelijke voorliefde voor de immigratie
zijn die mensen als zij er van weerhoudt over de bevolkingsdruk te spreken? Ik
luister dan al niet meer naar hen. Ik ga niet met een halve agenda mee, terwijl
men doet alsof dat de hele is. Sandra Phlippen van het AD zei haar verder nog
dat als zij zo voor economische krimp was, al die armen waar zij zich zo om
zegde te bekommeren en die blijkbaar nog steeds massaal toegelaten behoren te
worden (u weet wel de westerse waarde van de gastvrijheid - we zijn tenslotte
een waardengemeenschap) niet betaald konden gaan worden, want we leven immers
in een geldeconomie al zei ze dat er niet bij. <br />
Na Thieme kwam Jan Roos van VNL. Marcia Luyten probeerde hem voortdurend met de
PVV te vergelijken. Maar hij trapte er niet in. Verder probeerde ze hem te
tackelen door hem bijvoorbeeld voor te houden dat het toelaten van 100.000
(!)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>moslims gedurende de laatste vijf jaar
misschien toch wel meeviel. Altijd die perverse retorische truc bij de
multiculturelen of hoe je hen ook kan noemen. Allemaal varianten op ‘het valt
wel mee’, intussen jezelf uit de wind houden en tegelijk proberen de opponent
mee te krijgen met dat ‘het valt wel mee’ of hem anders aan te vallen met andere
middelen. Hetzelfde verhaal bij de veronderstelde daling van de criminaliteit
die vooral allochtoon gerelateerd is, al werd er dat niet bij vermeld. Hoewel
Jan Roos zei dat er veel minder aangifte gedaan werd omdat men er geen vertrouwen meer in had, was ook hier Marcia’s
boodschap dat het toch wel meeviel. Het ging toch de goeie kant op! Alle
criminaliteit van ooit en van nu, foetsie weg. Alle vragen hieromtrent ook
foetsie weg. Nee, er is bij mensen zoals Marcia in al die decennia weinig of
geen voortschrijdend inzicht te beleven. Het lijkt enkel maar erger te worden.
Vreselijk land. Ik zou niet weten van welk gezamenlijk doel we kunnen spreken.
Bestaat ook niet. En het zijn veelal dezelfde mensen die misprijzend over Het Volk
spreken, maar wel weg zwijmelen bij woorden als samen, gezamenlijkheid, verbinding en
eenheid. Alle grond dus voor een stevige scepsis. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:DocumentProperties>
<o:Template>Normal.dotm</o:Template>
<o:Revision>0</o:Revision>
<o:TotalTime>0</o:TotalTime>
<o:Pages>1</o:Pages>
<o:Words>861</o:Words>
<o:Characters>4911</o:Characters>
<o:Lines>40</o:Lines>
<o:Paragraphs>9</o:Paragraphs>
<o:CharactersWithSpaces>6031</o:CharactersWithSpaces>
<o:Version>12.0</o:Version>
</o:DocumentProperties>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-65724711305802608892017-01-15T01:47:00.003-08:002017-01-15T01:57:33.017-08:00Blog 52 Iets over de mens <span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Iets over de mens. </span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif;">Aforisme 1019 2013 (uitgewerkt januari 2017)</span><br />
<br />
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Als links plotseling rechts zou
heten dan zou rechts zich van de weeromstuit links noemen. De mens lijkt een
antagonistisch wezen, zo verknocht lijkt hij aan tegenstellingen. Wat nog wat
anders is als tegenspraak; je zou tegenspraak vruchtbaar antagonisme kunnen
noemen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Niet enkel antagonisme bepaalt de
toestand van de mensenwereld. In de tegenstrijdigheid zit het antagonistische
als het ware opgesloten en het laat de mens zien dat niet alles één kant opgaat
en dus ook zo te verstaan is. De paradox vertelt ons mensen iets over het
hachelijke van ons bestaan. Aan de volheid kleeft de leegte. In het meer zit
het mindere verborgen, in het Hogere het Lagere en omgekeerd. De stilte
schreeuwt en het zwijgen is oorverdovend. De eersten worden de laatsten, de
verliezers de winnaars. In de liefde verbergt zich de haat en in de vrolijkheid
de pijn. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Toch kan de mens niet zonder een
hier en een daar, een boven en een beneden, een nu en een straks. En ook de
ander is nu eenmaal de ander.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">In de ander herkennen wij
vagelijk ons niet-ik. De ander is daar, ik ben blijkbaar hier. En de ander is
op zijn beurt ook weer een Ik. De ander is in beginsel een vreemde. Een vreemde
kan mij bij wijze van spreken naderen maar ook zich weer van mij verwijderen.
Dat kan ik bij mijzelf niet behalve misschien in gedachten. Een vreemde kan mij
bedreigen of misschien ook niet. Of andersom. Wij weten niet alles op voorhand.
Met die ander moeten wij ons echter zien te verzoenen, wat altijd slechts
tijdelijk en onder bepaalde voorwaarden lukt. En ook niet met iedereen.
Voorwaarden trouwens waarvan de mens zich niet altijd bewust is. Maar de mens
hoeft zich niet ergens van bewust te zijn om er door bepaald te zijn. In die
zin voltrekt zich het een en ander ook buiten hem om. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Alles is voorwaardelijk wat de
mens aangaat. Hier geldt dus, of hij dit nu vergeten of negeren wil of niet.
Alles heeft dus ook consequenties al zal de mens ook die niet altijd willen of
kunnen beseffen. Zeker zodra hij betrokken raakt op zijn handeling of
opvatting. Blindheid past bij het menselijk handelen. Wie kan handelen en
tegelijkertijd dat handelen betwijfelen? <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Melancholisch als de mens ten
diepste is, zal vroeg of laat de sluimerende kracht van het onvervulde de mens
weer rusteloos maken. Van stabiele verzoening zal dus ook om die reden al nooit
sprake zijn. Noch met zichzelf noch met een ander. En nog minder met heel veel
anderen, al helemaal omdat zoiets onvoorstelbaar is. Met heel veel anderen
wordt verzoening bij wijze van spreken iets heel abstracts, wat niet wegneemt
dat mensen met elkaar een modus moeten zien te vinden om ‘met elkaar’ in het
aardse te verblijven. Maar mensen verblijven niet op <i style="mso-bidi-font-style: normal;">de aarde</i> maar binnen het omheinde dat zij zich verschaffen zodat
zij zich niet in het oneindige hoeven te verliezen. Want in het oneindige kan
de mens niet leven. Geen enkel mens.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Instabiliteit is een kenmerk van
de mens. Niets grijpt precies op elkaar in wat de mensen betreft. De wereld van
de mens is fundamenteel onevenwichtig; er is altijd een soort <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ten koste van</i>. Het broeit altijd bij de
mens, daar binnen in hem. Opstand is één van de manieren waarop de mens, hij of
zij, probeert een situatie te herstellen of naar zijn hand te zetten. Niets is
immers oneindig rek- en plooibaar. Trouwens ook niet na een opstand alhoewel
een opstand dat wel lijkt te suggereren. De mogelijkheden lijken dan eindeloos.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Los daarvan zijn de menselijke
posities, sentimenten, voorstellingen en gevoelens altijd ongelijk en
onevenredig verdeeld. Alles wat de mens trouwens betreft is asymmetrisch
verdeeld en het gaat er dus om die asymmetrie binnen de perken te houden zodat
mensen haar kunnen accepteren. Daar ligt ook de opdracht van de politiek. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Rusteloos als de mens is met het
oog op zijn vermoede tekort moet hij altijd op pad maar hij verandert daarmee
de situatie zoals die er op dat moment was, al kun je dat zo eigenlijk niet
zeggen omdat situaties voortdurend veranderen als gevolg van het handelen van
de mens. In die zin is de wereld een en al beweging. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Er zijn mensen die er het liefst
een algemeen geldende tekortadministratie op na zouden willen houden, maar dat
is niet alleen onmogelijk maar ook onwenselijk omdat dat de totalitaire
heersersneigingen van die mensen zou aanwakkeren en het menselijk leven tot een
boekhoudkundig en onderworpen iets zou maken. En bovenal is het onmogelijk alle
denkbare verschillen tussen mensen blijvend te verevenen. De mens moet het
altijd zien te rooien met het voorlopige en het gebrekkige. Maar hoe, dat
blijft altijd de vraag. En ook daar ligt een opdracht van de politiek.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">De hedendaagse turbulente
samenlevingen versterken om allerlei redenen die onderhuidse onrust. De
omloopsnelheid van zo’n beetje alles is groter geworden, zoveel groter dat
zelfs de mensen dat niet meer aankunnen al lijken sommigen ook dat,
oppervlakkig gezien, niet te merken. Ook hier merkt de ene mens pas iets
wanneer het voor de ander al te laat is. Mensen, in het kielzog van hun
opvattingen en handelen meegezogen, zijn zich niet altijd bewust van de eigen dynamiek
van dat handelen. Soms kun je zo iets alleen indirect merken. Bijvoorbeeld aan
het feit dat mensen het belang van hun handelen blijven herhalen. Om dat weer
echter te merken zul je afstand moeten nemen. Dat is echter niet een ieder
gegeven, betrokken als de mensen zich nu eenmaal voelen bij het leven dat aan
hen voorbijtrekt en hen als het ware opslokt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Wij mensen liggen permanent op de
loer al zijn er momenten in de menselijke beschavingen waarop de mens meent het
hier helemaal zonder te kunnen. Dit komt die beschavingen duur te staan.
Harmonieuze uniformiteit met willekeurig wie, is een sprookje. Zwakte, sterkte,
nadering, afzondering, afwijzing of acceptatie, herkenning, herinnering en
hunkering zijn eerder kenmerken van de menselijke soort. De inwerking van al
die eigenschappen op elkaar geeft spanningen, al verkiezen sommigen om ook die
te negeren. Elke tijd kent een eigen en selectieve manier van winkelen in het
rijke palet van de menselijke aard. Dan viert agressie hoogtij, dan weer
liefde. Dan weer toenadering, dan weer afzondering. Nu ego<span style="color: black;">ïsme, straks altruïsme. Een samenleving is ook de arena
waarin al deze eigenschappen met elkaar strijd leveren.<br />
Echter, alle eigenschappen wonen op wel de een of andere manier bij elkaar in. <br />
</span>Maar al die aan de mensen toegedichte eigenschappen vermommen zich als
voorstellingen die de mens van zichzelf en de ander heeft of koestert. Ook
ontkenning hoort bij die eigenschappen. Maar niet vergeten moet worden dat
eigenschappen en voorstellingen vaak een verborgen leven in de mens leiden. Hij
zou ook niet kunnen leven als hij zich voortdurend van zijn eigen wel en wee
bewust was. Vergeten lijkt dus ook een eigenschap van de mens te zijn. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Ontkenning is een veel gebruikt
maar hachelijk verdedigingsmechanisme. Mensen maken graag iets mooier dan het
is of ontkennen juist het minder mooie. Ons lijfsbehoud staat echter voorop.
Slechts schoorvoetend geeft de mens dit toe. Uit publicitaire overwegingen
kweken we altruïstische illusies, soms ook omdat we anders bang zijn dat we
elkaar voortdurend naar het leven zullen staan. De lach is het baken van deze
ingekuilde agressie. De lach tegenwoordig is vooral een bevroren lach,
geprofessionaliseerd en nauwelijks nog een lach die spontaan van binnenuit
opwelt en die zich herkend en ingebed weet in de warmte van het elkaar verstaan
binnen een als natuurlijk ervaren omgeving. Er bestaan trouwens nog slechts van
elkaar onderscheiden antagonstische omgevingen en die lijken in aantal toe te
nemen. Ondanks een toegenomen regelmacht, de drang tot centralisering en alle
mooie woorden. En ook dat is een soort paradox. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Mensen herkennen bij elkaar
voornamelijk nog uiterlijkheden. Het diepere is verdacht geworden doordat het
besmet is geraakt of naar de oppervlakte is gedreven. Toch bestaat er nog wel
zoiets als toegenegenheid. Echter, zolang de mens blijft geloven in een
onvoorwaardelijke en onbegrensde liefde, of in het onbegrensde <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pur sang</i>, zal zijn handelen een of
andere vorm van geweld produceren omdat hij zich nu eenmaal te weinig rekenschap
zal geven van de voorwaardelijkheid van dat handelen. En dat produceert weer
onrecht maar doorgaans niet perse bij diegenen of bij datgene aan wie
of aan wat een mens nu direct recht wilde doen; er is dus altijd een andere
ander, er is altijd het andere andere. Een mens ziet al snel iets over het
hoofd.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<span style="font-family: "geneva"; font-size: 16.0pt;">Gebeurtenissen zijn
chronologisch verankert, al buitelen in de geschiedenis van de mensen de chronologieën over elkaar heen. Ook toegebracht onrecht is chronologisch te verstaan
al zal een mens wel eens proberen alles aan elkaar ‘gelijk te maken’, alles bij
wijze van spreken op hetzelfde plan te brengen, en zo bijvoorbeeld ‘het moment’
van het ontstaan van iets, een onrecht bijvoorbeeld, uit te wissen. Ook om die
reden verzint de mens argumenten; argumenten vertonen in handen van de mens de
neiging alles aan elkaar gelijk te schakelen; uitwisseling noemt de mens dit,
verzot als deze zegt te zijn op de dialoog. Alsof alles aan elkaar
gelijkwaardig of weegbaar en er een of andere geheimzinnige uitruil mogelijk
is. Maar hoe en wanneer iets nu begint, dat verliest hij het liefst uit het oog.
Toch is ook de tijd onderdeel van de herinnering van de mens. Bij hem of haar
is er eerst dit, vervolgens dat. In die verwarrende chronologie – van wie en
van wat – moet de mens zich een weg zien te vinden. De overtuigde mens heeft
het hier minder zwaar. Overtuiging echter, eerder nog dan aarzeling, bepaalt in
hoge mate de loop der gebeurtenissen. Maar dat pleit de overtuigden nog niet
vrij. </span><!--EndFragment-->Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-63028091289949714652016-12-21T07:15:00.001-08:002016-12-21T07:17:00.325-08:00<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdGUyo65MPPIrkSYmsO6QUux1lLsskKi2WpZY1REpNp5xXHRgrglBY4Qzy_Azbq2K-mAQY02O4mkNBrzAlq8ITtP2-m7K7_LV31pjDFHbOVmgEBUWTJ5Lv66fvZuwE-OJTorwDJIHu0X62/s1600/Resonans+4%253A8+olieverf+op+doek+80x60cm+2016++kopie.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdGUyo65MPPIrkSYmsO6QUux1lLsskKi2WpZY1REpNp5xXHRgrglBY4Qzy_Azbq2K-mAQY02O4mkNBrzAlq8ITtP2-m7K7_LV31pjDFHbOVmgEBUWTJ5Lv66fvZuwE-OJTorwDJIHu0X62/s640/Resonans+4%253A8+olieverf+op+doek+80x60cm+2016++kopie.jpg" width="483" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Resonans 4/8 olieverf op doek 80/60cm 2016 </td></tr>
</tbody></table>
<br />Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-34599221227505268472016-12-03T10:29:00.000-08:002016-12-03T10:29:29.348-08:00Blog 51 2016 Dubbelzinnige democratie <div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Onlangs
was ik bij een debatavond over de democratie in de Rotterdamse
gemeentebibliotheek. De vraagstelling van de beide inleiders was als volgt.
Wouter Kurpershoek, ex- correspondent bij de televisie (ondermeer bij
Brandpunt), vroeg zich (nog steeds) vertwijfeld af waar de massale onvrede toch
vandaan kwam en constateerde dat het discours blijkbaar twee mogelijkheden
kende: botsing of vrijblijvendheid. Liesbeth Levy van Lokaal Rotterdam sprak
over de code rood van de democratie. Geen woord over het ‘wezen’ van de
democratie van de beide inleiders, laat staan over de demos, dat wil zeggen het
volk, en dus ook niets over de kwaliteiten en gebreken van de individuele mens.
Ik herinner me dat ik ooit met enig naïef en jeugdig enthousiasme mijn vader
bestookte met de eis van ‘systeemverandering’. Van die eenzijdige benadering
ben ik vrij snel genezen maar het heeft me wel minder optimistisch gemaakt want
ik stuitte toen, of ik het wilde of niet, op de onvermijdelijke gebreken van de
mens. Van dergelijke twijfels was op deze avond geen sprake behalve een enkele
venijnige sneer naar die duivelse populisten. Maar dat was eigenlijk geen
twijfel maar eerder een terechtwijzing.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Het
debat leidde aan diverse euvels. Allereerst de onuitgesproken ‘linkse’
signatuur van de meeste betrokkenen - werd die maar uitgesproken in plaats van
gesuggereerd achter een waas van vanzelfsprekendheid, rede en redelijkheid -
die zich uitte in het gebrek aan diepere reflectie over de eigen standpunten en
vergezichten. Het tweede euvel is van een andere maar ermee verwante aard. Je
merkt waar de eigen standpunten zich diep in de menselijke geest ingegraven
hebben, het vrije onbekommerde onderzoek als eerste sneuvelt. Men vraagt niet
meer maar men poneert. Men heeft immers gevonden! <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Je
komt dat ook tegen in Nederlandse praatprogramma’s zoals gisteren nog bij het
VARA-programma PAUW waarin het ook over de onvrede en het gebrek aan vertrouwen
ging. Het leverde ook daar een zeer algemeen gepraat op dat al weer snel
overging in het vertrouwde appel aan ‘de’ burger. Vandaar ook het overigens
niet door iedereen gedeelde enthousiasme over de oproep van oud minister van
D’66 Jan Terlouw om de aarde goed voor de kinderen achter te laten. Oproepen
zat dus. Zelfreflectie des te minder. Ook Wouter Kurpershoek bedreef die zonde
door niet alleen slecht te luisteren maar ook door bijvoorbeeld te stellen dat
iedereen, ja iedereen, z’n verantwoordelijkheid nemen moest. Een opmerking die
meer past bij een prediker dan bij een onderzoeker, bij een mens dus die probeert
een probleem in kaart te brengen. Het zijn die twee petten die mensen blijkbaar
naar believen opzetten wanneer het hen zo past. Waar Liesbeth Levy nog de aard
van het besluitvormings- en inspraakproces benadrukte, kwam Kurpershoek niet
verder dan de bekende algemeenheden te debiteren zoals de oproep tot
verantwoordelijkheid, zijn oproep tot positief zijn en de eis om de politiek
aan de specialisten over te laten. Verder riep hij op hoge toon om bewijzen
voor die onvrede, alsof burgers met een secretariaat aan hun zijde leven. En
argumenten! Ook hier geen spoor van een reflectie over de status van
argumentatie in een conflict. Niets. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">In
zo’n omgeving degradeert elke analyse tot een verzameling zompige algemeenheden
of tot een ampele beschrijving van kleine specifieke aangelegenheden en het ontstane
gat wordt verder opgevuld met moreel getinte oproepen of nog meer
algemeenheden. Het is een grote reflectieve armoede waar ik telkens weer
getuige van ben. Ook de insprekers in de zaal kwamen al niet veel verder dan
het plaatsen van ad hoc opmerkingen. Ook die opmerkingen richtten zich op
deelproblemen (allemaal ongetwijfeld waar) maar lieten geen enkele poging zien
om ‘het beeld’ breder te vatten en ze lieten al even snel een opgewekt
optimisme zien vergezeld van een hernieuwd appel. Vernieuwing, jeugd en
vooruitgang, dat werk. Ik leer dus helemaal niets van dergelijke bijeenkomsten
behalve dan dat ik steeds opnieuw bevestigd wordt in het beeld dat ik al had:
het zijn etalages van de eigen voortreffelijkheid en platforms voor publieke
instemming. Ik heb dergelijke bijeenkomsten wel meer bezocht in Rotterdam. In
de Arminiuskerk bijvoorbeeld. Hetzelfde euvel. Dergelijke bijeenkomsten zijn
een ware kwelling voor kritische geesten. Het zijn hoogmissen van het eigen
gelijk. Nee, om wat meer te begrijpen van de complexe mensenwereld kun je beter
zelf maar wat schrijven en wat van andere mensen lezen die je niet zo
bevooroordeeld vind. Dat is voor wat Nederland betreft een ingewikkelde missie
aangezien hier moraal en analyse zich uitermate slecht met elkaar verdragen en
moraal (het vingertje) veelal het pleit wint. Vandaar dat je hier ook zo vaak
op een soort technische manier van praten stuit. En anders is daar altijd wel
de verontwaardigde toon van de beter wetenden.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De technische benadering doet het voorkomen alsof er een
afgescheiden domein bestaat waarbinnen men eenvoudigweg storende historische
feiten kan negeren en daar kan doen alsof alles waardenvrije techniek is: sleutelen
aan de samenleving. En dan is het al snel zoiets van ‘Samen de schouders
eronder’. Samen, één van de meest gemaltraiteerde woorden binnen deze cultuur. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Voorafgaand
aan de debatavond over democratie kocht ik bij een progressieve boekhandel die
daar een stand had, het boekje ‘Pleidooi voor populisme’ van de Belgische
schrijver David van Reybrouck. Hij maakt zich zorgen over wat hij noemt het
duistere populisme dat volgens zijn zeggen uitgaat van het volk als homogeen
blok en miskent dat er uiteenlopende belangen en onverzoenbare tegenstellingen
in een samenleving zijn. Dat dat met dat volk ook taalproblematische retoriek
is, komt blijkbaar niet bij hem op. Nee, ik vermoed dat hij met dergelijke
uitspraken blij is want dan kan hij ertegen ageren. Met de Franse politieke
denker Claude Lefort stelt hij dat de plaats van de macht leeg behoort te zijn
en dat dus het openhouden van de politieke macht de democratische openheid van
de samenleving garandeert. Overigens komt ook bij de Franse schrijver Alain
Finkielkraut die fundamentele openheid ‘van het democratische gesprek’ in beeld
alleen hij begint ermee te zeggen dat het multiculturalisme met zijn sterke
links georiënteerde dominantie juist dat open gesprek heeft geblokkeerd. Dat is
ook mijn waarneming van de afgelopen decennia, niet in de laatste plaats gezien
vanuit het perspectief van al die onvruchtbare gesprekken met aanhangers van
immigratie en multiculturalisme. Het is een rubberen muur die je tegenover je
hebt. Hierover bij van Reybrouck geen woord. Nee, het kernprobleem van de
maatschappelijke onvrede lijkt bij hem vooral gelegen in de meritocratie, ofwel
de diplomademocratie, waardoor lageropgeleiden (!) zich niet meer
vertegenwoordigd voelen. De politiek en het immense probleem van
massa-immigratie lijkt bij hem schrijvenderwijs weggewerkt achter dit
veronderstelde onderwijs- en representatietekort; anders gezegd de inhoud
verschool zich achter de vorm. Hij lijkt te zeggen dat als de onderwijs- en
representatiemogelijkheden nu maar beter worden ook al die problemen die ‘de
zich niet vertegenwoordigd voelenden’ aankaarten, wel vanzelf zullen oplossen.
Alsof dus die problemen waar de lager opgeleiden tegen te hoop lopen nogal
imaginair zijn en waren. Niet voor niets misschien is hij in zijn tekst zeer
zuinig met het probleem immigratie.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Hij
illustreert zijn verheven standpunt verder nog eens door het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">genereuze</i> links te onderscheiden van het
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">benepen </i>rechts en hij probeert dus
dat verschil te herdefiniëren vanuit de spanning tussen hoog- en laagopgeleiden
of zoals je tegenwoordig ook wel hoort tussen theoretisch- en praktisch
opgeleiden of zoals je dit ook anders kunt definiëren tussen opleidingen die al
dan niet opleiden voor het bekleden van allerlei machtsposities. Kortom, door
onderwijs wordt je blijkbaar genereus en door gebrek aan onderwijs of praktisch
ingesteld onderwijs wordt je benepen. Hoe eenvoudig kan de wereld zijn. Niets
verder natuurlijk over de aard en de grenzen van die generositeit of die
benepenheid. Van Reybrouck pleit er aan het eind van zijn geschrift voor om de
laagopgeleiden - autochtoon en allochtoon - niet aan dat duistere populisme met
zijn rancuneleer over te laten …….. en hen, al zegt hij dat niet met niet
zoveel woorden, te laten delen in de geneugten van beter onderwijs en in de
zegeningen waar van Reybrouck zoal voor staat. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Het
andere boek waar ik hier op wil wijzen komt van een Franse auteur. En wat mij
betreft een auteur waar die arrogantie van het beter weten niet zo wortel
geschoten heeft zoals bij mensen als van Reybrouck en zovele anderen binnen het
Nederlandse taalgebied. Finkielkraut is onder andere schrijver van ‘De
ondergang van het denken’ en met de Duitse filosoof Peter Sloterdijk coauteur
van ‘De hartslag van de wereld’. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">In
De ondergang van het denken confronteert AF de universele pretenties met die van
de zogenaamde Volksgeist. Het behandelt ook de ‘teloorgang’ van de rede die de
samenleving heeft ondergedompeld in een bedompt relativisme, waarachter
overigens (oe) bepaalde dominante sentimenten schuilgaan, die bij de
betrokkenen doorgaan voor de volstrekte rede, de uiterste rationaliteit en de
opperste redelijkheid; bij hen geen verfoeilijke sentimenten. In het boek
‘Dubbelzinnige democratie’ gaat AF het huidige probleem van de democratie te
lijf waarin, ondermeer onder druk van multiculturalisme met zijn nadruk op de
rechten van de Ander en zijn hang om het racisme op te sporen en te
vernietigen, het democratische gesprek nagenoeg onmogelijk is geworden. Vooral
omdat antiracisten en multiculturalisten de democratie als voertuig zien op weg
naar hun einddoel, een multiculturele en blije egalitaire wereld waarin alle
fricties opgelost zijn. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Het
zijn denkers en schrijvers als Finkielkraut die mij wat extra lucht geven in
dit benauwde zo door geloof aangetaste Nederlandse klimaat waarin moraal de
behoedzaamheid van doen en denken in een belangrijk opzicht verdrongen heeft.
Dat mij dit al zo vroeg in mijn leven duidelijk werd maakt de
onvermijdelijkheid en beklemmendheid van de tragiek alleen maar groter. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">02
12 2016 <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Dubbelzinnige democratie (Alain Finkielkraut)<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De
val van het universele<br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Inleiding
Ger Groot<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Een
gelukkige wanorde <br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">AF
zag op een gegeven ogenblik dat mensen altijd een afkomst hadden, een
geschiedenis en een zekere traagheid die zij niet kunnen verloochenen zonder
een deel van zichzelf prijs te geven. <br />
Hij werd bekend met het cultuurkritische essay ‘De ondergang van het denken’
uit 1987. De hele maatschappij dreigt aldus AF te verpuberen in een postmoderne
onverschilligheid. De Verlichting is obscuur geworden waarin alles in- en
uitwisselbaar is en de rede machteloos staat tegenover de luim en de voorkeur.
Ook het multiculturalisme lijdt hieraan en eindigt in een cultuurrelativisme
waarin iedere discussie over waarde en vooruitgang verzandt en ook de gedachte
aan een waardenhi<span style="color: black;">ërarchie verdampt (Achter dat zogenaamde relativisme
een verbeten gelijkhebberij; een kleine maar venijnige paradox. oe).
Hiertegenover stelt AF zowel de aanspraken van de universaliteit als het
gewicht van het verleden. Deze stellingname was problematisch in een land dat
nu juist de belichaming leek van het universele en de rede waarin het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">vroegere</i> afgedankt werd in de naam van
de rede, van het Hogere en in naam van de gelijkheid. Dat dit moderne denken
zelf de Franse traditie werd behoort tot de paradoxen van het moderne denken. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De mensen hebben een sfeer nodig waarin zij leven zegt AF
met Peter Sloterdijk, of ze er nu toevallig in zijn terechtgekomen of niet. Al
zijn de mensen niet met huid en haar aan die cultuur overgeleverd, het is juist
die ‘culturele gebondenheid’ die een gesprek met een ander pas mogelijk maakt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Het strikte kosmopolitisme levert echter geen levensvatbare
‘sfeer’ op. Tegenover het gevaar van die universalistische pretentie van de
Franse revolutie kreeg dan ook in Duitsland met name de gedachte aan de
Volksgeist vorm zoals in de negentiende eeuw bij de filosoof Herder (Een
Duitsland dat zwenkt van machtsbelust nationalisme naar een al even dominerend
altruïsme. oe). Maar hierbinnen wordt de gedachte aan de menselijke totaliteit
teruggebracht tot de totaliteit van een volk en wordt het humane beperkt tot
het ‘eigene’. Waar ingeval de Verlichting tussen de mens en de universaliteit
van de rede geen bemiddeling bestond, ontbreekt die ook tussen de Volksgeist en
de mensheid. (In extremo bezien. oe)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Binnen
het postmoderne denken nu is er sprake van een denken waarin hi<span style="color: black;">ërarchie en onderscheidende noties het afleggen tegen de
individuele smaak en het abstracte egalitarisme van de rechten van de mens. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De cultuur wordt beperkt tot het culturele. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Hoe de cultuur er nu uit zou moeten zien blijft
wat onderbelicht bij AF. ‘Niets is zo rampzalig als de illusie van het heldere
inzicht’, schrijft AF dan ook. AF dwingt zichzelf dus voortdurend tot een
polemiek naar twee zijden. Met ironie en de paradox probeert hij zich de
eenzijdigheid van het lijf te houden. Hij verwijt het humanitarisme dat het de
vrije teugel biedt aan het sentiment en verzuimt zich in de situatie te
verdiepen. De blindheid die de specificiteit van de mens niet meer wil zien
omdat zij pretendeert zich uitsluitend voor ‘de’ mens, getransformeerd tot de
‘Ander’, in te zetten, is een ultieme wreedheid. (Dus met voorbijgaan aan de behoeften
van gemeenschappen. oe) In dit verband is de beschuldiging van racisme het
ultieme criterium van het ongelijk tegenover het zuivere gelijk van de
beschuldigers. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;">Dubbelzinnige democratie</span></b><span style="color: black;">. AF<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De val van de Berlijnse muur luidde volgens
Francois Furet het besef in dat mensen gedwongen werden in een wereld te leven
‘waarin zij werkelijk leefden’. (Gold niet voor het Westen waar men zich in de
utopie van de superioriteit waande. oe) Het uiteenvallen van de Sovjet-Unie had
ook gevolgen voor de opgekomen radicale politiek die zich nu niet meer voor de
excessen van het reëel bestaande socialisme hoefde te verantwoorden. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Met Rousseau wordt het probleem van het kwaad
een sociaal en historisch probleem. De bron van het kwaad wordt niet meer in de
menselijke natuur gezocht maar in geschiedenis, maatschappij en onderdrukking.
Met Rousseau en Marx wordt het probleem ‘mens’ een historisch en oplosbaar
probleem. Maar Solzjenitsyn liet al zien dat er tussen ideaal en beproeving een
verband bestond. De scheidslijn tussen goed en kwaad loopt dwars door iemands
hart. In zekere zin keert hij terug naar de gedachte van de erfzonde. <br />
De ervaringen van de Goelag hebben Solzjenitsyn geleerd dat absolute
onderdrukking voortkomt uit de idealistische reductie van de menselijke
realiteit tot het probleem van de onderdrukking. Met de val van de muur is deze
les echter alweer vergeten. De radicale opvatting van politiek dat alles
opgelost kan worden is terug, zeker met de schuldigverklaring van Amerika als
de nieuwe onderdrukker. Voor alles kan nu opnieuw een schuldige aangewezen
worden, zeker ook waar de technologische ontwikkelingen suggereren dat de mens
overal de hand in heeft en dus verantwoordelijk is en schuldig kan zijn als er
iets faalt. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Dit radicalisme nu verwart het doel van de
democratie met het middel ervan. De einddoelen, zoals de onderdrukking aan de kaak
stellen en wegwerken, worden nu het wezen van de democratie zelf. <u>Maar hoe
kun je nu democratie voorstellen als een bestel van discussie en tegelijkertijd
beperkingen opleggen aan het debat? Dit beschouwt AF als een dubbelzinnigheid
van de democratie. <o:p></o:p></u></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Volgens Alexis de Tocqueville valt tegen de
opmars van de democratie niets te doen, maar er zal energie gestoken moeten
worden in de opvoeding tot de democratie, het begeesteren van haar ideeën, de
disciplinering van haar mores en het controleren van haar daden. (En de kwaliteit
van haar daden. oe)<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De reguliere progressieve radicalen beweren dat
er achter de democratische façade nog steeds een gevecht gaande is tussen
onderdrukker en onderdrukte. De andere groep wil het proces radicaliseren. Zij
vormen als het ware de representanten van de eenheidspartij van het universele.
Zij zijn als geen ander in staat de nieuwe reactionairen aan te wijzen. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">De maatschappij bestaat voor hen niet uit
een pluriformiteit aan stemmen, een conversatie maar is een historisch subject
dat stap voor stap bij zijn ware essentie komt: volledige vrijheid en volledige
gelijkheid. </i>De Tocqueville heeft dit ‘de generalisatie van de idee van het
gelijksoortige’ genoemd. Markering van verschil wordt onmogelijk geacht en
uitsluiting dient voorkomen te worden, omdat we immers allen gelijk zijn. De radicale
democraat is de verdediger van de lichtheid, die hij opvat als het einddoel van
de geschiedenis. Daartoe moeten alle gewichtige en zware tradities verdwijnen.
Reactionair is de idee dat het vroegere ego iets te zeggen heeft over het
huidige ik.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Hiermee sluiten de verlichten dus de zogenaamde
reactionairen uit die niet met hen op de democratische ‘trein’ gesprongen zijn
die naar het aangegeven einddoel van gelijkheid en vrijheid rijdt.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
De eerste variant van de radicale politiek vervangt de eigen verantwoordelijkheid
voor de oermisdaad, en de tweede variant, de democratische variant, vat de
verantwoordelijkheid op als een soort verdoemenis en stelt de idylle ervoor in
de plaats, waar het bestaan luchtig en gelukkig is. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Altijd meer dan twee<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Gesprek met AF<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ger Groot.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">AF merkte op dat als de mensen overal bij
betrokken zijn, er altijd wel een schuldige aan te wijzen is. Hij schurkt aan
tegen Heidegger die beangstigd was door een mens die alleen maar omringd was
door een door hemzelf aangebrachte wereld waarin niets meer werkelijk
‘gebeurt’. De radicalen komen allerlei contradicties tegen, maar ze ontwaren ze
niet. Als je b.v opkomt voor de natuur maar tegelijk voor de mensenrechten bent,
dan zul op een gegeven moment moeten concluderen dat het eerste niet altijd
zonder een beperking van die laatste gaat. AF zou trouwens liever over de
schoonheid van de aarde spreken. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Maar het
probleem van de moderniteit is de constructivistische omslag in het menselijk
denken waardoor iets van zichzelf niet meer de moeite waard is om het te
verdedigen.</i> (Zie ook<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>George
Steiner over de onverschilligheid en de haat tegen het nog overgebleven restant
van de Hof van Eden in zijn Huizingalezing. oe). Overigens zegt AF dat je niet
alle morele eisen in rechten kunt vertalen. Je hebt trouwens ook plichten.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Met Hans Jonas en Levinas is het denken over
verantwoordelijkheid verder gekomen. Jonas beklemtoont het probleem van de
aandacht. Om aan de dilemma’s die dit oproept te ontkomen kun je alleen denken
in termen van mensenrechten of op zoek gaan naar een schuldige. Maar niemand
kan zijn eigen verantwoordelijkheid ontlopen. Bij Levinas dwingt de ander mij
met zijn gelaat mij tot verantwoordelijkheid. Maar zegt AF, L. sprak niet van
de liefde tot de wijsheid maar over de wijsheid van de liefde. Terwijl de Ander
een ideologisch icoon geworden is, sprak L. steeds over een situatie waarin men
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">met zijn tweeën</i> is. Binnen die
beperking zegt hij dat mijn vrijheid niet het laatste woord heeft, want ‘ik’
ben de wet niet. (Blijft het probleem van het ‘ik’: wat mag het ene ik verwachten
van het andere ik en wie begint met iets te verwachten. oe) <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Maar de Ander is nu ideologisch geladen en
de lakmoesproef geworden van de antiracisten om de discrimineerder en
uitsluiter ter verantwoording te roepen. Zij zijn de vijand geworden.</i> Alles
lijkt nu teruggebracht te worden tot discriminatie en racisme en wordt door een
collectieve angst geobsedeerd. En hierin wordt de vijand langzaam maar zeker
tot een monster getransformeerd, een monster dat tegen de Ander is. Een ander
al eerder aangehaald gevaar is dat terwijl Levinas sprak over de Ander ingeval
er sprake was een ‘een aan een’ situatie, het antiracisme ingeval conflicten
met meerdere mensen ook slechts spreekt in dualistische termen: de onderdrukker
en de onderdrukte, daarmee conclusies uit Levinas’ betoog trekkend die onjuist
zijn. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Antisemitisme groeit dankzij de lessen van Auschwitz<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Fanatici eigenen zich de democratie toe<br />
Ralf Bodelier<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">AF: de mantra ‘Nooit meer Auschwitz’ keert zich
inmiddels tegen de Joden, nu de antiracisten een nieuwe onderdrukker, namelijk
de Joodse staat gevonden hebben, die overigens al snel weer vervangen wordt
door ‘de joden’. En de Palestijnen al weer snel door ‘de moslims’. Vooral bij
Links en de antiglobalisten, die blijkbaar minder voorkeur hebben voor andere
onderdrukten zoals de Tibetanen of de Koerden. Moslims blijken hun favoriete
onderdrukten te zijn. <br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Met name in het progressieve kamp is democratie
een proces dat leidt naar een vooraf gegeven uitkomst. En hiermee is, in
navolging van Rousseau de politiek het antwoord geworden op de problemen van
het kwaad in de wereld. Daarnaast verwijt AF deze groepen en de jongeren
ondankbaarheid voor wat er bereikt was. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De verenigde mensheid en haar obstakel<o:p></o:p></span></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Theo WA de Wit<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Binnen de notie van de radicale politiek wordt
het oude kwaad als oermysterie vervangen voor een te adresseren en op te lossen
probleem. De politiek draait het scenario van de geschiedenis af. Deze politiek
denkt er niet aan de vraag wat een goede maatschappij is, open te laten,
terwijl deze vraag nu juist de kans was van een democratie. Hier stuitte AF op
de dubbelzinnigheid van de democratie die enerzijds een stelsel was waarin het
gesprek leidend zou moeten zijn maar anderzijds een universeel proces bleek te
zijn dat onstuitbaar in een bepaalde richting moest gaan. AF is vooral alert op
de vanzelfsprekendheden van een technocratische en progressief-liberale elite
en <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>hij probeert zichzelf zowel te
onttrekken aan de ideeën van de Volksgeist als aan dat zelfgenoegzame. Volgens
hem is radicale politiek de metafysische verdwijning van het veelvuldige in het
Ene. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">In de 20<sup>e</sup> eeuw zijn we, aldus AF
niet zozeer getuige geweest van een regressie als wel van een botsing van twee
elementen van het moderne begrip mensheid, te weten de Menselijke waardigheid
en de Geschiedenis, die de laatste dus gewonnen heeft. Zowel het nazisme als
het stalinisme zijn vooruitgangsideologieën die pogen de evolutie tot haar
bestemming te brengen. Bij het stalinisme wordt de historische noodzakelijkheid
(Zien we als argument ook bij het immigrationisme en multiculturalisme. oe) als
paradepaard voor haar onstuitbare opmars ingezet. Beide ideologieën hadden hun
vijanden, zoals de koelakken of de joden. Een <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ideologie</b> is de weigering recht te doen aan dingen die zich aan
onze greep te onttrekken, zoals de ontmoeting, de gebeurtenis of het reeds
bestaande en zet ervoor in de plaats een historisch drama voor twee figuren: de
mensheid en haar obstakel. De radicale politiek met haar credo van de
vervolmaking van de mensheid (En haar zuiverheidsleer. oe) volgt eenzelfde
patroon aldus AF. Bij het proces tegen Barbie volgden de ‘verdedigers’ van
Barbie eenzelfde weg: de slachtoffers van de nazi’s waren eigenlijk
slachtoffers van de misdadige essentie van het Westen. Ook hier waren we
getuige van een metafysische transformatie. Zowel de morele als de sentimentele
interpretatie van het begrip misdrijf tegen de mensheid zijn vormen van
radicale politiek met de belofte van een gelukkige eensgezinde mensheid die het
einde van de politiek zal inluiden. Zij reduceert politieke verscheidenheid tot
een manicheïstische botsing tussen de broederlijke mensheid en de vijanden van
de mensheid, en hier schuilt nu juist het gevaar.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De droom van de radicale politiek is dus dat
men zonder de racisten elkaar vindt in een reusachtige (muzikale) omhelzing en
dat men zich nog slechts een exclusief morele verdeeldheid kan voorstellen. Er
is hier aldus AF sprake van een verontwaardigd humanisme met als motto ‘dit
nooit meer’. Wat AF deze antiracisten ook verwijt is hun geborneerdheid en hun
neiging tot een hernieuwd antisemitisme als gevolg van hun identificatie van de
Ander met het Palestijnse volk. En hiermee vagen zij tegelijkertijd de
complexiteit weg van het conflict ten gunste van een eenvoudig moreel
basisschema. Iets wat iemand als Martin Walzer niet doet. In zekere zin zitten
de radicalen vast aan de geschiedenis zoals die van het nazisme en zetten zij
eenvoudige dualismen in: tolerantie versus stigmatisering, solidariteit versus
segregatie, <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">openheid versus etnocentrisme etc. (En de
overdrijving zoals de term fort Europa. oe)<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Men voelt zichzelf dragers bij uitstek van de
partij van het universele die in gevecht is met de vertragers of obstakels van
de democratische beweging. Bij hen wordt alles politiek waarbij het
mensheidsgevoel het gewonnen heeft van het plaatsgebonden sentiment. Wie hier
nog grenzen stelt valt buiten de democratie en is er de vijand van. Maar deze
democraat, ongebonden (En gulzig. oe) consument van een wereld zonder grenzen,
is zelf vederlicht geworden.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: black;"><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De conclusie van AF is dat men om niet
onmenselijk te worden door slechts in de idylle te geloven, de figuur van de
vijand serieus moet nemen. Juist die sprookjesachtige idylle maakt van opponenten
monsters die in een demonische vorm nu de vijand van de Ander worden en daarmee
de vijand van de mensheid.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Een
dergelijke aandacht was al te vinden bij Carl Schmitt, die er op wees dat de
onderscheiding vriend en vijand de politieke onderscheiding was waartoe
politieke handelingen en motieven herleid kunnen worden. Bij CS is zelfs een
vorm van erkenning van de vijand mogelijk, hij is niet perse een onmens. Maar
dat verandert volgens hem zodra men gaat strijden in naam van de mensheid
waardoor men vervolgens tegen de vijand van de mensheid strijdt. Bij AF zien we
een gelijke voorliefde voor de ‘conventionele’ vijand in plaats van de monsters
die de voorvechters van de broederlijke mensheid creëren. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:"Times New Roman";}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-46800552022602551832016-11-22T02:31:00.003-08:002016-11-24T06:42:00.834-08:00Blog 50 Over en naar aanleiding van het werk van Sjoerd de Vries<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">In een schemerig hoekje van ons huis hangt een klein zilvergrijs ingelijst schilderijtje
met een al even schemerige voorstelling. Ik houd van schemerige amper door het
licht bezochte plekken waar de dingen iets van hun zichtbaarheid prijs moeten
geven. Het kleine op houtplaat geschilderde schilderij stelt een landschap uit
1941 voor, het eerste volledige oorlogsjaar en ook nog het geboortejaar van de
uit Friesland afkomstige kunstenaar Sjoerd de Vries; een kunstenaar voor wie
eerder het stanleymes dan het penseel zijn werktuig was. Het schilderijtje dat
ik bezit moet ergens in Drenthe geschilderd zijn, in ieder geval in het oosten
van Nederland, waar de vale stilte nog vat krijgen kon op de daar aanwezige oude
gronden. Op het schilderijtje is het winter. Het is mij zeer dierbaar, niet
alleen omdat het uit het Noordoosten komt of omdat ik maar geen grip krijgen
kan op de voorstelling maar ook omdat ik haast tastbaar nog de aanwezigheid van
de maker voel, die dat met zijn koude wat onbeholpen handen geschilderd moet
hebben. Schilderijen leiden je soms naar de mens die alleen met zichzelf, iets
uit zichzelf voortbrengt. Dat wordt te vaak vergeten. Zie hier de mens, zegt
een kunstwerk soms. Wie de schilder of schilderes - ik dacht altijd aan een man
vanwege zijn vermogen tot het tragische - was laat de uitgesleten signatuur
niet zien. Misschien wil ik het ook niet weten. Sommige dingen moet je gewoon
niet willen weten. Geheimen horen soms daar waar ze horen. Zelfs in een
onttoverde tijd als de hedendaagse waar blijkbaar alles naar de oppervlakte
gedreven moet worden. Om daar vervolgens te vervlakken en af te sterven.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Terwijl ik steeds vanuit mijn ooghoeken naar dat
schemerige en wat afgebeten schilderijtje kijk, besef ik, dat ik er slechts
naar kan kijken met een zelfde onbeholpen poging als waarmee de schilder het
gemaakt moet hebben. Hoe kun je ook een logica van een zekere orde begrijpen,
aanvoelen, vanuit een andere eraan tegengestelde logica? Luther begreep dit al
toen hij zei dat het pas zin had met iemand te praten wanneer deze persoon
hetzelfde geloof aanhing. Ook dit, het onder gelijke noemer stellen, is iets
dat steeds vaker geprobeerd wordt, nu met de grote gelijkschakeling van ‘van
alles en nog wat’. Achter de dwang van het diverse, schuilt de gelijke maat,
dat vergeet men maar al te vaak. Op de keper beschouwd kun je iets alleen maar
naderbij komen door er de innerlijke logica van (mee) te voelen; door er als
het ware op gelijke hoogte mee te komen. Tenminste, als je naderbij wilt komen:
dat vooronderstelt deze gedachte toch tenminste. Maar de mens is niet bij
machte alles en iedereen op elk moment naderbij te komen. Ook dat zouden wij
moeten weten. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwjwM6yXnboJskqstRjRFs_sA2ybH0eL6ZTRhTfkka1s9pc1Bc98S6zbqhQqZYRvA67QRfVWOWGtYIlpjSb7yTj_b-ODQDBeBSa6UyINDjhn5XKv16mSHEgYBWCZ1JMfEPjzWvMINr76OY/s1600/Sj+de+Vries+P1020291.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="419" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwjwM6yXnboJskqstRjRFs_sA2ybH0eL6ZTRhTfkka1s9pc1Bc98S6zbqhQqZYRvA67QRfVWOWGtYIlpjSb7yTj_b-ODQDBeBSa6UyINDjhn5XKv16mSHEgYBWCZ1JMfEPjzWvMINr76OY/s640/Sj+de+Vries+P1020291.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">De Deelen</td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Het eerste schilderijtje van Sjoerd de Vries, geboren te
Oudehaske, een voormalige grietenij in Friesland waarin de grietman de openbare
aanklager was, dat mij onder ogen kwam was een kleine maar langgerekte weergave
van de Deelen. In dit gebied, boven het huidige Heerenveen hebben jaren
achtereen met zweet beparelde lichamen het bruinige turf ‘gestoken’ en deze
turfafgravingen hebben zo langzamerhand het landschap ingrijpend veranderd en
in de loop van de tijd is er een mozaïek ontstaan van water, rietkragen,
moerasbosjes en kleine graslanden, de oude legakkers waar het opgegraven veen te drogen werd gelegd. Elk land kent zo zijn vergeten menselijke geschiedenissen en
wat er overblijft is het uiterlijk gevolg er van. Maar wat ik aanvankelijk bij
dat kleine schilderij van De Deelen nog amper zag was de eenvoudige vraag of
dit nu naar ‘het motief’ ‘geschilderd’ was of dat Sjoerd de Vries vanuit zijn
eigen motieven, zijn eigen handigheden en onhandigheden dat land naar zich toe
trok en toch ook gelijk weer van zich af duwde. Want dat laten dit soort werken
ook zien: de onmogelijkheid om er vaste voet aan de grond te krijgen.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Daar, in dat werk, zie je dat het grijzige licht die
rechtopstaande rietkragen in zijn greep houdt…. en toch ook weer niet. Juist
omdat het licht met al zijn diffuse kracht het gehele beeld doordrenkt, is het
er een al even onlosmakelijk bestanddeel van geworden en verschijnt en
verdwijnt het in alles dat zichtbaar is. Eenzelfde paradoxaal spel ontstaat in
onze verbeelding, wanneer we zien, voelen of denken dat hier een
kunstenaarshand bij betrokken is geweest is en daardoor laveren wij steeds
tussen het illusoire karakter van het beeld en de wetenschap dat het ‘gemaakt’
is. Want dat doet zo’n werk ook: het verzet je in een ongemakkelijke positie
waarin noch het een noch het ander prevaleert. Hetzelfde geldt voor waar we de
voorstelling kunnen situeren: is ze nu bij ons voor onze ogen, staat ze bij hem
op zijn tafel of schildersezel, of bevindt het zich daar, daar in de Deelen.
Het beeld, het kijken naar het beeld, bemiddelt tussen al die drie posities. En
het beeld dat hangt daar onbeweeglijk en alleen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfWgOFjzG273qNvmFzmka4PwN_tTOygMlPBi1Td-8NUkqNceSJgUMPewDweASWdYA_Pv0yPtTECFFD6LO83YMd9om2xttZsk2HVmmQxGyWFNkG3UoCDs7rvG6MXCSU5iTMEn6q063uDgRL/s1600/Sj+de+vries+zelfportret+2005+P1020297.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfWgOFjzG273qNvmFzmka4PwN_tTOygMlPBi1Td-8NUkqNceSJgUMPewDweASWdYA_Pv0yPtTECFFD6LO83YMd9om2xttZsk2HVmmQxGyWFNkG3UoCDs7rvG6MXCSU5iTMEn6q063uDgRL/s320/Sj+de+vries+zelfportret+2005+P1020297.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">zelfportret 2005</td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal">
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4zI9tRhOcFT1B2HzT5s7-shmIZnD3hFVFqy-knQvNTaKmK2KIiRTHIFZLB_1jI7IWHbTfmGnyDItaXehfynEewRe83Cjtf-d3zgo2kxcCw1IExPumsPMAK46zuWKvKmP6NQ6amgDjvoQa/s1600/Sj+de+Vries+zelfportret+1987+P1020290.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4zI9tRhOcFT1B2HzT5s7-shmIZnD3hFVFqy-knQvNTaKmK2KIiRTHIFZLB_1jI7IWHbTfmGnyDItaXehfynEewRe83Cjtf-d3zgo2kxcCw1IExPumsPMAK46zuWKvKmP6NQ6amgDjvoQa/s320/Sj+de+Vries+zelfportret+1987+P1020290.jpg" width="227" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">zelfportret 1987 </td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYZMhbG2HLm9aut81IKeLMHTmr5Hgc4ewb2Ciu3D05Tb3xoExymjfOQJD3YBI9dsxXqk26p5t0EzD-fiaYAU7xmolZSpSf_0QG77hgQYhTZ3gOZHtzv9ULw44_agdpAmCsSzxRqVyiX9ct/s1600/Sj+de+Vries+P1020292.jpg" imageanchor="1"></a><br /></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Wie de verschillende zelfportretten van Sjoerd de Vries
onder ogen krijgt, valt nog iets op. Steeds vaker laten die portretten zien dat
ze … vooral bewerkt zijn. Al dat schijnbaar eindeloos geschuur, geschaaf,
geschilder, gesteek, gepeur en gesnij in en op dat gelaagde karton. Welk een
verschil met zijn tijd als schaatser waarin hij juist in een zo kort mogelijke
tijd bij de finish wilde zijn. Ja, Sjoerd de Vries, was ooit schaatskampioen op
de honderd meter sprint. Nu dat zijn ijzers zijn mes geworden zijn, is dat
finaal veranderd, nu werd de tijd de grote verliezer. Maar nog iets openbaren
al die in gedempte kleuren opgezette portretten. Zelfs binnen het toch al niet
zo scherp uitgetekende oeuvre van de Vries, zie je dat zelfs daarbinnen nog een
vervaging mogelijk werd met als eindpunt een zelfportret uit 2005 waarin hij
weliswaar nog niet helemaal maar toch wel goeddeels in een uitgebleekt noch
amper stralend licht opgelost is. Want die vraag heeft hij zich mogelijk ook
gesteld: “Moet ik dat licht nu laten stralen of niet?” Maar bovenal voel je de vraag: 'Kan ik mijzelf nog wel weergeven?<br />Dan vallen die iel
getrokken lijnen op. De lijnen die hij eerder gebruikte zijn hier nu zo
getrokken alsof ze hem nog amper weten te vangen. De ogen zijn lichte, haast
lichtgevende gaten geworden die niets meer zien maar misschien toch ook alles.
Een kunstenaar, transformator van al het zichtbare, staat, geconfronteerd met
een motief,</span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"> </span><span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">voortdurend voor de
keuze, of en hoe hij dat zichtbare zal omvormen ofwel vanuit zijn eigen
lichaams- en geestestaal zal benaderen. Ook een kunstenaar wankelt en wijfelt.
Althans bij het maken van zijn werk. In dit geval is de vraag geweest of die
ogen nu gaten moesten worden of toch nog iets van hun anatomische herkomst
moesten laten zien. Maar misschien dat zijn handen deze vraag voor waren
geweest; ik weet het niet. Giacometti die zeer op het gezicht gefixeerd was,
wist op een gegeven moment haast niet meer hoe hij dat gezicht nu moest zien.
Zien werd een kwelling voor hem. Ja, het zien is conflict geworden en bij
sommige kunstenaars in het bijzonder.</span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Want dat is nog zoiets wat mensen licht vergeten:
kunstenaars, maken dingen en die dingen staren hen aan, soms tot vervelens toe,
en telkens weer stellen zij zich de vraag: wat heb ik in hemelsnaam gedaan en
wat zie ik nu. Help mij. Het is niet zo vreemd dat Sjoerd de Vries op een vraag
of hij autodidact genoemd<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>moest
worden antwoordde dat hij vooral niet zo genoemd wilde worden maar eerder
autistisch. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;">Nog een vraag die ons bezighouden kan. Wat vertellen
kunstwerken als die van Sjoerd de Vries nu over ons en de wereld waarin wij
leven? Vertellen zij ons iets over hoe wij behoren te handelen of hoe wij naar
die wereld zouden behoren te kijken. ‘Hij was alleen met zichzelf’, is het
eerste dat mij aan werken als deze opvalt. En de mens grijpt soms bijna wanhopig
naar middelen om iets van zichzelf te laten zien: en trekt zich daarin tegelijk
terug. Hij kan niet anders. Maar vertellen ons dergelijke werken iets over wat wij zouden moeten
denken of doen? Nauwelijks iets, vermoed ik. Nee, zij zeggen mij niets over
welk brood ik morgen kopen zal, zij zeggen mij niets over of ik de wereld nu
socialistisch of liberaal moet interpreteren, ze zeggen mij niets of de grenzen
nu ‘open’ of ‘gesloten’ zouden moeten worden, ze zeggen niets over mijn denken,
ze zeggen mij niets over mijn glimlach van morgen, niets van dit alles.
Kunstwerken zoals deze ‘zijn’ op hun best een universum dat in en op zichzelf
staat en waartoe ik schijnbaar toegang heb. Ze confronteren mij uiteindelijk
met mijn verlatenheid. <o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBKxXY4t3DUqGds0CGbqJTKfUFCr53_JzjielXGJw0ys36CUI-uKRIn-yGhZKO9aMEn0XLn2aikE7SQJt63L4x_AKHOo_4GKmXYF39vsz2g3gtY4C-9q9azwjdwxjF9RTZjZnpyFZW00bC/s1600/sjoerd+de+vries+P1020267.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="451" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBKxXY4t3DUqGds0CGbqJTKfUFCr53_JzjielXGJw0ys36CUI-uKRIn-yGhZKO9aMEn0XLn2aikE7SQJt63L4x_AKHOo_4GKmXYF39vsz2g3gtY4C-9q9azwjdwxjF9RTZjZnpyFZW00bC/s640/sjoerd+de+vries+P1020267.jpg" width="640" /></a></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipsYWSlJn1ZJrLtRhWRv_VPtNG6tdggTXIrvJxGzAfCEom8EkOiWYvpJYaqiJ_M6r7gnw-lnvN1sqyeKcDUwpFE8L5xqyMLqQ94t8qWA3FS0sqMSJ3brlrvNRdJBgEf3mgZcp9WPHLqyK6/s1600/SjdeVries+MG_3744.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipsYWSlJn1ZJrLtRhWRv_VPtNG6tdggTXIrvJxGzAfCEom8EkOiWYvpJYaqiJ_M6r7gnw-lnvN1sqyeKcDUwpFE8L5xqyMLqQ94t8qWA3FS0sqMSJ3brlrvNRdJBgEf3mgZcp9WPHLqyK6/s400/SjdeVries+MG_3744.jpg" width="358" /></a></div>
<span style="font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: large;"><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[if !supportLineBreakNewLine]--><br style="mso-special-character: line-break;" />
<!--[endif]--><o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOiuCq0uUXLPMsyf-aZrMyV7J7_iKFr5kwPjJztuR7L260soVbwq6JtbLGNKoG2RcShZ4uo9IUyVF_a_y0bq5PB_zgthB_Q4U5BBnup8iY5HQQpmlmroAmajPe5BovnyhEv8UJu53LzXAr/s1600/Sj+de+Vries+P1020292.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOiuCq0uUXLPMsyf-aZrMyV7J7_iKFr5kwPjJztuR7L260soVbwq6JtbLGNKoG2RcShZ4uo9IUyVF_a_y0bq5PB_zgthB_Q4U5BBnup8iY5HQQpmlmroAmajPe5BovnyhEv8UJu53LzXAr/s400/Sj+de+Vries+P1020292.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-32170798426008535902016-10-21T07:25:00.002-07:002016-10-21T07:25:37.031-07:00a. 5798 2016 Weer zo'n onbeduidend maar veelbetekenend voorval.
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment--><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ik liep vanmiddag
iemand tegen het lijf, die samen met zijn vriendin in een stadswijk woont die
gedomineerd wordt door Turken, Marokkanen en andere mensen van vooral
buitenlandse origine. Wij spraken over een gezamenlijke linkse vriendin die weg
wil uit haar door buitenlanders bevolkte flat waar wonen haar steeds grotere
overlast bezorgt. Zij wil vreemd genoeg misschien verhuizen naar een wijk waar
dat misschien nog slechter is, maar hij wist dat op een manier te zeggen zonder
dat nu precies te zeggen. </span><br />
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Maanden geleden zei hij tegen iemand dat hij en zijn
vriendin wilden verhuizen naar een andere wijk, die bij navraag vooral een
blanke en beter gesitueerde wijk bleek te zijn. ‘Waarom’ vroeg diegene tegen wie
hij dat zei en die ik ook goed kende. <br />
‘Vanwege de buurt’ zei hij gelaten. Na lang gedraal gaf hij toe dat het vanwege
de buitenlanders was. Onlangs was de invalidewagen van zijn vriendin gestolen
en de politie kon weinig uitrichten of richtte niets uit, daar kom je nooit
precies achter, alhoewel iedereen inmiddels wel wist dat de wagen door Marokkanen gestolen
was. En zo waren er wel meer incidenten. Langzaam komen zij er achter dat je je
als autochtone Nederlander nu niet altijd door die buitenlanders gesteund weet,
alhoewel die onthutsende kennis op hun tot dan toe onverwoestbare
multiculturele droom stuitte en daar een verontrustende leegte veroorzaakt. En nu
hadden ze ook nog een Syriër boven zich gekregen die over niet al te lange tijd
zijn gezin over zou laten komen. ‘Ja, ja’ zei hij, zijn ogen schaamtevol van
mij weg draaiend, ‘We moeten maar door blijven ademen’. </span><!--EndFragment-->Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-9283946394718149372016-09-27T08:12:00.000-07:002016-09-27T08:20:40.210-07:00Blote leider 2000-2014 Olieverf op linnen 70 x 80 cm <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ERJ1KkNRmgGN3cq6_gA3wOEEOkr_CpQRnCXNRQXJbyHWPaUF0L9bRO5bJZvXDTgkEZLvibCkrKxKciZj0qbCSFE2HgZT-ndbh1ZUQtx2kTHzwoKtzsAEd8LdSvKgztNADme94Vkz153x/s1600/Blote-Leider-2000-+web+2014-olieverf-op-linnen-70-x-80-cm-IMG_2013-kopie-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="519" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6ERJ1KkNRmgGN3cq6_gA3wOEEOkr_CpQRnCXNRQXJbyHWPaUF0L9bRO5bJZvXDTgkEZLvibCkrKxKciZj0qbCSFE2HgZT-ndbh1ZUQtx2kTHzwoKtzsAEd8LdSvKgztNADme94Vkz153x/s640/Blote-Leider-2000-+web+2014-olieverf-op-linnen-70-x-80-cm-IMG_2013-kopie-2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-36231213045186236852016-09-21T07:33:00.004-07:002016-09-21T07:33:57.667-07:00Blog 49 Beweringen<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Beweringen<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De wereld van de mens is geplaveid met beweringen. Diegenen
die ze doet, hoopt altijd dat zij ofwel relevantie hebben ofwel iets zinnigs
maar vooral iets geldigs zeggen over de werkelijkheid; die mysterieuze
atmosfeer waarin wij leven en die ons omringt en waarvan sommigen zeggen dat
zij pas met en in onze waarnemingen bestaat. Een manier om beweringen op hun
waarde te schatten is te bezien welke hun gronden zijn of bijvoorbeeld om de
schaduw van die beweringen te beschouwen. Uitgebreidheid is ook zo’n eigenschap
die ons wat meer kan vertellen over de status van beweringen maar in de wereld
van de mens zal men, tenzij men in een zelf geschapen vacuüm leeft, beweringen
die men doet aan de ander moeten voorleggen met de mogelijkheid ze te laten
weerleggen of van kanttekeningen te laten voorzien. Een dergelijk proces zou
men een discours kunnen noemen, tenminste als er dusdanige interacties zijn,
waardoor alles wat de mens ter berde brengt een serieuze plek krijgt toebedeeld
zonder overigens het beroep op de werkelijkheid te minachten. Een discours
vergt dus een open attitude, waardoor je je kunt afvragen in hoeverre daar nu sprake
hoort te zijn van zeer strikte of onherroepbare meningen, waarderingen,
inschattingen, beweringen of hoe al die uitingen van de drang van de mens om
iets te willen of te willen begrijpen ook mogen heten. In die zin gaan openheid
van het discours en geslotenheid van het denken niet zo goed samen. Maar
uiteindelijk blijft er altijd een dilemma over; een groot vraagteken. Men moet
kiezen. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">De immigratiekwestie nu, is een terrein die tot de nok toe
gevuld is met opvattingen, meningen en beweringen die alles tegelijk willen
zijn: analyse (hoe gebrekkig ook), motief tot handelen, aanzet tot
beschuldiging enzovoort. Juist die optelsom van functies maken dergelijke
uitingen tot gebrekkige vehikels in wat je heel aarzelend ‘het debat’ zou mogen
noemen. In de Groene Amsterdammer bijvoorbeeld van 18 augustus 2016 stond een
interview met de oud-diplomaat Edy Korthals-Altes. Een interessant gesprek over
wapenindustrie en de nieuwe vijandigheden tussen het Westen en Rusland. In zijn
opmerkingen over de politiek van Angela Merkel was hij echter aanmerkelijk
korter van stof. Hij prees haar rustige leiderschap doordat zij demonstreerde
dat de problemen weliswaar groot waren maar niet onoplosbaar. We moeten,
schrijft hij verder, niet berusten maar met een open blik naar de werkelijkheid
kijken, om te zien wat goed gaat en wat fout. Niets over de immigratiepolitiek
in Duitsland van de laatste decennia waar de huidige beroering een vervolg van
is, niets over de problemen van de poreuze binnengrenzen, niets over het dilemma-achtige
karakter van alle oplossingen, geen beschouwing over de rust – een beul kan ook
heel rustig een hoofd klieven -, niets over wat een open blik nu ‘is’, geen
enkele reflectie dus op wat hij nu zelf beweerde. Beweringen op deze manier
gedaan, worden dan drijfzand waarin de argeloze gelovige lezer wegzakt. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Een ander voorbeeld waarin die stapeling van functies van
beweringen tot problemen leidt. In de Groene Amsterdammer van 6 september was
de column ‘Barbaren’ van Ewald Engelen – als ik het wel heb electoraal
verbonden met Groen Links – afgedrukt. Zijn openingsschot is de ironische
constatering dat we het de komende verkiezingsmaanden gaan hebben of hoe we de
barbaren aan de poort zo goed mogelijk kunnen weren en Nederland zo zuiver
mogelijk kunnen houden. Hij verwijt dat twee decennia van
multiculturalismekritiek een volk opgeleverd hebben dat alleen nog maar door
een culturalistische bril kan kijken. En andere problemen zoals de TTIP, het
klimaat of de achterblijvende koopkracht maar het liefst vergeet. De politiek
en de media, deels al hiervoor verantwoordelijk, reageren hier weer op door een
eindeloze kralenketting te rijgen van losse multiculturele kwestietjes
(incidenten zou Jesse Klaver misschien zeggen), alles voorzien van deskundig en
panklaar commentaar. Hierdoor spelen de politici en de media de PVV en Wilders
in de kaart (dat is blijkbaar het ergst denkbare). We zullen aldus Engelen geen
beschouwingen zien die meer licht werpen op de Westerse economie of de
financiële uitpersing van Zuid-Europa. En de vaderlandse waarden? Kijk maar
naar de vermarkting van het onderwijs, kijk maar naar het schaamteloos lokken
van Londense bankiers naar Nederland na de Brexit, kijk naar de
sociaal-democraten die medeverantwoordelijk zijn voor de ontmanteling van de verzorgingsstaat.
Nee, besluit Engelen zijn tirade, de barbaren zij al lang binnen. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
Ik denk dat veel van zijn ironische aantijgingen wel enige grond hebben. Ze
zijn ook mij niet onbekend. Het is niet moeilijk om met de nodige scepsis naar
die andere kant van Nederland te kijken zonder met veel fanfare te zeggen dat
de staat van de mens nu eenmaal ‘tragisch’ is – een interpretatie die we wel
bij Frissen tegenkomen – en dat al die arme bankiers, handelaren of politici
‘ook maar wat’ proberen. Nee, een scherpe pen hoort hier wel thuis. Maar het
vileine zit in het begin, waar hij de gewraakte Nederlanders er van beticht op
een volstrekt egocentrische manier hun land zuiver te willen houden. Dan was
het commentaar van iemand als René Cuperus in de Volkskrant van 19 september
iets genuanceerder. Hij stelt daar dat de veronderstelde xenofobie van de boze
blanke burger vooral een reactie is op overlast, op risico en gevaar en op
aantastingen van het westerse sociaal-liberale samenlevingsmodel. <o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Ik stemde vroeger op de PPR, één van de partijen die
opgingen in GroenLinks. Dat had te maken met een idee over
verantwoordelijkheid, niet in de allereerste plaats voor ‘de’ mensheid of ‘de’
wereld maar voor de meer directe omgeving, die uiteraard wel met ‘ de rest’
verbonden was. Toen kwam ik in Rotterdam te wonen en werd geconfronteerd met de
eerste verschijnselen van iets dat later de immigratiepolitiek is gaan heten.
Ondernemers behoorden tot de eerste die lieten zien hoe je met een land om kon
gaan door massa’s buitenlanders naar binnen te halen. Enfin, het tragische verdere
verloop is algemeen bekend. Links kwam iets later maar is sindsdien hardnekkig
voorstander van de voorzetting van die politiek, die allereerst zichtbaar werd
in de verloedering van de oude stadswijken maar die natuurlijk gevolgen had op
elk denkbaar terrein. Ook op terreinen waarvoor GroenLinks zich zo sterk zegt
te maken. Ik kan mij niet heugen dat er een gesprek of een reflectie die ook
enigszins consistent was, op gang kwam om de gevaren hiervan in te zien, en om
tegelijk bij zichzelf (!) naar binnen te kijken. <br />
Niet dat burgers nu allemaal zo’n brede blik hebben, maar ik heb het nooit
vreemd gevonden dat zij begonnen te ageren tegen die gevoerde politiek en de
keten van beschuldigingen eromheen. Men werd doodeenvoudig hiermee opgezadeld en
diegenen die een pas op de plaats wilden maken om eens goed te gaan nadenken
werden meestal verbaal neergesabeld. Venijn stroomde rijkelijk door de straten
van het zogenaamde discours. Ik heb ook al die jaren nog nooit iets zinnigs
over wat je als ‘het algemeen belang’ zou kunnen kenschetsen gehoord. Het
algemeen belang overigens is een weg, en geen onomstotelijk vast te definiëren pakket.
Nu ja, een tijdje geleden heeft Spekman van de PvdA dit woord even gebezigd en
meer recent hoorde ik het woord uit de monden van de burgemeester van
Rotterdam, door velen Allochtonië genoemd, en van Jos Wienen, burgemeester van
Katwijk en werkzaam bij de Vereniging van Nederlandse Gemeenten. Het algemeen
belang was bij hen het besluit om een AZC in de betreffende gemeenten te
plaatsen. Punt uit. Ook hier twee heren die geen woord vuil maakten aan het
begrip van dat algemeen belang alsook over de vraag over dat nu gelijk staat
met een politiek besluit. Men beweerde klaarblijkelijk dus maar wat. Over al deze
onverkwikkelijkheden gaan de aantijgingen van Engelen niet. Het volk – dat niet
als totaliteit bestaat – van het schadelijke verlangen naar zuiverheid
beschuldigen, blijkt een gemakkelijker weg. En dan worden die aantijgingen, dan
worden zijn beweringen, dus een beetje gratuite. </span><span style="font-family: Geneva; font-size: 16pt;"><o:p></o:p></span></div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-52476551782178198952016-08-13T08:12:00.002-07:002016-08-13T08:34:53.282-07:00Blog 48 Aforismen en notities van 080816 tot en met 120816<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;"><br /></span>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5317. In de lege straten waar ik
doorheen loop, staan de niet al te ruim bemeten auto’s doodstil en nauwgezet
geparkeerd in de met witte strepen gemarkeerde parkeervakken. De al eerder
gevallen regen is al bezig van de trottoirs te verdampen die daarmee langzaam
hun oude lichtgrijze kleur terugkrijgen. De tram staat te wachten tot het
moment van het op het scherm aangegeven vertrek. Binnen liggen de bewoners,
geen enkele uitgezonderd, verstijfd in bed. Hun ogen wijd open. De wijzer van
de klok schuift moeizaam naar de dertig. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5318. Het aantal nachten daalde
met een kwart. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5319. Conflicten verdelen de
wereld van de mensen. Maar de mens heeft conflictstof nodig om zichzelf
verdeeld te houden. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5320. De onderbuik: een
aantijging die doorgaans vanuit de onderbuik afgevuurd wordt. Is dit nu Freuds
nalatenschap? 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5321. Ik weet al haast niet meer
wat echt is aan mijzelf. Niets openbaart zich met verpletterende zekerheid. Een
lach niet, een traan niet, een woord niet; zelfs een gedachte niet. Ze
manifesteren zich; dat is in eerste instantie alles wat er te zeggen valt. We
moeten woorden zoals <i style="mso-bidi-font-style: normal;">echtheid </i>misschien
maar voorgoed achter ons laten. Of dergelijke woorden, en misschien wel alle
woorden, als een onbestemd veld beschouwen waarin wij lopen. Bij de omheining:
borden met het betreffende woord. En daarbinnen? Dwalen. Blijft alleen de
omstandige omschrijving over? De omschrijving van wat er in gedachten aan een
woord voorafgaat en wat er op kan volgen? Moet aan Heidegger denken die een
woordbetekenis in zijn etymologische voorgeschiedenis afliep en die probeerde
te ontrafelen. Allemaal ongeschikt voor het dagelijks verkeer waar snelheid
telt. En onduidelijkheid. Kunnen mensen enkel maar met elkaar spreken als zij
onduidelijk zijn? 016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5322. De tranen hopen zich op. Ik
heb al zo lang niet gehuild. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5323. En nog is het niet genoeg!
2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5324. Naar afwezigheid verlangen
als een verhevigde vorm van aanwezigheid. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5325. Aan een tekening prutsen om
hem maar opnieuw te kunnen fotograferen om de vreugde van de fotografisch gereproduceerde
echtheid te proeven. Weer die <i style="mso-bidi-font-style: normal;">echtheid</i>.
Ik denk aan Plato. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5326. Met elkaar praten is een
telkens falende bezigheid. Men blijft dat dus om andere redenen doen. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5327. Mijn broer feliciteerde me
met mijn verjaardag. Waarmee nu precies werd niet duidelijk. Houden mensen
misschien van die uitgeklede rituelen? Heeft alles een neiging tot holheid?
2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5328. Weer zo’n dag dat ik al
mijn handelingen en gebaren vertraag en opsplits: geen twee dingen tegelijk mee
naar achteren nemen maar één voor één. Alleen maar omdat ik niet weet wat ik er
na zou kunnen doen. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5329. De natuurlijke omgang met
mensen lijkt onmogelijk geworden voor mij. Ik moet een theorie verzinnen om nog
met hen om te gaan, laat staan om hen te kunnen verdragen. Contact is
kunstmatig geworden en ik sta verder weg van de mens dan ooit al weet ik dat
dit een heel oud en diep gevoel is. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5330. Denkend stilstaan bij de
mens maakt mij treurig. Ik leef meestal maar heel even op in de aanwezigheid
van de mens. Heel even ben ik argeloos. Dan overvalt mij weer een diepe
neerslachtigheid en ben ik weer op mijn qui-vive. Wat pas weer verdwijnt
wanneer ik alleen ben en weer van de mens kan dromen. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5331. Elk spreken is gebrekkig.
2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5332. Genegenheid vervangen door
gesprekstechnieken. Heimelijk verlangen van de hyperstaat. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5333. Mensen boezemen mij
doorgaans een onbeschrijfelijke angst in. Ik voel mij met maar weinigen op mijn
gemak. Ik weet niet hoe met mensen om te gaan, wat tegen hen te zeggen, hoe dat
te zeggen, hoe te zwijgen, hoe hen aan te kijken en ga zo maar door. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5334. Het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">mens zijn</i> volhouden kan alleen maar als je je voortdurend laat
betoveren. Zodra dat wegvalt, dan wordt alles overbodig, grijs, grauw en
volkomen onwerkbaar. Leven lijkt een fictie die werkbaar gemaakt moet worden.
Maar de betovering, die kun je niet willen. Je kunt er met de wil ook geen
einde aan maken. Het gebeurt bij je of het gebeurt niet. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5335. Ik leef in een
a-intellectueel land. Maar ik kan dit alleen maar denken of menen waar te
nemen. In zekere zin is het een conclusie op voorhand. Maar het is wel de
dichtstbijzijnde conclusie. Misschien meer een aanduiding van iets dat zich aan
mij vertoont en dat ik interpreteer op grond van bepaalde factoren. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5336. Soms kun je niet anders meer dan domme dingen doen om
nog dommere dingen tegen te houden. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5337. Zou er een denkziekte bestaan? En wie zou die kunnen
diagnostiseren? 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5338. Elk bestaan kromt zich om zich op te rekken. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5339. Wanneer je pastelkrijt op papier aanbrengt en je wilt
dat verwrijven dan kun je dat op allerlei manieren doen. Eén zo’n manier is het
op een draaiende en stevige manier met de duim fixeren. Precies hetzelfde
gebeurt in een samenleving. Maar ik heb nog amper een kunstenaar ontmoet die
dergelijke overstappen maakt. Over de maatschappelijk-filosofische meerwaarde
van kunstenaars moet dus met enige reserve gesproken worden. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5340. Over het alledaagse reflectievermogen van de mensen
maak ik me niet al te veel illusies. Het is te zeer vertroebeld door wat men
meent en door de snelheid waarmee men dat doet. En misschien ook is denken te
vermoeiend voor velen. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5341. Om mijn blijdschap met mensen te hervinden, moet ik
ofwel, terwijl ik dichtbij hen ben, mijn vragen vergeten of mij zo ver van hen
zien te verwijderen dat zij nietig worden. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5342. Je hebt teksten waarin ruimte gecomprimeerd wordt en
teksten waarin ruimte opgerekt wordt. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5343. Ik kuste vanmorgen iemand die zweette. Ik had het
gevoel dat ik haar externe secretie kuste. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5344. Altijd korte oplevingen met mensen; nooit langdurige.
2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5345. Alles wat afgebeeld is, is op een bepaalde manier
echter dan ‘in werkelijkheid’. Het beweegt niet en het is volledig overgeleverd
aan mijn blik. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5346. Als mensen zeggen dat iets is, zoals iemand die zonet
tegen mij zei dat mijn houding inzake een bepaald probleem wel erg
melodramatisch is, dan zouden die mensen beter hun opmerking als een voorstel
kunnen aanreiken om er eens zo naar te kijken. Het woordje ‘is’ wordt nogal
misbruikt. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5347. Morgen bij iemand langsgaan die mijn verjaardag vast
vergeten is; en er niets over zeggen. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5348. Morgen is mijn verjaardag! Ben ik soms verjaard?
2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5349. Veel mensen leven in het actueel-werkelijke. Ik ook
maar daarnaast leef ik tegelijkertijd altijd in het ‘gedacht werkelijke’, in de
reflectie erop en in de ideeën en voorstellingen er van. De zich vertonende
werkelijkheid is slechts een aanleiding. Ik heb soms de indruk dat voor veel
mensen de werkelijkheid een soort schimmenspel is, tenzij zij van hun diepere
inzichten nooit iets kunnen tonen en ik dat ook niet merk. Maar je moet toch
altijd wel iets van een mens merken? Er moet toch altijd wel iets zijn waardoor
je een conclusie kunt wagen? Hoe hypothetisch ook?! 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5350. Elk persoon dat mij negativisme aanwrijft en zelf een
positief of optimistisch gemoed aanprijst, wil in feite dat ik iets slik. 2016.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5351. Nog moeilijker dan om de kwintessens van een zaak
duidelijk te maken, is het voor velen nagenoeg onmogelijk om die uit het
vertelde te destilleren. Mensen houden nogal van oppervlakkig luisteren, zo
schijnt het. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5352. Wat is nu de ware kleuruitstraling of het ware licht
van een schilderij. Onmogelijk om dat vast te stellen. Hoe moeten we laveren
met iets dat zich schuilhoudt en waarvan wij vermoeden dat het ergens of op
enig moment zijn ware gelaat toont? 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5353. De tekeningen die ik nu al gedurende langere tijd
maak, zien er onder een bepaalde hoek erbarmelijk uit. Maar wanneer zij eenmaal
aan de muur hangen en de voor hen noodzakelijke lichten vangen, bloeien zij op
en wordt ik er door opgezogen. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5354. Een werk maken dat <i style="mso-bidi-font-style: normal;">half af</i> is en pas voltooid wordt met het steeds ter hand nemen, op
te hangen, weer van de muur te halen enzovoorts. Dat dus nooit voltooid raakt.
2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5355. De geboorte van een kunstwerk gaat soms gepaard met
handelingen die mislukkingen kunnen worden maar weer juist daardoor en daarna
goed uitpakken. Als politicus zou ik trouwens niet al te veel vertrouwen hebben
in een dergelijke sequentie. Een samenleving zou geen laboratorium behoren te
zijn, waarin enkel het idee van het spelexperiment domineert. Toch denken veel
burgers in feite juist op die manier. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5356. Merkwaardige tegenstrijdigheid: je krijgt ruzie met
mensen die door hun gedrag jouw leefmilieu verkwanselen en aantasten. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5357. En weer sprak ik vandaag een mens die mij
medeplichtig wilde maken aan de problemen van de menselijke soort. Ik heb nooit
gevraagd om er onderdeel van te worden, ik heb geen nakomelingen op de wereld
gezet en ga straks gewoonweg dood. Haast niemand spreekt met enige
voorkomendheid over die mensen die van de menselijke soort te lijden hebben.
Het is een vrome vorm van geweld. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5358. De zompige praat aanhoren van die multiculturelen
wanneer zij ontdekken dat hun zogenaamde idealen niet alleen maar <i style="mso-bidi-font-style: normal;">rozengeur en maneschijn</i> zijn. Vooral
omdat zij ‘er’ nu zelf last van ondervinden. Hoe vermijden zij gezichtsverlies?
Hoe dekken zij hun aftocht na al die jaren in opgewekte en vrome praatjes
geïnvesteerd te hebben? Gemakkelijk zal het niet voor hen zijn, maar medelijden
heb ik niet met hen. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5359. Alles voor iedereen! Geen credo, stompzinniger en
ontwrichtender dan dit. Onder de dekmantel van de liefde huizen vele ongenode
gasten, veel stupiditeiten en veel ongerijmdheden. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5360. Alles in de wereld <i style="mso-bidi-font-style: normal;">is</i> de weg e<i style="mso-bidi-font-style: normal;">rgens</i> naar toe
of de weg <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ergens</i> vandaan. In die zin
is de mens altijd <i style="mso-bidi-font-style: normal;">ergens</i> anders.
2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5361. Verjaardagen, de parelkettingen van het leven. Met felicitaties
als glijmiddel. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5362. De mensen bezigen woorden en de woorden houden hen
bezig. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5363. Mensen worden gedreven door wat zij niet weten of
worden niet gedreven door wat zij wel weten. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5364. De Verlichting is in zekere zin desastreus geweest
voor het geloof. Zonder die rationele injectie zou het Christelijk geloof in
het Westen misschien al afgestorven zijn. Nu, met alle voorhanden zijnde
rationaliseringen, is het in bepaalde kringen hardnekkiger dan ooit. Niettemin:
het gebruik van de rede wordt overschat. Mensen hebben behoefte aan zekere
onzekerheden. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5365. In geestelijk opzicht van goeden huize komen, houdt
voor mij in, ontredderd zijn. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5366. Het intellectuele milieu hier in Nederland, een
staatkundig vervolg op de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Lage</i>
Landen, kunnen we misschien nog het best vergelijken met een stuk jonge
gatenkaas waar men, als het zo uitkomt, een plak van af schaaft om die te
serveren. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5367. Laat die goedwillende optimisten eens goed bedenken
dat mensen als ik behoorlijk wat last van hen hebben. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5368. Vandaag mijn verjaardag ‘gevierd’. Een minimum aan
goedbedoelde rituele gelukwensen aangehoord. Geen woordomloop vandaag; geen
circulaire gang van de woorden, de mond uit, de oren in, het hoofd uit. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5369. Het debat; men schijnt er veel van te verwachten.
Waarom blijft onduidelijk. Zou men misschien ook hierover een debat moeten
voeren? Of zou men eens over de aard en de waarde van een debat moeten gaan
nadenken? 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5370. Hoe graag ik toch eens in een staat van onschuld en
onwetendheid zou willen leven, al is het maar voor een dag. Alleen al om eens
in de hoofden van anderen te kruipen om te zien hoe het daar gesteld is. Dat
wilde ik als kind al. Tegelijkertijd besef ik het tegenstrijdige van dat
verlangen, want hoe kan ik en in zo’n staat leven en er tegelijkertijd naar
kijken? Het is ondergaan of niet. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5371. Ik heb mijzelf, ik heb de levensgift nooit
geaccepteerd, misschien ook nooit kunnen accepteren. Dat bepaalt mijn omgang
met mijzelf en met de wereld. Hoe oncomfortabel ook, ik kan geen universele wet
vinden die een dergelijke acceptatie verordonneert. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5372. Met mijn schrijven beweeg ik mij naar de wereld van
de mensen. Met mijn beelden wend ik mij er juist van af: zij illustreren een
gecapitonneerde vlucht. De receptie van beide uitingsvormen is echter omgekeerd
aan hun intrinsieke beweeggronden. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5373. Waar ik altijd in mijn omgang met mensen op let, is
of zij mij iets willen laten slikken of mij anderszins iets tegen mijn wil,
willen toedienen. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5374. Mijn wil is mijn leven. Hij komt er in op en gaat er
in ten onder. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5375. Bij mijzelf in de gratie zien te geraken: de
dagelijkse worsteling. 2016.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5376. Hebbel in ‘Een blinde bij zonsopgang’: ‘Wij mensen
zouden er goed aan doen als uitgangspunt niet de waarheid te nemen, maar het
punt tot waar we door kunnen dringen’. Aanstekelijke tekst van de Duits
negentiende-eeuwse schrijver en aforist Friedrich Hebbel. Ik zelf heb vaak het
onderscheid gemaakt tussen mensen die in het vraagteken leven en diegenen die
leven in de geest van het uitroepteken. De wat- en de hoe mensen. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5377. Zouden mensen misschien, in de ene cultuur mogelijk
meer dan in de andere, hun verjaardagen ook niet vieren omdat zij anders op
zo’n dag te nadrukkelijk met zichzelf geconfronteerd zullen worden? Zijn
vieringen niet alleen vieringen maar ook een soort vermijdingsfestiviteiten?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-right: -.35pt;">
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">5378. Waarheden hebben op gezette tijden schrobberingen
nodig. Anders worden ze vadsig. 2016. <o:p></o:p></span></div>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment-->
<!--EndFragment--><br />
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-60121527923275851302016-06-23T10:10:00.001-07:002016-06-23T10:10:18.986-07:00The great white escape <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEior0_zeOl-SY7YMNtm2TlHffmPPPIGFH_r1_qIois9RNuCmhdLnL9qIsxbRRAXRHkafhPDzWnA3-r-mLw8Lo-DfdIzrZTtXeebR-16zgrGVNF-Iv2wQH0JIUiGh9h75iEfv6VtNebDuziB/s1600/web+The-great-white-escape-.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="484" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEior0_zeOl-SY7YMNtm2TlHffmPPPIGFH_r1_qIois9RNuCmhdLnL9qIsxbRRAXRHkafhPDzWnA3-r-mLw8Lo-DfdIzrZTtXeebR-16zgrGVNF-Iv2wQH0JIUiGh9h75iEfv6VtNebDuziB/s640/web+The-great-white-escape-.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-2202713829729935302016-06-09T07:59:00.000-07:002016-06-09T07:59:08.354-07:00a. 4937 2016 Politiek
<!--[if gte mso 9]><xml>
<o:OfficeDocumentSettings>
<o:AllowPNG/>
</o:OfficeDocumentSettings>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves>false</w:TrackMoves>
<w:TrackFormatting/>
<w:HyphenationZone>21</w:HyphenationZone>
<w:PunctuationKerning/>
<w:DrawingGridHorizontalSpacing>18 pt</w:DrawingGridHorizontalSpacing>
<w:DrawingGridVerticalSpacing>18 pt</w:DrawingGridVerticalSpacing>
<w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>0</w:DisplayHorizontalDrawingGridEvery>
<w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>0</w:DisplayVerticalDrawingGridEvery>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:DontAutofitConstrainedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
</w:Compatibility>
</w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" LatentStyleCount="276">
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]-->
<!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:12.0pt;
font-family:"Times New Roman";
mso-ascii-font-family:Cambria;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Cambria;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style>
<![endif]-->
<!--StartFragment--><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: large;">Vraagstukken met
betrekking tot een land beschouw ik eerst intellectueel-filosofisch, vervolgens
politiek en dan humanitair. Het schijnt tegenwoordig zo te zijn dat nogal wat
mensen deze volgorde omdraaien. Begint men echter in de omgekeerde volgorde dan
is de kans groot dat men de andere twee verwaarloost, overweldigd als men is
door de humanitaire blik. Dan moet men echter niet vreemd opkijken als dit op
een gegeven moment tot schade aan de bestaande samenleving leidt. En als men dit eenmaal
ziet, dan is die schade al veel eerder ontstaan. </span><!--EndFragment-->Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-42528507030791339082016-06-03T10:33:00.004-07:002016-06-03T10:33:44.581-07:00<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4JUpmtgN8Woir9kD-HAUw1M4IeehRzaz23G-6utLYTo5Xj_ZEWUUpsBMWTK6Tg6wvhnCynyG9dB-Ele1anxvOOoSDWqJ9Qb2rRuTtxrbm3XbG0YQExJ_ozV-aeQ_wCCThdKrUkGKhyphenhyphenOBR/s1600/1987+Reis+185x260cm+Katoen+acryl+houtskool+krijt+pastel+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="449" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4JUpmtgN8Woir9kD-HAUw1M4IeehRzaz23G-6utLYTo5Xj_ZEWUUpsBMWTK6Tg6wvhnCynyG9dB-Ele1anxvOOoSDWqJ9Qb2rRuTtxrbm3XbG0YQExJ_ozV-aeQ_wCCThdKrUkGKhyphenhyphenOBR/s640/1987+Reis+185x260cm+Katoen+acryl+houtskool+krijt+pastel+.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">1987 Reis Katoen: acryl, houtskool, krijt, pastel 185x260cm </td></tr>
</tbody></table>
<br />Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1047902384284057675.post-43587045656600510712016-05-17T08:36:00.002-07:002016-05-17T08:37:27.935-07:00<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlbb0rrfLVUEYvfE20ovp9tOEb8zsXgqZpUoxe5zMBRibHN2K6F-DbPfjnzikwxjWHs9fBp-RMOPnvo-2q42MDeEkGyC-7MOM6F7BWe5hGnWppfrrhB3oEkOj3VEBpfFj34xoMTPWwbnKa/s1600/1981+Tombe+ong+160x240cm+Canvas+olieverf+.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="419" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlbb0rrfLVUEYvfE20ovp9tOEb8zsXgqZpUoxe5zMBRibHN2K6F-DbPfjnzikwxjWHs9fBp-RMOPnvo-2q42MDeEkGyC-7MOM6F7BWe5hGnWppfrrhB3oEkOj3VEBpfFj34xoMTPWwbnKa/s640/1981+Tombe+ong+160x240cm+Canvas+olieverf+.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Tombe 1981 ong. 160x240cm Olieverf op canvas</td></tr>
</tbody></table>
<br />Otto Egbertshttp://www.blogger.com/profile/13376431086557466992noreply@blogger.com